Het zal bijna iedereen wel eens overkomen zijn. Kalverliefde op school. Je eerste voorzichtige kusje. De eerste voorzichtige aanraking. De spanning, de opwinding.
Bij mij gebeurde dat op de lagere school. Ik zat in de zesde klas van de Jacob Marisschool in Hillegersberg, in Rotterdam Noord. Zij woonde op de pleinen. Zo noemden we dat. Zijstraten van de Borchsatelaan in de vorm van pleinen. Ze heette Coby en ze had in mijn ogen prachtig lang blond haar. Ik vond haar erg leuk en toen ze een keer met mij meefietste naar het tramhuisje aan de Molenlaan, waar Kokkie ijs en kauwgom verkocht, mocht ik af en toe haar hand vasthouden. Nou dat was, voor een verlegen jongetje zoals ik, een hele belevenis hoor!
Tussen de middag ben ik naar de bovenverdieping van ons huis gerend, naar de badkamer. Want daar stond de brillantine van m’n vader. Zo’n geel rond flesje met een schroefdop. Rijkelijk besproeide ik m’n haardos met deze vettige vloeistof. Helaas iets te veel want m’n moeder vroeg waarom er brillantine aan mijn nekhaar zat. Het druppelde er zelfs af.
S ’Middags op school voelde ik de brillantine druppels nog in mijn nek lopen. Ik schaamde me rot. Coby en haar vriendinnen moesten er ook erg om lachen waarmee, na een halve dag, er alweer een einde kwam aan m’n liefderijke gevoelens voor haar.
Kalverliefde op school, het blijft je altijd bij hoe oud je ook wordt. Welke herinneringen heb jij? Deel ze met ons in de reacties.
Meer blogs:
Reacties 20
Kalverliefde....mijn eerste "verliefdheid" was op de lagere school. Er kwam een nieuw meisje in de klas, Annemieke Jansen. Die vond ik èrg leuk. Later op de ULO was ik verliefd op Leny Ydo. En ook Dory Kruidenier maakte de nodige gevoelens los bij me. Maar ja, ik was zo super verlegen en nogal onopvallend in die tijd, dus no chance......
Liefde was iets dat niet bestond. Bij ons thuis kreeg je alleen voorwaardelijke liefde. Als je niks fout deed. En anders mocht je wel weg. Waar ook wel eens mee werd gedreigd. Dan zouden ze je komen halen en dan mocht je nooit meer terug naar huis komen. Nou deed ik nogal veel fout, ik was een rotkind. Na zulke kinderjaren weet je niet dat liefde wel degelijk bestaat. Jongens vond ik weinig aan. Wat moest je ermee. Ja, later ermee trouwen en dan slaaf worden, net als mijn moeder. Mij niet gezien. Dus dat hele begrip kalverliefde ken ik niet. Nooit gevoeld, nooit meegemaakt. Op school werd er wel over gesproken en Robert Long zijn liedje werd gedraaid. Dat laat je voelen dat je blijkbaar iets 'normaals' nooit heb meegemaakt. Wel had ik toen nog plannen om veel kinderen te krijgen. Dat leek me leuker dan een man. Gezellig met z'n allen een écht gezin vormen. Dan zou ik later als ik groot was ons oude lagere schooltje kopen en daar met al mijn kinderen gaan wonen. Als ik eraan terugdenk voel ik nog hoe gezellig dat me leek. Maar een man die vader speelde voor de buitenwereld, die hoefde ik daar niet bij.
Hallo Fia,...wat een opmerkelijk verhaal. Ik ben nieuwsgierig naar de afloop...hoe is het verdere verloop gegaan in je leven..?
Hoi Fia....... is het toch nog goed gekomen met jou en de liefde?
Ja, het is later in mijn leven toch nog goed gekomen. Al heeft dat wel even geduurd. Als je zo'n jeugd hebt gehad dan voel je jezelf weinig waard. Kun je je niet voorstellen dat iemand wat in jou ziet. Dus pas laat kreeg ik een vriend. Waarmee ik jaren heb samengewoond. Tot hij verongelukte. Jaren na zijn dood kwam ik een weer een lieve man tegen. Een man met van die ruige Groninger humor. Dat helpt ook wel, humor. Na jaren zijn we gaan trouwen en we zijn heel gelukkig geweest tot zijn dood een paar jaar geleden. "Fi, we waren een ijzersterk team" zei hij vlak voor hij dood ging. En hij glunderde erbij. Nou, wat wil een mens nog meer. En ik kon zijn woorden met heel mijn hart beamen.
Op de lagere school 4 jaar "verkering " gehad met Wim ( Wimpie) Snelkenberg. Vanaf mijn 7de jaar.. ik heb nog alle liefdesbriefjes nog. Op de technischeschool St.Paulus verliefd op Kors(Kokkie) van Rijn , waar ik bijna 30 jaar mee samen ben geweest. Getrouwd 24 jaar en twee kids van heb.
geen goede herinnering na 6 weken verkering is mijn gelefde op 19 jarige leeftijd dood gereden . en daar heb ik nog steeds last van ik ben vandaag 79 geworden'.
O wat afschuwelijk van uw verkering... Zoiets blijft je hele leven lang bij je he. (Gefeliciteerd met uw verjaardag nu.)
Harry, wat triest voor jou en haar familie. dat je daar nog steeds last van heb, kan ik me voorstellen, en ik hoop dat je daarnaast toch ook een fijn gevoel krijgt, als je aan haar en herinneringen met haar denkt en het als een fijn deel van je leven voelt, naast het verdriet. Sterkte!
Harry, nog van harte gefeliciteerd met uw verjaardag.
Kalverliefde was bij mij op de lagere school in de zesde klas, je ging dan met een jongen, zo noemde je dat. Je was 11 jaar en eigenlijk gebeurde er niets. Je vond elkaar aardig en bijna iedereen ging met iemand. Je kende eigenlijk geen verliefdheid. Ik wist wel waar hij woonde en met mijn vriendin fietsten we dan soms langs zijn huis. Dat was al spannend.
Mooi onderwerp! Kalverliefde was voor mij de zoete hunkering naar een meisje uit de buurt, op school of tijdens een vakantie. Soms wist ik bijna niets van haar zoals dat blonde meisje met lief gezicht uit de Oosterhesselenstraat in Den Haag. We groetten elkaar bij het passeren maar ik wist niet eens haar naam. Of dat meisje uit Culemborg dat 's zomers in de tent naast ons kampeerder. Draaide - hoe fout - als lokkertje altijd de lp Machine Head van Deep Purple. Maar er gebeurde niets. Van de lagere school aan de Tinaarlostraat herinner ik mij de kalverliefdes Renee de Boer en Hellen Witlox. Ik denk dat ieders lieve lach mij heeft aangestoken. Nou, zeg maar in vuur en vlam stak! Alhoewel mijn kalverliefdes nooit wat werden zit daarin misschien nog steeds de kracht. Van de verkeringen en relaties daarna bewaar ik herinneringen. Maar daar was sprake van interactie en wederzijdse gevoelens. Kalverliefde blijft een eenzijdig verhaal, een mooie mijmering. Ga zo toch nog even aandachtig kijken naar de klassenfoto waar ik met Renee en Hellen op sta. En dan vooral naar hun lieve lach!
Een echte kalverliefde was het. Na te zijn getrouwd voor 50 jaar, na de reünie op school (van Deventerschool Amsterdam Oost) kwam ik haar weer tegen en we hebben nu al voor 8 jaar een LAT relatie. Zelfs een vriendenpaar van school zijn sinds het verlaten van de school meer dan 55 jaar een echtpaar gebleven.
Oh ja. In de 6e klas heb ik als 11 jarige een kusje gewisseld met Jan. In mijn klas zaten vele Jannen. Maar deze Jan was pas in de buurt komen wonen en hij was anders dan de andere Jannen. Hij was verlegen en wilde mijn hand vasthouden. Dat wilde ik weer niet, maar als excuus bood ik hem een kusje aan. Hij werd helemaal rood, ik vergeet dat nooit meer. Toen werd ik zo ïk ben ophem"" zo heete dat vroeger. Dit was in 1945.
