Een kermiskind
“Een kermiskind, dat was ik. Dat wil zeggen: dat was ik ’s zomers. Toen ik klein was had ik eigenlijk twee levens. Van november tot april was ik een ‘gewoon’ kind, dat in een huis woonde en naar school ging net als alle andere jongens en meisjes uit de straat. Begin april veranderde dat. Mijn ouders brachten de nougatkramen in gereedheid en het kermisleven begon. De eerste kermis van het jaar was in onze eigen woonplaats, en zo hadden we even tijd om weer afscheid te nemen van al het vertrouwde en te wennen aan wonen in een wagen in plaats van in een huis. Daarna begon onze jaarlijkse trektocht door heel Nederland, met soms bekende, maar vaak ook onbekende plaatsen. We bleven nergens lang: een kermis duurt maar kort. Een paar dagen, een week. Soms wel eens een dag of tien.”
Elke keer een andere school
“Een steeds terugkerend ritueel was het vinden van een school. Mijn moeder zocht samen met mij de straten af en als we een school gevonden hadden, belde zij aan met de vraag: “Wij staan hier op de kermis, mag mijn dochter een paar dagen bij u komen?” En dat mocht. Op deze manier heb ik veel meer scholen bezocht dan ik op Schoolbank kan vermelden, en van de juffen en meesters kan ik me alleen nog herinneren dat ze altijd aardig voor me waren. Zelfs de nonnen, die het eigenlijk niet goed vonden dat ik een jurk zonder mouwen droeg, of open slippers aan mijn voeten. Toen ik in de vijfde klas zat kwam de Rijdende School, die een route volgde langs een aantal kermissen. Het betekende dat ik voortaan samen met mijn broertje in de klas kon zitten, met een vaste juf en meester. En met andere kermiskinderen, die voorheen op internaten zaten, want ja, eigenlijk was dat in mijn jonge jaren de gewoonte. Kermiskinderen gingen ’s zomers naar internaten. Ik niet.”
“Ik heb als een van de weinige Nederlandse kinderen kunnen beleven hoe het was om overal even te wonen, hoe het was om in steeds nieuwe plaatsen op zoek te gaan naar de bakker, de slager, de tandarts als je kiespijn had. Van de honderden klasgenoten die ik heb gehad herinner ik me weinig. Maar het gevoel overal even te willen wonen, even deel uit te willen maken van het gewone leven in allerlei onbekende steden en dorpen is me mijn hele leven bij gebleven.”
Dit bijzondere verhaal ontvingen wij van SchoolBANK’er José. Hoe was dit bij jou? Moest jij toen je jong was vaak verhuizen of heb je juist lang op dezelfde plek gewoond?
Reacties 21
Zo vaak als José was het niet, maar toch ben ik veel verhuisd in mijn jeugd. Net in een periode dat je het zo nodig hebt om veel vriendjes en vriendinnetjes om je heen te hebben. Ik ben dan ook jaloers op verhalen van andere kinderen ( inmiddels oudjes) die uitvoerig kunnen vertellen over hun schooltijd die ze van klas 1 tot en met klas 6 met elkaar hebben doorgemaakt.
Jose, leuk verhaal, ik woonde in een huis in Haarlem, maar met de vacantie's was ik altyd by Jose Mullens en reisde met het circus tot dat school weer begon. Op 16 jarige leeftyd werkte ik met een honden nummer, reisde door heel Europa, Israel en in Istanbul, in 1958 ging ik by Ringling Brothers in de US optreden, het was een prachtige tyd en zou het zo wel weer willen doen als ik jonger was. Woon nu al 61 jaar in de US,
Geboren in Januari 1944, Mijn vader veranderde zeer regelmatig van baan, omdat hij erg gevraagd was, Daarom verhuisden wij zeer regelmatig naar verschillende delen van het land. Nieuwe scholen, andere godsdienst enz. later was dat uiteindelijk positief om geen echte wortels te hebben in mijn international loopbaan in verschillende landen.
Ja,ik moest vaak verhuizen.Van Oss naar Indonesië,dan naar Zwolle,van Zwolle weer naar Oss.Toen naar Suriname .Van Suriname naar Stadskanaal. Toen was ik bijna 18 en ging ik de opleiding verpleegkundige doen in Zwolle!
En nu ben ik 78 jaar en woon al vanaf 1969 in Meppel.Ben nu weduwe ,heb drie heerlijke kinderen en drie fantastische kleinkinderen.Alleen jammer ,dat ik nu vasculaire dementie heb.Gelukkig wonen mijn kinderen in Meppel en woon ik nog steeds zelfstandig!
Ik ben 3 x verhuist tijdens mijn lagere schooltijd, ik heb schuin leren schrijven. Kwam ik in een klas waar ze rechtop schreven, ben ik mee gaan doen. Dus nu een belabberd handschrift. Mijn vader kreeg een andere baan, dus moesten we mee. Naar kinderen werd niet gekeken, dus dikke vriendinnen heb ik niet gehad.
Er waren geen sportsdagen tijdens de oorlog!
Heel leuk om te lezen.
Ik (1952) was geen kermiskind maar ben in mijn jeugd wel 17 keer verhuisd. Dat begon in 1963, toen mijn ouders voor het eerst een huis kochten voor Fl. 13.500,-- en dit anderhalf jaar later verkochten voor Fl.25000,-- aardig winstje en nog belastingvrij ook, mijn vader constateerde: "**!!##" daar kan ik niet tegen werken, zodoende bleef het ritueel van kopen en weer verkopen zich zo'n 10 jaar herhalen. Ik heb het als een voorrecht ervaren om op zoveel verschillende plaatsen te hebben mogen wonen en vond het altijd spannend om weer in een nieuwe omgeving te komen en nieuwe mensen (meiden) te leren kennen. Het enige wat ik er aan overgehouden heb is dat ik niets met huizen heb en niet snap wat anderen zich druk maken om een stapel stenen waar je geen kant mee uit kan.
ik zoek foto's van Nellie Boersma op de St Gregoriusschool te Blauwhuis vanaf 1952 tot 1958
ik heb als kind in Roermond gewoond op mijn 12de verhuist naar Herten (dorp) vanwege de slechte behuizing in Roermond op mijn 21 getrouwd en in Alkmaar gewoond na 2 kinderen verhuist naan een andere wijk mijn huwelijk is gestrand (na vervelende toestanden heb toen terug nog 4 jaar in Roermond gewoond en vanwege de vervolg scholen v.d. kinderen weer naar Hoorn daar woon ik nu 26 jaar kinderen de deur uit 1 kleinzoon v.14 9 vader ,,mijn ex is na een ziekbed van 5 jaar in 2016 overleden.)verder ben ik gewoon op me zelf en gaat redelijk goed gr,Annie.
ben in mijn schooltijd nooit verhuisd. en nu nog steeds niet gelukig,ben altijd in Roermond blijven wonen. Heel fijn voor een remunjs maedje.
Ik ben wel 5 keer verhuis
Nee , ben voor het eerst verhuisd toen ik ging trouwen op m, n 20 e , dus van mijn geboorte tot mijn trouwen in een en hetzelfde huid gewoond, na het trouwen wel 7 x verhuisd .
Ik ben in totaal 18 keer verhuisd. Dat begon al als klein kindje dat mijn ouders in NL groter wilde wonen omdat mijn broertje geboren werd. Maar al gauw vertrokken wij naar het buitenland waar we ook een aantal keren zijn verhuisd. Op mijn negende weer terug in Nederland maar ook toen niet echt heel honk vast. Ik denk dat negen jaar het langste is tot nu toe dat ik op 1 plek heb gewoond. Nu zit ik sinds drie jaar in mijn huidige huis en voorlopig zit ik wel goed!
Ook ik ben vaak verhuisd, van Haarlem naar Zandvoort. Toen moesten we weg van de Duitsers. Toen naar Velp en bij Oma en Opa in. Daar op school. daar kreeg ik te horen dat ik zo raar praten, ja Haarlem of Velp is wel wat anders. Ze vroegen waar mijn Vader was en ik vertelde dat hij op zee was. want mijn ouders waren gescheiden en dat was wat in die tijd. Dat heb ik ze nooit verteld. Ik was 4 jaar toen ze uit elkaar gingen. Dus ik vond dat heel gewoon.
Altijd in Laren gewoond, mijn eerste verhuizing was op onze trouwdag, naar Friesland toe. Na 45 jaar in Friesland gewoond te hebben zijn we naar Drenthe verhuisd.
