Je eerste bijbaantje vergeet je nooit meer. Waarschijnlijk was dit een kranten- of folderwijk. Je liep door wind en wind alle huizen langs en hoopte dat je moeder je wilde helpen met het vouwen. Hieronder vind je herkenbare nostalgische momenten voor iedereen die een krantenwijk liep!
De voorpret begon wanneer je thuiskwam en een grote stapel voor je huis zag staan
Het was elke week weer spannend: hoe dik deze week de krant of het folderpakket zou zijn. Hoe dikker het was, hoe meer je moest lopen. Je verdiende dan wel meer, maar dat woog écht niet op tegen jouw zware inspanningen. Zo hoopte je keer op keer dat het een klein stapeltje was. Toch werden je gebeden niet gehoord en werd je wekelijks getrakteerd op een enorme stapel papierwerk. Hoeveel kilo’s papier zou je wel niet in totaal hebben bezorgd?
Je hoopte dat je moeder je wilde helpen met vouwen
Het lopen was oké, maar dat vouwen… Wanneer je ouders thuis waren, hoopte je dat ze je ‘even’ hielpen om deze verschrikkelijke klus te klaren. Als dit niet het geval was ging je ongekend chagrijnig aan de slag. Op je eigen, zelfverzonnen manier vouwde je alles zo snel en efficiënt mogelijk. Je maakte hier nette stapeltjes van. Die konden zo hop, de fietstas in!
Uitdaging: dat enorme papierwerk op een slimme manier vervoeren
Fietstas? Nee, dat kon veel slimmer. Al die kranten moesten natuurlijk wel op een slimme manier vervoerd worden. In de fietstas die je cadeau kreeg van je werkgever konden wel veel kranten in, maar lang niet allemaal. Daarom moest je honderd keer op en neer van huis. Daarnaast was het nog maar hopen of je fiets niet omviel, want je fietstas was natuurlijk veel te zwaar beladen. Dit moest anders. Zo bedacht je dat het slim was om al je kranten te vervoeren in een winkelkar of kocht je zo’n boodschappenkarretje waar veel meer kranten in konden. Hoe vervoerde jij al dat papierwerk?
Door weer en wind bezorgde je braaf alle kranten
De folders of kranten moesten altijd bezorgd worden. Punt uit. Of de zon nou een lichte tint op je wangetjes bezorgde of je vanwege enorme sneeuwval met een slee al die meuk moest vervoeren, het moest. Opgeven was simpelweg geen optie. Het positieve van dit verhaal is dat je moeder je soms nog wel eens wilde helpen uit medelijden of dat er als je thuis kwam, er een warme kop chocomel voor je klaarstond. Het was toch eigenlijk best wel zielig…
De altijd blaffende hond van nummer 8
Sommige huizen zal je nooit meer vergeten. Dat lelijke huis van een paar straten verder, de verwilderde tuin van nummer 91 en de altijd blaffende hond van nummer 8. Ondanks dat je natuurlijk – zo stoer je ook was – niet bang voor honden was, scheet je elke keer in je broek als je bij dat huis de krant bezorgen. Wanneer je de krant een stukje in de brievenbus schoof, werd hij er al snel ruw uitgetrokken door die enge hond. Zo snel rende je het erf af…
Het moment dat je ver van huis was en naar de wc moest
Dit was toch naar… Ondanks dat je van tevoren altijd slim naar de wc ging. Vloekend ging je zo snel mogelijk naar huis en rende je naar de wc. Dit gebeurde altijd op de plek die het meest verwijderd was van huis. Verschrikkelijk!
Het geld wat altijd veel te snel op was
Je zuurverdiende geld was altijd sneller op dan je wilde én dacht. Wanneer je vader vroeg hoe het kon dat je geld nou alweer op was, verdedigde je jezelf dat het gewoon echt heel slecht betaalde. Had je wel een beetje gelijk in. €3 voor 294 kranten was ook echt absurd weinig.
Het moment dat je besloot rebels de folders of kranten te dumpen
Wanneer je er echt helemaal klaar mee was, was er altijd een ‘slimme’ manier om alle kranten weg te gooien. In het bos of in die grote container om de hoek. Dan maar hopen dat niemand van die 500 huizen ging klagen omdat het krantje niet bezorgd was.
De kerstkaartjes die alle ellende goed maakten
Aan het einde van het jaar mocht je langs alle huizen met een kerstkaartje. Je wenste met je allerliefste glimlach alle bewoners van je wijk een gelukkig nieuwjaar. Hoeveel zou je dit jaar ophalen? Wel was je elke keer verbaasd dat die arme vrouw op de hoek je een briefje van €10 gaf en de man die in een kasteel van een huis woonde, je ‘blij’ maakte met een stuivertje. Omdat je niets wilde missen, schreef je op een briefje alle adressen die niet thuis waren. Na vijf dagen lopen was de buit binnen.
Heb jij vroeger ook een krantenwijk gehad? Wat is jouw favoriete of juist verschrikkelijkste herinnering hieraan? We zijn benieuwd, zet het in de reacties!
Reacties 14
schoffelen in de bieten en ze zijn een paar mooie meiden die dat nooit zullen vergeten : -)
Mijn 1e krantenwijk was in Voorschoten, 48 nummers van de Nieuwe Haagsche Courant. Dat was verdeeld over alle wijken , van Leiden tot Leidschendam! Begon in de winter, het sneeuwde, de wijk Adegeest was nieuw, ik kende heg noch steg. Aanbellen bij huizen hoe de straat heette, bordjes waren ondergesneeuwd. Wat een ellende!! Drie uur onderweg voor die paar rotkranten🥶 heb het twee weken volgehouden en heb de volgende bezorger veel succes gewenst 😁
onze zoon heeft heel lang de folders in onze wijk rondgebracht. Met kerst nam hij de slee mee met een rendierpop erop die Merry Christmas kon zingen. Zelf had hij een rode ijsmuts op. Na al die jaren had hij wel eens een leuk bedankje mogen krijgen, maar dat gebeurde niet. Jammer.
Was niet mijn eerste bijbaan, en kranten overhouden komt mij ook bekend voor, maar die krantenwijk heeft er wel indirect voor gezorgd dat ik gezakt ben voor mijn eindexamen ULO.
Ik heb heel wat bijbaantjes gehad, w.o. een krantenwijk. Ik had geluk dat ik deze in mijn eigen straat had en was zodoende snel thuis als ik klaar was met bezorgen. Wat soms wel irritant was, was dat bij het distributiepunt vaak vertraging was bij het bezorgen van de kranten. Wij hadden het dan, als bezorgers, wel gezellig met elkaar.
Ik had Haagsche Courant. Ophalen Gedempte Burgwal om 16,00 uur (achterkant van het gebouw Grote marktstraat 1967) Mijn wijk was Noordeinde en uitlopers zoals Oranjestraat met de knipsel dienst (35 kranten in 1x ) en was een makkelijke wijk met veel Boetieks en erg hip (en homo). Ik had ook nog 1 incasso in de Maziestraat(nu afgesloten), 1 x per week geld innen, was echt een prettige krantenwijk en iedereen kende me (was toen 14)
Ik bezorgde de Telegraaf, Volkskrant en Trouw in één wijk en dat was een wijk in het buitengebied van de gemeente Epe. De anekdote over de kerstgroetjes bezorgen kan ik beamen want bij de spontane, wat minder rijke mensen, kreeg ik soms zowaar een briefje van 25 gulden en bij de rijke mensen, in dit geval de familie Gosschalk (ja, die slachterij die nu steeds in het nieuws is vanwege dierenmishandeling) kreeg ik een paar dubbeltjes en stuivers die eerst uit een soort spaarpot omgedraaid moesten worden (totaalbedrag zo'n 2 gulden)
Mijn oudere broer en ik hadden beide een ochtend-krantenwijk. Halverwege de tour liepen we meestal een stukje samen, ieder aan een kant van de Laan van Nieuw Oost Einde in Voorburg. Als we elkaar niet zagen dan was één van de twee dus aan de late kant. Er is een les uit die tijd die ik mijn hele leven niet vergeten ben en mij van dienst geweest is. Ik wilde eens proberen hoeveel tijd ik zou winnen als ik de hele ronde zou rennen. Rennen met de fiets, over tuinhekjes springen en alles zo snel mogelijk. Ik kwam bekaf thuis en had slechts tien minuten gewonnen. Moraaltje van dit verhaaltje : lopen, fietsen of autorijden, ga gewoon een kwartiertje eerder van huis en je kunt alles relaxt aan. Met een krantenwijk waar je 's ochtends om vijf uur voor op moet staan om de kranten op een centraal punt af te halen, wil je je liever niet verslapen. Je zet wel een wekker maar het lichaam weet dat je er op tijd uit wilt. Mijn broer werd eens met de schrik wakker en zag dat het al half zes was. Hij sloop het huis uit en ging met de fiets gauw de kranten ophalen. Daar aangekomen was er niemand. Tijdje gewacht tot hij op zijn horloge zag dat het niet half zes geweest was maar vijf voor één. Zijn horloge had naast z'n bed op z'n kop gelegen. Thuisgekomen moest hij de deurbel wel gebruiken. Mijn vader deed open en zei: "wat doe jij hier, je lag toch al in bed". Het mooie van een ochtend-krantenwijk vond ik wel de stilte in de stad. Ik heb één keer zelfs languit midden op een druk kruispunt gelegen omdat zoiets overdag onmogelijk was en dus bij die gelegenheid een speciale ervaring. Al met al, goede herinneringen en lekker wat geld verdienen. Ook in het weekend met m'n overbuur nog auto's wassen om het karige zakgeld wat aan te vullen.
Ik heb negen maanden een krantenwijk gehad en was toen 16/17 jaar. Ik was in oktober begonnen en dus voornamelijk in de herfst, winter en vroege voorjaar bezorgd. Ik heb alle soorten weer meegemaakt tot en met een flink pak sneeuw. Om half zes ging de wekker af. Snel aankleden en op de fiets met de bekende tassen naar het station. Daar kwam rond een uur of zes de vrachtwagen met de destijds Katholieke Volkskrant. Ik nam mijn vastgestelde aantal exemplaren in ontvangst en fietste terug naar mijn wijk in het Boeimeer. Ik was ongeveer een klein uurtje bezig en ging dan thuis ontbijten en nam dan met de laatste overgebleven krant het laatste nieuws door om dan om 8 uur naar school te gaan. Op iedere zaterdagmorgen moest ik nog een keer bij een aantal week abonnees langs om geld op te halen dat door mijn "werkgever" op mijn gage in mindering was gebracht. Met vriendelijke groeten, Paul van Besouw 8 juli 2021
O ja, ik heb een tijd de ochtendkrant bezorgd. Ik moest dan wel om 5 uur op on eerst de kranten op te halen en daarna mijn " wijk " te gaan doen, maar het bezorgen van de ochtendkrant leverde het meeste geld op, en daar ging het uiteindelijk om. Het lastigste was dat mijn wijk zich in hartje Amsterdam bevond, wat betekende dat ik bij ieder huis mijn fiets op de standaard moest zetten om de verschillende trapjes te beklimmen naar de voordeuren. Ellende. Daarnaast was het donker, stil en vermoeiend. Daarna de resterende kranten terug brengen, naar huis en naar school waar ik regelmatig win slaap dommelde. Maren maand had ik al snel besloten dat dit niet de bijbaan was voor mij
Mijn eerste krantenwijk omstreeks 1959/1960 was eentje met slechts 35 verschillende kranten en enkele tientallen weekbladen maar die moesten dan wel over een afstand van ruim 6 km van Diemen over de Stammerdijk tot bijna bij Weesp bezorgd worden en daarna de zelfde weg terug naar huis(in Betondorp). Opbrengst Fl. 35,00 per week. Tijd nodig: 2,5 uur per dag, Zaterdags een half uur langer ivm innen abonnementsgeld van een aantal klanten. Giraal betalen werd slechts door enkelen gedaan. Na en jaar deze wijk opgezegd. Was echt te zwaar voor het loon. Daarna een hele prettige wijk voor Nieuws van de Dag bezorgd in de Dapperbuurt (Amsterdam Oost). Bezorgtijd 7xper week ca een uur voor 200 klanten in 1 hele straat plus korte zijstraat. Alleen zaterdags wel geld ophalen bij 190 klanten (10 anderen betaalden per giro). Deze wijk heb ik ca 5 jaar bezorgd., met heel veel plezier. Ook daar was het weekloon slechts Fl.35,- Maar de benodigde bezorgtijd was goed. En het was een heel gezellige volksbuurt waar ik dikwijls door klanten werd uitgenodigd voor een kop thee, koffie of fris. Uiteraard na het bezorgen van de wijk.
De Zaanse Gezinsbode. 10 gulden. Elke donderdag. Koude vingers een vieze jas en zwarte handen. Toch was het weer een centje. HR groet Johan uit Zaandam en nu in Zwolle
Mijn krantenwijk in de jaren 60 is onvergetelijk! Als scholier kon ik wel een extra centje gebruiken dus dit was de kans. Het hoofdkantoor van de Telegraaf en het Nieuws van de Dag (deze laatste bestaat nu niet meer) was op de nieuwe Zijds Voorburgwal, dus voor mij bijna om de hoek. Daar moest ik ook de voor mijn wijk bestemde kranten (± 150) halen. Ik "liep"het Nieuws van de Dag in de Jordaan. destijds een heerlijke en gezellige buurt. Af en toe een praatje en fluitend op de fiets van deur tot deur met soms wel drie kranten op 1 stoep! Dit schoot lekker op. Alleen maandagochtend was er de sportuitgave van deze "avondkrant" en dan was het vroeg opstaan!, maar de oudejaarsfooi maakte alles weer goed door de opbrengst van meer dan 60 gulden. Dat was zeer welkom. Na een tijdje werd mij gevraagd of ik ook een wijkje op de "wallen wilde overnemen. Geen probleem,. want als kleine jongen speelde ik daar al in de buurt met vriendjes dus geen onbekend terrein. Vele "meisjes' hadden "mijn krant", die ik dan ook persoonlijk bij hun binnenbracht. Het laatste exemplaar bracht ik altijd bij een bekend buurtcafé waar ik dan een kopje koffie kreeg en "de heren" uit de buurt altijd zaten te kaarten aan een tafel in de hoek. Iedere week moest de krant contant worden afgerekend en dan werd ruim betaald. Vaak zei ik dan tegen de dames: Ik kom geld halen niet brengen schat!. Dan schoten ze in de lach en werd de wekelijkse tip soms nog groter. Zoals als ik in het begin al zei: Een onvergetelijke tijd Tot slot: Van mijn eerste verdiende geld voor de krantenwijk kocht ik een paar suede schoenen (bordeelsluipers) die waren helemaal IN, want die mocht ik van mijn vader voor die tijd Nooit kopen! De eindejaarsfooien waren niet misselijk. En het lolletje van " ik kom geld halen en niet brengen en een extra sigaretje of een snoeperijtje \
De Texelse Courant heb ik een paar jaren rondgebracht. Twee keer per week 's middags na school. Langs de boerderijen waar ik toch langs reed op weg naar huis. Waar ik ze bracht waren de mensen heel aardig voor me. Vaak lag er al wat lekkers op de brievenbus met een briefje erbij, soms een envelopje met geld en met Sinterklaas kreeg ik wel eens een cadeautje. Deur aan deur om geld bedelen dat heb ik nooit gedaan want je kreeg al betaald door de krant, al was het niet veel. Het waren ook niet zo veel boerderijen hoor. Ach, die route moest ik toch rijden dus dan was een beetje geld een extraatje.