De eerste kennismaking van jonge kinderen met Sinterklaas en de Pieten is meestal op de kleuterschool. Voor mij ook. Nee, niet waar: de eerste Sinterklaas kwam met een Piet bij mijn opa en oma thuis, de pakjes bezorgen voor mij en alle andere aanwezige kleinkinderen. Daar heb ik niet echt meer een heel scherpe herinnering aan. Ik moet 3 jaar zijn geweest.
Maar dat ik in het verhaal van deze feestvierders geloofde, blijkt wel uit de foto’s die er toen van de viering bij mijn grootouders zijn gemaakt. Op een van de foto’s is te zien hoe een klein blond meisje haar pakje aanneemt van de heiligman. Dat koppie van mij. Vol bewondering kijk ik Sinterklaas aan. Mijn geloof in deze persoon en zijn hulpjes was helaas wel van korte duur.
Ik herinner me mijn eerste sinterklaasfeest op mijn kleuterschool (in 1975) nog goed. We zaten in de gymzaal te wachten op onze stoeltjes. Het duurde uren voordat Sinterklaas kwam. In de jaren 70 maakten de meeste scholen (naar mijn weten) er een bescheiden feest van, met hooguit slingers, tekeningen in de klassen en een paard. Onze Klaas kwam niet in een brandweerauto met gierende sirenes aangereden. Die van ons stapte gewoon vanuit de lerarenkamer de gymzaal in. Alleen al het idee van Sinterklaas en de Pieten vonden wij toen al spannend genoeg.
Elk jaar vieren de meeste basisscholen het sinterklaasfeest met de hulp van de ouders en andere vrijwilligers. Ook mijn ouders. En dat leek mijn moeder wel leuk. Ze bood aan om de pietenpakken te maken. Maar het bleef niet bij het stikken en verstellen van de kostuums. Ze deed ook mee als Piet.
Ik weet nog het moment dat het hele circus op deze bijzondere dag de zaal in kwam. Het regende pepernoten (die werden toen nog echt gegooid) en een grote groep Pieten huppelde de zaal door. Een Piet viel extra op. Die was zo enthousiast tegen alle kinderen aan het praten. Die kon niet stoppen met kletsen. Ook niet toen Sinterklaas zijn verhaal deed.
‘Die stem. Dat is toch niet de stem van Piet? Die stem herken ik ergens anders van’, moet ik hebben gedacht. Ik kon het gewoon niet geloven wat ik toen ontdekte. Leuk vond ik het niet. Toch hield ik het voor mezelf, want wat nu als het klopte wat ik dacht?
Het is zomer 1976 en het kleine blonde meisje van 5 zit in bad. Haar moeder wast haar haren. En op een onverwacht moment slaat ze toe en stelt ze deze vraag: “Mama, doe jij eens een Piet na!” Mijn moeder verdraaide haar stem en sprak tot mij ‘als een Piet’.
“Ohhhhh Mama, dus jij was die Piet!”
Meer blogs: