Ze stuurde me een foto. Ik moest denken aan een liedje van Boeijen; “Foto van een mooie dag”. Volgens mij een liedje uit de jaren 80 toen foto’s nog foto’s waren. In die tijd gewoon nog op echt papier. Ik herinner me als kind de “doka” waar ik bij ome Leo mocht kijken bij het ontwikkelen van een foto.
Ome Leo was geen echte oom van mij maar een goede vriend van mijn ouders. Gek maar toen werden goede vrienden van mijn ouders altijd gebombardeerd tot oom en tante. Maar goed in 1974 was de populaire jeugdserie Q en Q die ik natuurlijk volgde. Ik herinner me dat het ging over een toevallige mislukte foto die de jongens gemaakt hadden van een of andere misdaad. Het was super spannend! Hoe het verhaal verder ging weet ik bij God niet meer, maar wel dat ik dus zelf ook wilde leren fotograferen.
Ik kreeg met mijn verjaardag zo’n heel goedkoop toestelletje van mijn ouders. Niks moeilijk instellen van de camera; slechts een rolletje er in en knippen maar! Ongeveer 99% van de foto’s mislukten dan natuurlijk ook. Bovendien de rolletjes waren voor mij onbetaalbaar laat staan dat ik ook nog een flitser nodig had. Dat waren van die doorzichtige plastic kubusjes die je na één keer gebruik weg kon gooien. Daar was ik dus uiterst zuinig mee.
Maar goed ik mocht dus bij ome Leo kijken in de doka en dat was voor mij toch wel een bijna obscure donkere kamer met alleen rood licht zodat de foto’s niet overbelicht raakten. Ik herinner mij de typische geur die er hing van de chemische ontwikkelvloeistof. Het was daar zo spannend en geheimzinnig in die Doka. Pure magie het ontwikkelen van een filmrolletje. Hoe het ontwikkelen van het rolletje zelf ging weet ik niet meer, maar wel dat de foto zelf met een grote licht projector ging. Daar werd het negatief ingelegd en dat werd dan geprojecteerd op mooi glanzend fotopapier. Dat papier werd dan in 3 verschillende chemische baden gelegd waar het in moest weken.
Langzaam zag je steeds duidelijker de foto, foto worden. Hoe slecht of hoe goed, altijd een verrassing. Nu miljoenen per dag. Verrassing?
Zelden want je kunt meteen zien of het gelukt is. Het speciale is ervan af want er is totaal geen proces meer vooraf bij het ontstaan van de foto. Hebben daardoor ook geen echte waarde. Het kost niets om ze maken alleen nog emotioneel misschien.
De foto heeft voor mij zijn magie verloren.
Boeijen bedoelde het anders.
Niet megapixels op een schermpje.
In je hoofd 3-dimensionaal.
Een verhaal.
Niet uit te drukken op een schermpje…
Meer blogs: