Een kaart voor mijn Valentijn?!

Wij van de SchoolBANK-redactie zijn al helemaal in liefdessferen want morgen is het weer zover, Valentijnsdag! Weet je al waar je jouw Valentijn mee gaat verrassen? Mooie rozen, een ontbijtje op bed of misschien wel een romantische overnachting? Onderstaand verhaal van SchoolBANK’er Mieneke vonden wij erg ontroerend en bevat bovendien een goede liefdestip!

Een kaart voor mijn Valentijn

“Toen ik jong was bestond de beleving van Valentijn niet. Sterker, ik had er nog nooit iets over gehoord! Het mystiek vanuit Amerika kwam pas overgewaaid toen mijn leeftijd al niet meer in trek was om mij door stille aanbidders te laten verrassen. Mijn zoon behoorde wel tot de categorie die als stille aanbidder een poging kon wagen om via deze weg een vriendinnetje te doen blozen. Hij was 15 toen hij deze spannende actie op zich nam.”

“Op een middag kwam hij thuis met een kaart. Geen gewone kaart, nee een kolossale kaart van 1 meter lang en 85 centimeter breed. 12,50 gulden kostte deze. Nou nou, een rib uit zijn puberlijf. Maar je moet er wat voor over hebben om indruk te maken nietwaar?
Heel geheimzinnig werd het kolossale gevaarte naar zijn slaapkamer (nou zeg maar woonkamer) gesleept en onder het bed verstopt. Voor zover je kunt spreken over verstoppen want bij binnenkomst viel dit gevaarte als eerste op! Met een knalrood hoofd zat hij gebogen over schrijfpapier. Tja… je kunt wel zo’n kolossale kaart kopen maar er moet ook wel wat ingeschreven worden natuurlijk!”

Mam, wil jij die kaart posten?

“De dag van Valentijn naderde met rasse schreden. Nog twee dagen en dan moest zijn brainstormen toch echt gelukt zijn. Tja als moeder leef je mee hè? Je bent bijna net zo gespannen als de gever zelf en helemaal als je niet weet voor wie die kaart bestemd is.
Toen hij met een glimlach om zijn lippen aan de warme prak zat, wist ik, wauw… het is hem gelukt. Wat was ik nieuwsgierig naar de inhoud van zijn tekst! Als moeder vis je dan een beetje door verkapte vragen te stellen, maar edoch… zijn lippen bleven gesloten en de blik in zijn ogen was net zo mystiek als het hele ‘Valentijngebeuren’ op zich!”
“Maar o jee, toen kwam het! ‘Mam, wil jij die kaart posten?’ ‘Huh? moet ik dat doen? Het is toch jouw kaart?’ ‘Ja, maar hij moet morgen weg en ik heb onmogelijk tijd en hij is zo groot, en… en… en… enz.’ Als moeder stribbel je nog wat tegen in het kader van de opvoeding maar uiteraard doe je uiteindelijk gewoon wat je opgedragen wordt. Oké, ik zal hem morgen op het postkantoor brengen was mijn belofte. Mijn zoon straalde, de spanning viel duidelijk van hem af. En ik? Ik dacht… kan ik eindelijk zien aan wie de kaart geadresseerd is.

Dat is dan 22,50 gulden alstublieft

“De volgende dag werd mij nog even op het hart gedrukt: Niet vergeten hè mam? Hij moét vandaag weg. Ja… ja… zal er voor zorg dragen, sprak deze groene gek! Edoch, ‘s morgens kreeg ik visite die nogal bleef hangen. Niks vreemds hoor, doe het zelf ook altijd. De dag duurt immers 24 uur en tot 6 uur ’s avonds kun je posten. Rond 3 uur ging ik getooid met die kolossale kaart, die amper in mijn autootje paste richting postkantoor. Daar aangekomen vroeg de vriendelijke mijnheer wat de bedoeling was. Nou eh een paar postzegels en versturen. Leek me nogal simpel. Maar ik had me vergist. ‘Dat gaat niet mevrouwtje’, zei de mijnheer van het postkantoor. ‘Die kaart is veel te groot en moet met de pakkettendienst’. ‘Huh? Maar het is een Valentijnskaart’, piepte ik ‘en die moet er morgen zijn’.
Ik zag de man denken en fronsen en vertelde er snel achteraan dat die van mijn zoon was. Stel je voor dat hij dacht dat ik…’Tja dan is uw zoon wel een beetje laat, dat redt u niet voor morgen’. O jee… als een film kwam het rode koppie, de vellen papier en het diepe zuchten van mijn zoon op mijn netvlies langs. ‘Is er werkelijk geen andere mogelijkheid?’ Probeerde ik met mijn liefste, begrijp me toch glimlach, de man over te halen. ‘Jawel hoor, een spoedopdracht kan altijd’. Wauw… oké gelijk doen.

Ik vulde een formulier in en zag dat zijn Valentijn vlakbij woonde. Even ging de gedachte door me heen dat ik die kaart zelf wel even kon gaan brengen. Edoch het was een gedachte waarbij de daad bij het woord mij wellicht de rest van mijn leven zou blijven achtervolgen dus dapper ging ik verder met het invullen van het formulier. 22,50 gulden zei de mijnheer alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en dat was het ook wel natuurlijk maar ik schrok uit mijn wezen. ‘Nou nou’ piepte ik waarop de vriendelijke mijnheer antwoordde: ‘hij had beter een kaartje voor de film kunnen sturen dan was hij goedkoper uit geweest’. Tja hij had blijkbaar ervaring. Maar goed het zij zo!”

“Na alles afgehandeld te hebben en tig keer gevraagd te hebben of de kaart echt morgen bezorgd zou worden was het mijn beurt voor een glimlach. Toen mijn zoon thuis kwam was uiteraard zijn eerste vraag, ‘heb je mijn kaart gepost?’ Natuurlijk, zei ik, alsof het even een loopje naar de brievenbus was. Details hield ik voor mezelf evenals de kosten die mams zelf betaald had. ‘Mooi zo, bedankt hè!’ En de warme knuffel die ik kreeg maakte veel goed!”

Stuur volgende keer een kaartje voor de film

“En dan wordt het wachten op de dag van morgen. De dag ging voorbij, en nog één, en nog één, oeps. Zoonlief was stilletjes voor zijn doen. Als moeder herken je de non-verbale communicatie uiteraard en wacht je alleen maar af en mee, intussen denkend, die kaart zal toch wel aangekomen zijn? Het zal toch niet gebeuren dat… En zelfs het vriendinnetje kreeg wat negatieve gedachten toegespeeld dat zij MIJN zoon niets liet horen. Wat denkt ze wel? Ze moest eens weten wat een moeite hij (wij) gedaan hadden voor die shitkaart!”

“Na een week kon ik me niet meer bedwingen. Heel onschuldig, zoals moeders dat kunnen doen vroeg ik tussen neus en lippen door: ‘heb je al reactie op je kaart gehad?’ ‘Ja, het is niks geworden’, zei mijn zoon. ‘Huh? Vertel!’ ‘Nou gewoon het is niks geworden’. ‘En verder? Is dat alles?’ ‘Ja! was het antwoord en ze vond die kaart wel leuk maar veel te groot voor haar kamertje’. ‘Oh wat heeft ze ermee gedaan dan?’ ‘Weet ik veel!’ was zijn antwoord. Tja, ach de troostknuffel die ik wilde geven werd afgeweerd en hij liep naar zijn kamer, terwijl ik nog nariep: stuur volgende keer een kaartje voor de film naar je Valentina!

Heb jij vroeger ook wel is zoiets gedaan voor jouw geliefde? Plaats jouw verhaal in de reacties of stuur jouw eigen, bijzondere verhaal op naar service@schoolbank.nl! Wie weet verschijnt het binnenkort op deze pagina…

Klik hier om het volgende artikel te lezen.