Met mijn ouders ben ik 4x verhuisd, van Maastricht naar Weert, van Weert naar Ubachsberg, van Ubachsberg naar Klein Doenrade en van Klein Doenrade naar Catsop. Hierdoor heb ik op 3 verschillende lagere scholen gezeten, in Ubachsberg, Heerlen en Oirsbeek. Iedere keer was het weer jammer om vriendjes en vriendinnetjes te verlaten. Ook was elke school weer anders, zo moest ik dan recht schrijven en dan weer schuin. Op de ene plek lag de school 50 mtr van ons huis, dan weer moesten we 25 minuten naar school lopen en ook ben ik 1 jaar met de bus naar school gemoeten. Door het vaak wisselen vervagen veel namen van kinderen en leerkrachten. Toch heb ik een vriendin waar ik al 58 jaar mee bevriend ben. Als iemand mij vraagt waar ik oorspronkelijk vandaan kom zeg ik altijd: van overal en nergens. Nu woon ik al 44 jaar in Schimmert.
Lagere school en de MULO naast elkaar en 39 meter van ons huis . Als ik in het natuurkubdelokaal zat dan kon ik aks het ware bij mijn ouders op tafel kijken. Had zo zijn voordelen maar ook nadelen!
Wij zijn altijd in Kamerik blijven wonen.
Ik moest als kind vaak verhuizen, mijn Vader werd dan overgeplaatst naar een ander deel in het land. Ik ben in Groningen geboren, en ging daar nog een klein poosje naar de kleuterschool. Toen gingen we naar Wezep, waar we in een soort woonwagen hebben gewoond, met een bordesje er voor. Anderhalf jaar later moesten we daar weer weg en gingen verhuizen naar Schiedam. Daar kwam ik in de eertse klas van de groen van prinsteren school Ik weet het nog goed, moest naast een jongetje zitten en dan vond ik niet leuk. Ik had Juf de Graaf,.waar ik goed mee overweg kon, een lieve juf. Maar ook daar gingen we na drie jaar weer vandaan. Ik zat toen in de vierde klas. Toen was het 1967 en toen gingen we verhuizen naar Limburg, weer een grote verandering. Als kind vond je dat erg spannend allemaal, maar ook wel vervelend. Weer je vriendjes en vriendinnetjes achter laten en maar afwachten waar we nu weer terecht kwamen. Het was een hele uitdaging om weer nieuwe contacten te maken. Als je midden in een leerjaar, het was november,in een nieuwe klas kwam keek iedereen je aan en dat vond ik niet leuk. Ik maakte de school gelukkig af en hoefden niet direct weer weg. Ik ging daarna naar de katholieke huishoudschool in Tegelen. We hadden een zuster, een non, als hoofd. een lieve vrouw. Het voortgezet onderwijs op mijn school, was toen nog drie jaar. MIjn ouders, groningers,van oorsprong, wilden graag weer terug naar het noorden. Mijn vader werkte niet meer, omdat hij afgekeurd was. Mijn oudere zus en ik vonden dat vreselijk, we hadden daar bijna vijfenhalf jaar gewoond, en hadden natuurlijk veel vrienden en vriendinnen.mijn zus was zelfs verloofd. Waar kwamen we nu weer terecht!! En ik moest mijn school nog afmaken, daar nog weer naar een andere school, was geen optie Dus, bleef ik eerst in Tegelen , bij kennissen in huis. We gingen wonen in Appingedam, waar we een mooie nieuwe flat kregen. Na de verhuizing bleef ik dus achter. Nu kon ik niet zo goed van huis, dus kreeg ik vreselijke heimwee. Ik was al wel een keer met de trein op en neer gegaan, maar moest weer terug natuurlijk. Mijn prestaties op school, gingen achteruit en ik moest bij de zuster op kantoor komen. Ze vroeg wat er aan de hand was en toen kwam het er huilen uit , dat ik heimwee had. Ze heeft mijn vader gebeld en die heeft mij met de auto opgehaald, Wat was ik blij!!! Ik kreeg werk mee en moest voor het examen terug komen. Ik heb het gelukkig gehaald en zo kwam er een eind aan mijn schooltijd..