Langzaam merkte ik dat er een afstand ging ontstaan tussen Wip, Cor en mij. Wat voordien nooit een issue is geweest was ons verschil in opleiding. Wip en Cor zaten beide op de LTS de Hamert, net als al mijn vrienden toen overigens en zat ik als enige van de 8 jongens waar ik altijd mee optrok op de HAVO in Stevensbeek. Die dingen werden nooit uitgesproken, maar ging allemaal geleidelijk in de flow der dingen.
Wip trok steeds meer naar Fred Slof uit het dorp en die had in de tuin ook weer een oude hennen kooi. Daar werd van steen een bar gebouwd met een heuse tap en ja dan was mijn hut maar in kinderlijke bedoening bij. Het trok ook een grotere groep jongens aan en natuurlijk kwamen daar meisjes in het spel. In ene vond ik het een stuk verraad aan mij van wat wij samen opgebouwd hebben; het is toch ontsproten uit mijn idee of idee van mijn moeder en anderen gaan daarmee aan de haal! Aan de andere kant vond ik het prima omdat ik nu in een geheel andere fase van mijn leven zat en ook naar andere vrienden trok.
Het besluit
Ik besloot toen op een dag om mijn hut af te breken, maar wel op een feestelijke manier. Het moest een Amerikaanse fuif worden, dus een feest waarbij iedereen zijn eigen drankjes zou meebrengen. Alle vrienden waren er: Wip, Cor, Peter, Henk, Jan, Soef, Hans, Fred. De piraten vlag van mijn moeder werd als laatste maal gestreken en maakten we van al het hout een gigantische brandstapel en staken zo mijn hut in brand.
Einde van het verhaal over mijn hut
Ik realiseer me eigenlijk nu pas door het schrijven van dit verhaal wat die hut eigenlijk betekend heeft voor mijn leven. Het bedenken hoe wat en waar, dus het plannen van de bouw. Handvaardigheid met het timmeren en zagen. Hoe bouw je een huis of hut? Het organiseren en onderhandelen om aan materiaal te komen maar vooral: vriendschap.
Vriendschap
Wip kwam al lang niet meer bij mij alleen kwam Cor steevast dinsdag avond met zijn groene Zündapp bij mij koffiedrinken. We bespraken onze beslommeringen, school, bijbaantjes tot op een dinsdag hij niet meer kwam. Er is nooit iets over gezegd, ook jaren later niet. Geen afscheid, niets, Het was gewoon zo en het was goed.
Spreekbeurt
Nog een klein detail: op de brugklas heb ik mijn eerste spreekbeurt gehouden over “mijn hut” waarvoor ik een 8 kreeg!
Meer blogs:
- Benieuwd naar meer verhalen van SchoolBANK redacteur Roger? Lees hier deel 1 van brieven uit Berlijn
- Welke avonturen van Wipneus en Pim herinner jij je nog?
Reacties 3
Wat interessant hoe je schrijft! Per toeval las ik het. Net terug bij schoolbank. Zou de website van schoolbank wat verbeterd kunnen worden? Kan nooit normaal iets invullen of alles verdwijnt etc. Krijg ook nooit reacties van mensen terug.
Heel herkenbaar! Toen ik in 1954 van de lagere school naar de HBS ging een van devijf van een klas van 48 kinderen had ik een boezemvriend, die naar de Ambachtschool ging. Nog hechte vriendschap gebleven tot ik naar de Hogere Zeevaartschool in Vlissingen ging, toen nog een paar keer gezien, de golf werd te groot. En nadat ik begon te varen verloor ik alle vrienden en kennisen uit schooltijd, ook van de HBS. Ik voer bij een uitzendmaatschappij, waar de uitzendtermijn 4 jaar was, en in mijn eerste verlof ging ik mijn oude maatjes opzoeken. Van een klik was geen sprake meer, we waren totaal uit elkaar gegroeid. Ook door de vier jaar weg uit Nederland waren mijn interessen totaal anders. Communicatie met Nederland was er niet, behalve brieven die er minstens twee a drie weken over deden.
Wat jammer dat eerdere verhalen van u niet bij mij aan kwamen. Wat leuk om de sfeer terug te lezen over de boomhut. Bij ons was geen boomhut, maar op de grond "de hut", met alarm; zodra iemand de hut in wilde gaan, begon een kind opeens te loeien!