Hoelang de periode duurde weet ik niet precies. En misschien stelde het echt niets voor en heeft het in werkelijkheid misschien maar een week of een maand geduurd. Maar het kan ook wel veel langer zijn geweest: dat ik dacht dat ik een jongetje wilde zijn.
Mijn basisschooltijd heb ik doorgebracht in een klein lintdorp in de Randstad. Met een vader, een moeder en een 2 jaar oudere broer. In een nieuwbouwwijk onder de rook van Amsterdam. Ik zat in 1977 in een klas met 24 kinderen. Jongens en meisjes.
Als ik mijn basisschool in de jaren 70 vergelijk met de basisschool van nu, hier om de hoek, zie ik niet significant veel verschil. Er hangen in de meeste klassen nog steeds dezelfde posters aan de muur. Er staan nog steeds dezelfde kasten tegen de wand en de meeste klaslokalen hebben nog steeds marmoleum op de grond liggen.
Maar er zijn in de afgelopen 30 tot 40 jaar natuurlijk wel veel dingen veranderd. Het groene schoolbord met krijt is vervangen door een digiboard en je huiswerk noteer je in een app in plaats van een papieren agenda. De encyclopedie of bibliotheek draag je tegenwoordig in je zak en buiten hangt een vlag te wapperen. Een regenboogvlag. De LHBT-vlag. Of beter gezegd de LGBTQIA+ vlag. De vlag hangt uit om steun te betuigen aan de homobeweging en diversiteit.
En die vlag hing daar niet toen ik 6 jaar oud was en een jongetje wilde zijn. Er werd in die tijd denk ik niet veel gesproken over genderdysforie. Het bestond natuurlijk wel.
Inmiddels is dat wel anders en worden alle kinderen vanaf het begin van de basisschool op de hoogte gebracht van alle mogelijke genders. Is dat een positieve ontwikkeling?
Ik vraag het me regelmatig af – als ik weer langs een gestreepte vlag fiets bij een school of zwembad – hoe het met mij zou zijn gelopen als ik indertijd zo’n vlag had zien wapperen aan de gevel van mijn school. Was ik er dan met de meesters en juffen over gaan praten? Wat ik in mijn up onderzocht, de wens om een jongetje te zijn, was dat dan een serieus traject geworden?
Ik weet nog wel heel goed het moment dat ik geen jongetje meer wilde zijn. Dat was het moment dat de schoolfotograaf langs kwam en ik voor zijn lens werd gezet. Ik nam plaats voor hem op het krukje en nam de meest mannelijke pose aan die ik kon bedenken. Dat van een cowboy. Het werd een afgang. Want na 6 pogingen om mij fatsoenlijk op de foto te krijgen riep de fotograaf boos: “Hé, kun je misschien nu ook weer even ‘als een meisje’ kijken?”
Wat zou er gebeurd zijn als ik anno 2024 in mijn oedipale fase had gezeten? Zouden ze het dan zijn opgevallen in de klas en was ik dan door de leraren in het vakje transgender terecht zijn gekomen?
Meer blogs: