Deze maand herdenken en vieren wij 75 jaar vrijheid. Alleen doe ik dat 15 augustus nog een keer, om de bevrijding van Indonesië te gedenken, en in het bijzonder mijn moeder en andere familieleden die in jappenkampen terecht waren gekomen.
Zo worden de interneringskampen gebruikelijk genoemd, voor burgers of krijgsgevangen militairen, tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië (1942-1945). De kampen stonden onder Japans gezag. Nederlanders werden door de Japanse bezetter als staatsburger van landen waarmee Japan direct in oorlog was, beschouwd als ‘vijandelijke burgers’. De behandeling was wreed en hard en besmettelijke ziekten kostten duizenden het leven.
Mijn moeder en haar tweelingzus, geboren in 1930, kwamen in de kampen Gedangan en Lampersari, midden-Java, terecht. Er heerste een streng regime. Overtredingen werden met stokslagen bestraft. Dagelijks werd ’s ochtends appel gehouden en werden de gevangen geteld. Zelfs op haar tachtigste kon mijn moeder nog het ochtendlied in het Japans zingen.
In 1944 werd het bevel uitgevaardigd dat alle jongens van 10 jaar en ouder naar een speciaal jongenskamp moesten, vaak in een bestaand mannenkamp.
Terwijl in Europa de oorlog al ten einde was duurde die aan de andere kant van de wereld nog een paar maanden.
1945
Op 6 augustus 1945 vielen op Hiroshima en op 9 augustus 1945 op Nagasaki atoombommen. Op 15 augustus 1945 besluit keizer Hirohito tot overgave. Dat was het einde van de Tweede Wereldoorlog binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Twee dagen na de capitulatie riep Soekarno in Nederlands-Indië de republiek Indonesië uit. De nationalistische gevoelens leefden al langer.
De Bersiap- (weest paraat en geeft acht) periode
De Bersiap-periode duurde van ongeveer oktober 1945 tot begin 1946 en was een erg gewelddadige. Indische Nederlanders, gemengd dus, Europeanen, Molukkers en Chinezen werden slachtoffer van marteling, verkrachting en moord door Indonesische nationalisten. Mijn moeder was inmiddels naar Surabaja teruggekeerd maar opgepakt door Indonesiërs. Door Engelsen werd zij bevrijd, de Ghurka’s. Ze kon daar zo leuk over vertellen, die mannen met tulbanden. Ze werd naar Singapore gebracht. Later ging ze weer naar Surabaja terug en in 1955, met mijn vader en zus, die daar nog geboren is, naar Nederland. In Indonesië was echt geen plaats meer.
15 augustus Bevrijdingsdag
15 augustus viert de Indische gemeenschap haar Bevrijdingsdag. Veel kleinschaliger dan Bevrijdingsdag op 5 mei. Het is dan vaak mooi weer dus kan ik op de fiets naar het Indië-monument om de plechtigheid bij te wonen. En zoals meestal bij indo’s: met saté en hapjes na.
Reacties 5
Mijn vader zat in het verzet als politieman, op 5 september 1944 (dolle dinsdag) ging hij met 11 collega's met twee auto`s wapens op graven voor het heel actieve verzet in de buurt van Oegstgeest werden ze beschoten van uit een Engels vliegtuig, mijn vader en een collega kwamen daarbij direct om het leven. (de Engelse hadden opdracht gekregen op alles te schieten wat mobiel was, dat kunnen alleen maar Duitsers of NSB'ers zijn) Later moest ik zelf ook naar oorlogsgebied.
Buitengewoon belangrijk om Dodenherdenking (4 Mei) en 5 Mei te herdenken respectievelijk te vieren. Nederland is het enige land te wereld (van de 196) dat Bevrijdingsdag één maal in de 5 (zegge: vijf) officieel viert. Een grof schandaal en minachting naar al die doden en gevallenen van de Tweede Wereldoorlog.
Zeg dat wel.
Nooit vergeten dat wij in ons land de vrijheid hebben te danken aan al die dappere mensen van wie velen hun leven hebben gegeven opdat wij nu hier nu in vrede kunnen zijn. Soms denk ik dat er mensen in de huidige maatschappij zijn die vele dingen uit die sombere periode op een vreselijke wijze interpreteren, zelfs in politiek Den Haag. SCHANDE. Het verzet in ons land en in ons voormalig Indië, alsmede de geallieerden hebben er voor gezorgd dat wij hier kunnen zijn wie wij WILLEN zijn. Vergeet dat nooit!! Alsjeblieft!!
#ikherdenk.