In de 6e klas had ik een klasgenootje Corrie die ik eigenlijk best leuk vond. Ik ben zelfs bij haar thuis geweest in Duindorp, Scheveningen waar ik ook opgroeide. Je dacht aan haar en je wilde wel bij haar in buurt zijn maar het is daar bij gebleven ook al omdat toch veel aandacht uitging naar de groep vriendjes waar je mee omging. Denk dat verlegenheid me ook afremde en hoe ermee om te gaan. Onze wegen scheidden ons na de lagere school. Vele jaren later al dwalende op een kerkhof trof ik tot mijn schrik een graf met haar naam en herkende haar op het fotootje, wat op de steen was bevestigd. Ze was 25. Het herinnerde me weer aan die tijd en haar en nostalgie bevloog me. Gedurende de jaren na de lagere school verschillende ontmoetingen gehad en ook de eerste kussen beleefd maar dat bleken eendagsbevliegingen die tot wellicht de categorie kalverliefden gerekend zouden kunnen worden. Tot op m'n 16de ik een meisje ontmoette uit Wales. Ze was hier met een schoolklas en verbleef in hotel aan zee in scheveningen maar dat was geen kalverliefde meer, daar waren de verlangens en gevoelens te groot voor. Dat merkte ik ook toen ze weer vertrok en dat heeft me ook wat zware nachten bezorgd. De enige communicatie was schrijven en dat hebben we ook 3 jaar volgehouden en incidenteel gebeld tot ik in dienst ging. Vreemd genoeg denk ik nu daar nog vaak aan terug.
Dat is helemaal niet vreemd, oude liefdes blijf je altijd koesteren. Ruud Lamp
Schooljaar 1950-1951 2e-3jarige HBS ik was 15/16 jaar werd verliefd op Jannie, woonde op de admiralengracht Asd. Haalde haar elke schooldag op en fietste dan naar school. Ik was verlegen we maakten soms samen huiswerk bij haar thuis. Na 1 jaar gingen wij naar verschillende klassen en het was afgelopen.
Mooie herinneringen. Was echter niet op school. Maar tijdens zomervakantiewerk in Andijk, bollen pellen en rapen. Ik sliep bij de bollenboer intern. Zijn vrouw was een nicht van mijn moeder. Ik kwam zelf uit Friesland. Tegenover woonde een meisje op wie ik erg verliefd was. Ze heet(te) Carla. Ik was toen 17 jaar. Zij was 15. We hebben een leuke, mooie en zeker ook intense tijd gehad in die zomervakantie. En we waren hevig verliefd. Maar uiteindelijk kwam er een einde aan de zomervakantie en moest ik weer naar huis. Tranen bij het afscheid. Helaas in die tijd (1974) niet de communicatiemogelijkheden van nu, dus het contact ging natuurlijk verloren. Vele jaren later heb ik haar nog 2x maal terug gezien en gesproken. We hadden toen ons eigen leven inmiddels opgebouwd en achter de rug (ik ben nu 66), maar hebben we wel nog even teruggedacht aan en gesproken over die tijd, En toch weer was het afscheid emotioneel en gedenkwaardig. Fijn om aan terug te denken.
Op het MAVO zat een jongen in de vierde die ik leuk vond. Willem heette hij. Zag me helaas niet staan. Een jaar later zat ene Rens in de vierde klas die ik ook de moeite waard vond. Zag me eveneens niet staan. Toen viel mijn oog op ene Jos. Leuke jongen, die graag van die corduroy pakken droeg. Zag me dus niet staan. Ik trok af en toe op met ene Leo, en Gerald reed wel eens met me mee naar huis. Met beiden is het nooit wat geworden. Ik heb een LAT-relatie. Prima.
Het is nu 82 (2022) jaar geleden dat ik een zoen kreeg van een meisje uit de 4e klas van de Fagelschool in Amsterdam. Het was Ria Hoefkens die door werzaamheden van haar vader vanuit Rotterdam in Amsterdam was komen wonen. Het was een klein blond grietje en we vonden elkaar erg leuk. Op school zat ze in de bank achter mij en ik had meer aandacht voor haar dan voor de "meester". Dat had dhr. Spelman snel door en mocht ik naar een bank achter in de klas verhuizen. Buiten de klas waren we altijd bij elkaar en ook na vieren gingen we samen naar de speeltuin. Op mijn verjaardag, buiten de school, deed ze net of ze mij wat in het oor wilde fluisteren. Totale verrassing: ze gaf mij een kus en liep toen snel weg richting huis. Het was dik aan. Het volgende schooljaar was zij niet niet meer bij ons in de kklas. Ik heb nooit meer kunnen achterhalen waar ze is gebleven. Na lang zoeken heb ik plm. 10 jaar geleden ontdekt dat ze is overleden. Ik weet dat ze in de buurt van Rotterdam is begraven maar weet niet waar. Ik had zo graag nog eens met haar over die "goeie" ouwe tijd willen praten en in dit geval een bloemetje op haar graf willen leggen. Ze is altijd in mijn herinnering gebleven. Ferry Hornberg