Mijn eerste jeugdliefde, als ik daar aan terugdenk, komt het schaamrood nog op mijn wangen. Ik kan niet zeggen dat ik in mijn jeugd een geliefde heb gehad. Mijn eerste liefde kwam pas na mijn 18e en daar ben ik ook mee getrouwd in 1974.
Wat mijn eerste jeugdliefde betreft, dat is een verhaal apart. Ik kan hem me nog zo voor de geest halen; slank, donker haar en ontzettend lief. Het meest wat me in hem aantrok was zijn gevoel voor humor en inlevingsvermogen. Als hij voor de klas stond en Bijbelles gaf, hing ik aan zijn lippen. Niet dat ik christelijk was, maar hij vertelde het zo mooi. De meester stopte in elk Bijbelverhaal wel humor, wat de les nooit saai maakte.
Ja, jullie begrijpen het goed, ik was verliefd op de meester van de 5e klas. 11 jaar was ik toen ik bij hem in de klas kwam en ik weet nog dat hij me extra aandacht gaf qua leerstoffen. Toen ik 6 was ging ik pas voor het eerst naar school, mijn moeder vond de kleuterschool niet nodig en toen gold de verplichting nog niet. De 2e klas moest ik overdoen omdat ik nog te speels was. Dat ik in de 5e extra aandacht kreeg was ook wel nodig want ik nam niet veel in me op. Dit kwam ook door het feit dat ik vaak thuis moest blijven om mijn moeder te helpen met de kleintjes. Spijbelen deed ik ook wel, maar alleen als ik te laat op school kwam. Ik kon er niet tegen door iedereen te worden aangekeken als ik de klas inliep.
In de 5e heb ik het minst van al die jaren gespijbeld. Ik wilde zo vaak mogelijk bij hem in de buurt zijn en als ik na moest blijven voor extra leerstof voelde ik me in de zevende hemel. Niemand vond nablijven leuk, behalve ik. Als hij naast me stond wilde ik hem het liefst kussen, maar dat durfde ik echt niet. Hij moet vast gemerkt hebben dat ik verliefd op hem was, maar daar heeft hij gelukkig nooit iets mee gedaan achteraf gezien. Door mijn verliefdheid had ik meer oog voor hem dan voor de lesstof, wat resulteerde in het feit dat ik niet over zou gaan.
Ik kon wel een gat in de lucht springen, zo blij was ik vanbinnen. Nog een jaar langer bij mijn droomman zijn, wat een geluk had ik toch. Bij een droomman is het altijd gebleven. In mijn fantasie zag ik hem op mij wachten tot ik 16 was en dan was ik helemaal van hem. Het 2e jaar was helaas alles anders voor mij. Ik zat met 2 jaar jongere kinderen in de klas die ik niet kende en de meester gaf de aandacht meer aan hen. Ik voelde me steeds meer aan de kant gezet. Mijn fantasie liep dood, ik moest iets anders zoeken om over te kunnen fantaseren want fantasie was mijn passie.
Een paar jaar geleden heb ik nog een foto van de meester gezien, daar kwamen veel herinneringen aan mijn schooltijd mee naar boven. Toen ik hem weer zag, dacht ik; ja, daar zou ik zo weer verliefd op kunnen worden.
Meer blogs:
Reacties 13
Mijn eerste vriendinnetje woonde om de hoek en zat bij mij op school ik durfde het haar alleen niet te vertellen š¤š¤
Het was in klas 3, 1980 op De Marnixschool op CuraƧao. Ik was verliefd op een jongetje in m'n klas die achteraf niet moeders mooiste was :) Liefde maakt toch een beetje blind.
Ben zo vaak verliefd geweest ik weet echt niet meer wie de eerste wasš¤£
Mijn eerste kalverliefde begon in Drente,14 jaar en was er zeker van dat ik met hem wilde trouwen.Maar dromen zijn bedrog, ik heb wel altijd contact met hem gehouden helaas is hij verleden jaar op 76 jarige leeftijd overleden. Dat was een dag van verdriet en heel veel herinneringen
wonderlijk, 'meisjes' zijn/ blijven vasthoudend ondoorgrondelijk of is het andersom, ondoorgrondelijk vasthoudend.
Mijn allereerste liefde was Theo Beumer. Ik was een jaar of 5 (ben nu 75!) en hij een jaar of 10. We wisten zeker dat wij later zouden trouwen. Hij gaf mij zelfs al 5 cent zakgeld, waar ik natuurlijk snoep van kocht! Plotseling hield het contact op. Ik ging bij mijn grootmoeder logeren. Zij vroeg mij of ik Theo Beumer kende. Ja dus. Zij had hem ontmoet in Lourdes tijdens een bedevaartstocht, waarbij zij gehandicapten assisteerde. Zij moest mij de groeten doen van Theo. Theo was ernstig ziek. Korte tijd later is hij overleden. Maar ik ben hem nooit vergeten!
Ach wat hartverscheurend.
Was ik verliefd, ik vond haar wel heel leuk, maar wat weet je als je 9 of 10 jaar bent. Ze(Mieke Jansen) woonde aan de overkant en ik kreeg mijn eerste kus(je) van haar, dat zal ik nooit vergeten. We hadden toch op tv gezien hoe dat moest?? Helaas verhuisde wij en nooit meer kontact gehad en zou best willen weten hoe het haar vergaan is, dit in nu bijna 60 jaar geleden.
Ik was 14 jaar en myn vriendje was 18, hy woonde in Haarlem N. en ik in de Leidsebuurt, we ontmoeten elkaar by V & D , ik ben op reis gegaan toen ik 16 was met het circus, en in 1958 naar Amerika met Ringling Bros and Barnum, Hy heeft toen een heel aardig meisje gevonden en die zyn al meer dan 60 jaar getrouwt, als ik naar Nederland kom zyn we altyd met zyn hele family by elkaar, dat is een vreindschap van 71 jaar, maar het is en blyft altyd de eerste waar ik verliefd op was.
In het schooljaar 1969/1970 hadden we net een nieuw meisje in de klas: Marloes. Ik was rond de tien jaar en voelde steeds de behoefte om achterom naar haar te kijken, maar ik snapte helemaal niet waarom ik die behoefte had. Het gaf me een fijn gevoel. Pas jaren laten begreep ik dat dat mijn eerste verliefdheidsgevoelens waren.
Mijn eerste (en helaas laatste) echte verliefdheid was Danielle G. Helaas was zij verliefd op een ander. We wisten wat de ander voelde want beiden verliefd op iemand die we niet konden krijgen. (jaren later gehoord dat zij wel dat geluk nog heeft gehad maar dat het niet standhield) Helaas gaven die gevoelens ook weleens problemen. Ik weet nog zoveel dingen maar als ik die moet opschrijven dan wordt het wel een heel lang verhaal. ;) Wat mij wel altijd is bijgebleven is dat ik haar na de gym een keer naakt heb gezien. Nu is dat normaal in mijn leven want naturist/nudist maar toen was naakt nog iets speciaals en zij was het eerste meisje dat ik zo zag. Vraag mij heel soms nog weleens af waarom, maar erg vond ik het niet. :) Helaas ben ik verhuisd, heb al mijn contactgegevens achter gelaten maar nooit meer iets van haar gehoord. Ben ergens wel benieuwd hoe haar leven is verlopen...
Ik was verliefd op de meester van de derde klas van de lagere school. Hij kneep 'stoute' kinderen in hun arm tot het blauw zag, maar nooit bij mij, ik durfde niet 'stout' te zijn. Wel moest ik nablijven omdat ik een giechel was, ik vond het heerlijk. Ik denk (ik weet het niet eens zeker meer) dat zijn naam meester Visser was. Ik had allerlei fantasien over hem, hij zou me redden uit benarde situaties. Later, op een reuni, zag ik hem weer en begreep niet waarom ik eens ooit zo verliefd op hem was.
Er was een invalster op de lagere school, onze benedenbuurvrouw. Ik was gek op haar, ze was zo lief en vrolijk. Ik kreeg bijles in rekenen en ging een hele punt vooruit. Later ging de adoratie over en ik werd voornamelijk geĆÆrriteerd door haar dochtertje, een paar jaar jonger dan mijn vaste vriendin/buurmeisje en mij, ze liep steeds achter ons aan en ik wilde ook wel eens alleen met mijn vriendin, gewoon meidendingen bespreken. Ik wilde dat kind er niet bij. Ja, de jeugd is hard, we waren twaalf. Later werd ik hopeloos verliefd op een leraar van het MAVO. Ik vond dat zelf helemaal niet leuk, echt niet. Wat moest ik daar nou mee? De man was getrouwd en had twee zoontjes, later werd de derde geboren. Ik zag ook leuke jongens op school, hoor, maar ze haalden het niet bij HEM, zo warm, zo empathisch. Als we bijvoorbeeld veel huiswerk hadden, liet hij het zijne zitten. Knap en lang? Nee, geen van tweeĆ«n. Maar hij straalde sympathie en betrokkenheid uit, begrip voor de jeugd, hij was zelf nog vrij jong. Ik genoot van zijn lessen, maar die verliefdheid? Ik probeerde het te negeren, maar dat lukte niet. Ik voelde gewoon dat ik hem steeds aardiger ging vinden en schrok daar enorm van. Ik moest toch jongens van mijn eigen leeftijd leuk vinden, dit klopte toch niet? Maar ja, op een gegeven moment merkte ik dat het toch wel heel fijn voelde. Het nam gewoon bezit van mij. Toen kwam het examenjaar, ik was niet bij hem ingedeeld in de tentamengroepen. Ik baalde van die andere leraar, maar ja, niks aan te doen. Gelukkig slaagde ik, ik wilde wel van school af. Met HEM werd het toch niets. Ik ben hem echter nooit vergeten, heb wel gevonden waar hij nu woont. Maar daar doe ik niets mee. Misschien wil ik niet weten dat hij zich mij niet meer herinnert.