Opgroeien in een groot gezin
Opgroeien in een groot gezin was vroeger meer regel dan uitzondering. Zelf ben ik het vierde kind uit een gezin met zes kinderen.
Zes van deze zeven kinderen kregen, 4, 5 of 6 kinderen met het gevolg dat ik naast vier broers en 1 zus ook nog eens 24 neven en nichten heb. Dus ik ben, wat dat betreft, aardig ‘ingebed’. We zien elkaar met enige regelmaat. Mij geeft dat een rijk gevoel.
Veel vrijheid
De tijd waarin ik opgroeide was anders. Het opgroeien in een groot gezin had zo zijn voordelen. Ik had als kind veel vrijheid. Mijn ouders waren druk. Wij lagen niet onder een’vergrootglas’, zoals ik nu veel om mij heen zie. Herken je dat?
Ik ging mijn gang. Was, ook als kind al, hele dagen op pad. Wij ‘klooiden’ maar wat aan. Bouwden hutten op en in de grond en in een boom. Alles deden we zelf. Hameren, zagen, spijkeren. Dat is gelukkig altijd goed gegaan.
Op school
Er bestond geen magister waar elke onvoldoende of een spijbel uurtje werd genoteerd. Mijn ouders wisten dus niet veel van hetgeen zich afspeelde op school en dat gaf ook ruimte. Soms werden mijn ouders dan ook weleens onaangenaam verrast tijdens een rapportbespreking.
De andere kant
We moesten ook meewerken thuis. Op zaterdag de tuin harken. In huis mee poetsen. Eindeloze afwassen en afdrogen. Met een familie die bestond uit 8 personen een hele klus! De was ophangen en vouwen. Wij hadden een pony dus de stal moest ook worden uitgemest.
Werd je als kind in een groot gezin echt gezien? Als ik in het fotoalbum van mijn jeugd kijk dan zie ik een paar babyfoto’s van mijzelf. Ik sta op een filmpje dat ik koester. Ik was er gewoon, net als mijn broers en zus. Iedereen binnen ons gezin deed zijn best om ‘gezien’ te worden. We namen allemaal een ‘rol’ aan en die rollen hebben we nog steeds. ‘De regelaar, de oproerkraaier, de bemiddelaar’ etc.
Er werd niet echt naar ons als individuen gekeken. Er heerste wat dat betreft nog een ‘wij’ cultuur naar buiten toe. Bij de keuze van een vervolgopleiding was het vooral belangrijk om een ‘nuttig’ beroep te kiezen. Veel vrouwelijke leeftijdgenoten inclusief ikzelf zijn in het onderwijs of in de zorg beland. Bij de jongens lag dat anders.
Ouder worden in een groot gezin
Ik heb het geluk dat al mijn broers en mijn zus nog leven. De oudste is nu 71 en de jongste 60. Onze ouders zijn al lang overleden. Het was in de periode dat het minder met ze ging wel fijn dat we met meer waren.
We lopen bij elkaar de deur niet plat maar we zien elkaar wel af en toe. We komen uit hetzelfde ‘nest’, maar de ervaringen van de oudsten verschillen veel met die van de jongsten. Ik vind het fijn dat ik kan kiezen met wie ik wat wil delen. Dat is een rijk gevoel.
Mijn kinderen en kleinkinderen, nu kleine gezinnen
Ik heb 2 zonen. De vader van mijn kinderen en ik hebben onze kinderen veel gefotografeerd en ook gefilmd. Onze kinderen zijn aardig gedocumenteerd wat dat betreft. Mijn kinderen hadden enorm veel keuzemogelijkheden na de middelbare school. Ze zijn nu dertigers maar ik herinner me wel dat het maken van een keuze veel stress gaf en dat ze beiden ook van opleiding veranderden. Dat kwam, toen ik jong was, nauwelijks voor.
Mijn kleinkinderen worden continu gefilmd en gefotografeerd. Herken je dat? Zo rond hun eerste verjaardag kregen ‘de kleintjes’ al door dat ze op de kiek gezet werden. Ze zien zichzelf steeds terug. Bij wijze van spreken: “elke poep en scheet” wordt vastgelegd. Niet alleen door de ouders, ik doe er zelf ook hard aan mee. Ze zijn gewild, ze worden gekoesterd en zelfs op de crèche wordt hun ontwikkeling al gedocumenteerd.
Wat doet dat met je eigen ontwikkeling? Ik kijk niet altijd blij terug op mijn jeugd maar ik koester wel de vrijheid die ik automatisch had door het opgroeien in een groot gezin in die tijd.
Ben jij ook opgegroeid in een groot gezin? En hoe was dat voor jou?
Door: SchoolBANK redacteur Helga Walter
Reacties 9
Voor mij was opgroeien in een groot gezin meestal niet zo leuk. Vooral niet omdat het een ' samengesteld gezin' was waar veel broeide. Vader had al 4 zoons en een dochter moeder 1 zoon uit ww2 overgehouden. Zijn door instanties aan elkaar gekoppeld na de oorlog. Samen nog 5 kinderen gekregen, die niet altijd even welkom waren. Vader was afgekeurf, moeder had niks te vertellen en er was veel jalouzie. Op zondag was het wel eens gezellig, met zijn allen aan tafel. Maar je had nooit 1 vierkante mdter voor jezelf. We iepen met 4 meisjes in ern twijfelaar. Toen de ouderen geld gingen verdienen, moesten we ze dankbaar zijn. Ik werd als 9 jarig meisje in cafees op ern billard gezet om te zingen.
Ik ben enig kind en dat vond ik niet zo leuk , daarom was ik meestal buiten met de buurkinderen en ook vaak bij anderen thuis ,waar ik het een stuk gezelliger vond .
Ik ben enig kind en had daar geen problemen mee. Ik speelde ook wel veel buiten met andere kinderen. Thuis had ik; en een slaapkamer en een aparte speelkamer. Dat was dan wel weer luxe.
Ik ben de jongste van 9 kinderen.Mijn vader stierf 2 weken voor mijn geboorte.
Ik kom uit en gezin met 6 kinderen. Ik ben de oudste. Ik vond dat lastig. Altijd het goede voorbeeld geven, altijd de schuld krijgen als er ruzie was. Mijn ouders waren voor mij veel strenger dan voor de andere kinderen. Toen ik 14 jaar was werd ik naar kostschool gestuurd. "Dat hoorde zo!" Waarom hoefden de anderen dan niet naar kostschool? Geen idee. 1 Keer per maand een weekend naar huis. De andere kinderen mochten veel vaker naar huis! Ik heb er nog altijd last van dat ik zo streng ben opgevoed. Ik voel me nog altijd de oudste, die het goede voorbeeld moet geven. Ik ben inmiddels 74!
Ongelooflijk dat er zo met kinderen werd omgegaan. Totaal geen pedagogisch besef. Een kind kan nog jarenlang zitten met de trauma's, ook als volwassene. Een heel verschil met de prinsjes en prinsesjes van tegenwoordig. Het andere uiterste. Ik hoop dat u desondanks kunt terugkijken op een mooi leven. Welverdiend!!
Ik kom uit een gezin van 12 kinderen uit de Achterhoek met ouders en opa inwonend 15. Nu ben ik 76 jaar oud. De vrijheid die herinner ik me het beste, maar ook allerlei taken van aardappel schillen tot koken, afwassen etc. Echter ook je moest op klompen lopen en dat gaf veel problemen met andere kinderen op schoenen. Ik was nogal mager dus werd 2x naar een vakantiekolonie gestuurd, had moeite met weer terugkomen thuis, immers was een tijd in een heel andere wereld met veel empathie en liefde. Ik ging na de lagere school naar de ULO echter na twee jaar besloot ik te gaan werken en s'avond te studeren. 07.00u de deur uit en s'nachts 24.00u weer thuis, overdag werken s'avonds avondschool 7 jaar, nivo HBO. Daarna voor makelaar in assurantiën gestudeerd geslaagd, dit werd uiteindelijk mijn werk, bedrijven adviseren. Ik heb gebroken met mijn andere broers en zuster wilden perse in coronatijd een reünie houden en konden niet wachten, ondanks dat een schoonzuster aan corona was overleden, ze scheven me domweg aan de kant. Van mijn ouders heb ik weinig liefde kunnen ervaren, mijn vader was wel te prijzen niemand werd voorgetrokken of apart behandeld.Wanneer ik thans op TV proggr. Een huis vol zie, heb ik toch veel gemist. Liefde heb ik moeten leren nadat ik mijn huidige vrouw leerde kennen. Die liefde heb ik nu ook hard nodig, immers bij een van mijn dochters is onlangs longkanker geconstateerd haar en ons leven staat op zijn kop een heel ongewisse toekomst. Uiteindelijk zou ik al wel een boek kunnen schrijven, misschien ga ik dit nog een keer doen. Maar nu wat wegschrijven geeft ook een goed gevoel.
