Als kind hadden we een druk leven, tenminste dat dachten we. We hadden immers een stapel hobby’s waar we geen genoeg van kregen. Van postzegels verzamelen tot punniken en strijkkralen. In welke hobby herken jij jezelf?
Knikkeren
Knikkeren is een hobby die vrijwel elke generatie heeft overleefd. Op het schoolplein, mikken in een knikkertegel. En als je aankwam met een reuzenbonk in plaats van een gewone knikker, had je het ver geschopt. Wie de laatste knikker in het kuiltje kreeg, mocht alle knikkers die erin lagen houden. Oh nee, was dat nou je favoriete knikker?
Strijkkralen
Een hobby die weinig geld kostte en veel plezier opleverde: strijkkralen. Het enige dat je nodig had waren grondplaatjes, strijkpapier of bakpapier en de strijkkralen. Dan kon je uren aan de slag met het maken van verschillende creaties. Om vervolgens ongeduldig aan de broekspijp van je moeder te hangen met de vraag of ze de strijkbout erbij kon halen. Het eindresultaat kon tenslotte echt niet wachten.
Scoubidou
Scoubidous waren van die plastic draadjes in verschillende maten, soorten en kleuren. Met glitters, zonder glitters, in neon of juist een basiskleur. En je kon er van alles mee maken als je de juiste knooptechnieken onder de knie had. De meeste populaire frutsels waren de sleutelhangers en vriendschapsbandjes. Geen zorgen als deze hobby je is ontgaan. Het was vooral een rage in 2004.
Postzegels verzamelen
Hoewel het tegenwoordig bijzonder is als we naast een appje nog een brief ontvangen, was dat vroeger dé manier om contact te houden. Niet voor niets waren postzegels destijds een stuk populairder. Sommige hobbyisten maakten mappen vol met postzegels geordend op thema, zoals het topic de koningin.
Punniken
Breien maar dan net anders, dat was punniken. Met je punnikpop en een haaknaald kon je rijen lussen. Om uiteindelijk je oma te verblijden met nieuwe eierwarmers en onderzetters en zelf op school rond te lopen met een zelf gepunnikte diadeem en een tas met gepunnikte bloemetjes.
Flippo’s
Flippo’s, wat waren het ook alweer? Juist, schijfjes van kunststof of karton die je als gratis extra kreeg bij een zak chips van Smits. Het was net zo’n jacht als naar de funnies in een hagelslagpak van Venz. Op flippo’s stonden stripfiguren en personages uit de Looney Tunes-tekenfilms. Dat werd ruilen op het schoolplein als je een dubbele te pakken had.
Modeltreinen rijden
Degenen die van modeltreinen hielden, weten als geen ander dat dit een duurdere hobby was dan alle hobby’s hierboven. Maar, dan had je ook wat. De een probeerde een zo mooi mogelijke baan te maken, terwijl de ander probeerde zoveel mogelijk treinen te laten rijden. En dat kon je in allerlei tijdperken bouwen, met de treinen en gebouwen uit die tijd.
Skaten
Skaten was nogal een brede hobby. Als je regelmatig te vinden was op skates, skeelers, rolschaatsen, een step of een skateboard, kon je skaten wel tot één van je hobby’s benoemen. Hup, scheenbeschermers aan voor je op je kop kreeg van je ouders en gaan. En als je nu langs een skatebaan loopt, kun je waarschijnlijk alleen maar denken: dat ik hier vanaf ben gegaan.
Zeepkist of kippenhok bouwen
De Bob de Bouwers onder ons konden iedere keer weer iets anders vinden om te bouwen. Met als populairste uitdaging: de zeepkist. Oftewel, een laag karretje zonder aandrijving, slechts vier wielen, een stuur en een helling. Best gevaarlijk, dus om minder risico te nemen ging je voor een kippenhok. Maakte je direct de plaatselijke kippenboer gelukkig.
Kaarten ruilen
Kaarten ruilen was nog zo’n goede tijdsverdrijving. Of het nu ging op Pokémon kaarten, Fox Kids kaarten, of de Diddle-plaatjes die even later op de markt kwamen. Iedereen had wel een rage in zijn of haar jeugd waarbij de kaartjes ervan populair waren. Van ruilen komt huilen zeggen ze, dus de beperkte edities moest je niet zomaar uit handen geven!
In welke hobby’s kan jij je vinden? Laat het weten in de reacties hieronder, of bekijk andere blogs op onze Toen&Nu pagina.
Reacties 19
Modeltrein en postzegels . Later met de kinderen Flippo's
Modeltreinen .... toen al mijn lust en leven , nu nog steeds . Welke hobby ook kwam en ging , de treinen staan nog steeds op zolder . Ondertussen al met de zoveelste baan bezig :) . Verveeld nooit ....
elastieken en tollen en touwtje spring.
Knikkeren. Ik deed dat eens met een buurmeisje. Zij won steeds alle knikkers die ik inzette. Toen stopte ik ermee, ik moest wel als ik nog een páár knikkers wilde houden. Willeke heette ze. Ik heb nooit meer met haar geknikkerd.
Wij knikkerden anders. De knikker werd in de holte van uw gebogen wijsvinger gelegd en met de duim weggeschoten.
Dat deden wij ook. Heel leuk.
Het compacte verhaal van Mieke van NIekerk riep een herinnering in mij op. Ik ben van 1950 dus de meeste hobby's die hierboven genoemd worden, zoals scoubidou en strijkkralen e.d. beschouw ik als modernistische uitwassen van een groeiende plastic-cultuur die zich pas na mijn jeugdjaren vestigde. In mijn tijd was ik een hartstochtelijk verzamelaar van inplak-plaatjes die als vanouds als wervend materiaal bij bepaalde producten geleverd werden, zodat de kids hun moeder aan de kop zeurden om het bewuste artikel aan te schaffen. Dat gold ook voor de plaatjes die sigarettenfabrikanten op de achterzijde van kartonnen sigarettendoosjes lieten drukken. Die kon je dan uitknippen en verzamelen, wat lekker opschoot als je vader een straffe roker was. Je had bijvoorbeeld 'Full Speed' (autoplaatjes) en 'Croydon' (vliegtuigen), tot de verbeelding sprekende merknamen die alom populair waren. Je kon dus ook bij je neef of je oom om die plaatjes gaan zeuren, of bij de fietsenmaker om de hoek. Ik verzamelde ze niet om ze in een album te plakken (dat waren -anders dan bij de Verkade albums- meestentijds flodderige boekjes die me niet interesseerden) maar gewoon om ze te hebben. Om ze door mijn handen te laten gaan of ze als een soort gemotoriseerd Tarot kaartenspel te rangschikken. En je kon ze ook ruilen natuurlijk, met andere begerenswaardige plaatjes die buurtjongens in hun bezit hadden. Maar zoals zo vaak gezegd; 'van ruilen komt huilen'. Nu komt een ervaring zoals die van Mieke. Op een gegeven moment ging ik om met een jongetje uit een obscuur huishouden in een straat verderop. Hij had ook een hele plaatjes-verzameling en we kwamen bij elkaar om wat te ruilen. Die plaatjes van hem kwamen weer van artikelen (beschuit en koek) die wat 'goedkoper' waren dus de plaatjes waren navenant. Nogal dunnetjes vergeleken met die prachtige stevige kaartjes van mij. Toch wist hij mij met enige dwang te overreden om ze te ruilen. Het waren afbeeldingen die bij een geschiedkundig verhaal behoorden, iets met uitvindingen of zo. Met bedroevende illustraties. Terwijl de deal gesloten werd was ik er al ongelukkig mee. Thuisgekomen merkte mijn vader dat ik in mijn piepzak zat. Ik bekende hem dat ik een foute ruil gedaan had. "Wat is dat voor rotzooi?" zei hij. "Heb je daar die mooie Full Speed-plaatjes voor weggegeven? Kom op, we gaan gelijk naar die lui toe om ze terug te halen!" Ik was blij dat hij mij hielp maar het werd natuurlijk wel een vernederende ervaring. Schoorvoetend werd de transactie terug gedraaid nadat er tussen de vaders over en weer een discussie was uitgebroken over 'oplichting' versus 'goedgelovigheid', etc. Al met al een smadelijke ervaring. Ik heb daarna -net als Mieke- niet meer met die jongen gespeeld..
Ik spaarde speeltjes van merken zoals wasmiddel koffie en dergelijke
ik spaarde allerlei suikerzakjes enen allerlei speldje
Mijn hobby was vogelen. Alle tijd besteedde ik aan veldbiologie. Later kwamen daar de planten bij. Alles wilde ik weten en onderzoeken. En dat lukte. Het heeft mijn leven bepaald. Niet alles heb ik begrepen. Maar dat is een heerlijke gedachte. Hartelijke groet van Johan uit Zaandam en nu Zwolle
Priktollen
Wij hadden geen skates , maar gewoon rolschaatsen met 4 wielen en die rolschaatsen kon je langer of korter maken, dus die gingen een paar schoenmaten mee
Knikkeren, Ik won vaak en verloor navenant; op een keer had ik een goede winst, en die stak in mijn achterzak van mijn korte veloeren broek, de Franse huiswerken werden opgehaald, en toevallig was de leraar die keer broeder overste, de schrik van ons schoolvolkje. Hij had de gewoonte om die werken in de kas te verbeteren, de schrik sloeg me om het hart, ik had namelijk verschillende regels van de oefeningen overgeslagen ... Hij riep dreigend mijn naam en ik moest naar voren komen. Hij greep me bij mijn nekvel en lei me over zijn knie en ramde op me kont met de regel ... M'n achterzak vol knikkers scheurde en rikketikketik de hele inhoud rolde van de trede de klas in, daar begon iedereen mijn gewonnen knikkers te op te rapen, een lawaai van alle duivels, ik jankte niet om de rammeling, maar om de knikkers ... Ik had geen enkele 'marbol ' meer en kon terug sparen voor een zak je dat destijds vijf Frank koste... (nu ongeveer 0,125 Euro) ... Biggelen deden we ook, met kroonkurken, die we gingen rapen achter het cafe dat tot achter onze hof kwam, soms gingen we het lood vanonder de ramen prutsen van nonkels serre... Postzegels, sigarenbandjes, luciferdoosjes, filmsterren plaatjes, heb het allemaal verzameld, en maar ruilen, in ons dialect was dat mangelen ... Moeder zaliger zei dan: 'mangelaars komen niet in den hemel'... Later, veel later had de Sint toch een treintje gebracht op batterijen... Heb dat nog aangepast met een transformator en gelijkrichter, dan moest ik geen batterijen meer kopen...
Speldjes en sleutelhangers verzamelen was de hobby in mijn tijd. Ook suikerzakjes waren populair.
Age Roskam Nog niet genoemd: Bij Bolletje beschuit zaten plaatjes van Europese steden. Wij aten goedkope beschuit van een ander merk, dus geen plaatjes. Ik leende van tijd tot tijd een album van een schoolvriend en schilderde de plaatjes in een eigen album. Later kochten wij ook Bolletje. Verpakkingspapiertjes van sinaasappels. Geen grote rage. Het dunne "vloeipapier" bewaarde ik in lege sigarendozen. Sigarenbandjes. Lastig sparen. Mijn vader rookte sigaretten. De buurman zorgde voor de bandjes. Hofnar sigaren. Allemaal dezelfde.
Op mijn 8e kreeg ik mijn 1e elektrische trein van Fleishmann. Mijn vader kocht deze van mijn neef die liever een racebaan wilde. Inmiddels heel wat treinen en op en afbouw verder heb ik nog steeds een elektrische trein. Van Fleishmann, en Lima. De baan staat nog steeds op zolder en af en toe bouw ik er weer wat om heen en rijdt met de trein. Soms koop ik er weer wat bij.
Ik ben een meisje, geboren in Rotterdam op 6 augustus 1938. Mijn jeugd gewoond in Zwolle. Daar ging ik glijeren op een glijer (step) van anderen. Ik had er geen. Knikkeren werd veel gedaan, touwtje springen. Met 2 of meerdere kleine ballen, ballen tegen een muur, hinkelen, tikketje, verstoppertje, belletje trekken en hard weglopen. Als het winter was op de straat glijbanen maken en op slootjes schaatsen. Ik kan mij niet herinneren dat we ons verveelden. Ook las ik veel met boeken uit de bibliotheek. Groet, Annie
Ja precies , ik ben van 1937 en je verveeldej je nooit, om 9 uur moest je binnen komen en naar bed. na schooltijd had ik een abonnement op het AMVJ zwembad en erna op straat en alles wat je verzamelde. geweldig . de jeugd van nu verliest veel en veel te veel. heel jammer. kijk op straat spelen in de steden ja dat kan niet meer is begrijpelijk maar er was nog zoveel wat nu ook nog zou kunnen. ik denk dat de kinderen elkaar niet eens meer kennen.
Mijn hobby op school was knikkeren. Die was ik altijd gauw kwijt. Thuis was het rolschaatsen of met de buurt kinderen 'lummelen' [met de bal], Schipper mag ik overvaren en Annemaria Koekoek [mocht je een stap zetten, maar als je werd gezien was je af].