Ik ben de oudste van vijf kinderen. Mijn ouders trouwden in 1948, mijn moeder moest voor spaargeld en uitzet gaan werken in een winkel in Antwerpen. Hier was alles nog op de bon, ook toen ik geboren werd. Mijn vader maakte een mooie wieg, een kinderbed en een commode. Mijn moeder en tante Diny naaiden en breiden onze kleertjes, ik zie nog die knippatronen en zo'n raderwieltje op de tafel liggen. Passen met al die spelden er nog in! De jurkjes van mijn zusjes werden extra versierd, met borduurwerk en randjes. Ik kreeg al snel verschillende taken thuis en in de tuin, maar ook in ons bedrijf. Ik zag hoe druk mijn ouders waren en zag de redelijkheid van die vragen wel in. Zo werd ik van lieverlee handig en leerde plannen en mede-organiseren. Kerkelijke festiviteiten speelden toen ook een belangrijke rol. Met beperkte middelen maakte je toch iets moois, zoals Sinterklaassurprises met gedichten. Er mogen zijn, jezelf zijn en dat soort discussies waren er niet, je was er en deed wat je moest doen. Dat gaf voldoening en achteraf ook waardering. De familie, je vrienden en het bedrijf stonden je het naast. Logeren bij familie hoorde daar ook bij, of er kwam een neef of nicht bij ons logeren. Zo leerde je ook hoe het ergens anders toeging. Was ik liever de jongste geweest? Dat is niet te zeggen. Ik heb nog steeds het meeste contact met de zus waar ik als kind veel mee speelde en organiseerde. Ook als er belangrijke gebeurtenissen in de familie moeten worden geregeld en gedaan, zoals thuishulp of een begrafenis. Ik ben nu de oudste in de lijn en hoop dat de kinderen en kleinkinderen een aantal degelijke handvatten meekrijgen voor later. Zo moet de maatschappij verder.
Ben de jongste van 9, waarin 2 tweelingen. We hadden het niet breed, maar wel goed. Als jongste had ik vrij veel vrijheid, mijn ouders waren al vrij oud in mijn ogen tegen de tijd dat ik een puber was. Ons gezin bestond uit 4 broers, 4 zussen en dan was het mijn beurt. Die 4 broers waren vrijwel uit het huis toen ik 5-6 jaar was, daar hielp de dienstplicht niet bij. Haha, ik groeide op met 5 moeders, dus ging ik het zaakje uit de weg. Ten eerste speelde je buiten en dan was ik veel bij vrienden. Ik had/heb een goede vriend(helaas heeft hij nu dementia), ik noemde zijn moeder, Moeder tD zijn vader was ook heel aardig. Ik heb redelijk kontakt met mijn familie, maar het meeste met mijn zussen. Net boven mij zijn een tweeling waar ik het meest mee op trek. Hoewel ik nu over 40 jaar in Canada ben, is het uiteraard makelijker kontakt te hebben via email of whatsapp. Liefde was iets wat jezelf moest gaan zoeken, hoewel ik weet dat mijn ouders van ons hielden, het werdt niet zo geuit of gezegd. We hadden allemaal wat taken in het huishouden om dingen makkelijk te maken voor mijn moeder. Zaterdags was vaak flinke pret, dan kwamen er 3 broers thuis met vriendinnen en zaten we met 14+ aan een lange ouderwetse klooster tafel. Kijk ik met plezier uit op mijn jeugd? Ja en nee, maar het maakt ook verschil hoe je het beleefde. Voor onze tijd hebben wij nu een groot gezin, 5 kinderen, allemaal getrouwd en we hebben 15 kk. Hebben wij het anders gedaan met opvoeden, waarschijnlijk wel, maar ook weer niet, er moet orde en regel zijn, neemt niet weg dat we het goed en gezellig hebben 😊