15 augustus de herdenking van de capitulatie van Japan in WO II.
Ieder jaar weer reden tot controversies.
Ik de 3e generatie Indo lees de commentaren.
De gesneuvelden tijdens de oorlog.
Het verschrikkelijke verdriet van miljoenen mensen.
Het erge nu;
protesterende mensen die deze herdenking verpesten met hun waarheid.
De Nederlanders waren de onderdrukkers.
De KNIL’ers de uitvoerders.
Ja, ja dat klopt, maar waar is het respect voor de dode?
Mijn opa was KNIL’er.
Hij onderdrukker?
Hij was potverdorie begin 20!
16 maanden,
16 héle maanden Birma spoorweg.
PTSS zegt niets meer over wat trauma echt is.
Wie heeft dat besef?
Mijn opa heeft gestreden, maar uiteindelijk;
waarvoor?
Voor mensen die nu denken te mogen schreeuwen,
schreeuwen over wie er fout waren.
De Nederlanders.
Ik ben ook Nederlander.
Ik weet en voel wat de schreeuwers niet weten of voelen.
Respect…
Meer blogs:
- Benieuwd naar meer verhalen van SchoolBANK redacteur Roger? Lees hier deel 1 van brieven uit Berlijn
- SchoolBANK redacteur Arjan herinnert zich hoe hij als kind in 1965, 20 jaar bevrijding vierde. Dit spannende oorlogsverhaal, vertelde zijn vader hem.
Reacties 3
Mijn schoonvader (heb hem niet gekend) zat in de tweede wereldoorlog in het verzet en als je de wereld nu hoort dan denk ik ook wel eens waar heeft hij zijn leven in godsnaam voor op het spel gezet. Veel van zijn maten zijn toen doodgeschoten. Maar toch deden die mannen en vrouwen het voor de vrijheid. Pas als je je door 'respect' laat muilkorven heeft je opa voor niks gestreden en geleden.
Nee Fia ik laat me niet muilkorven door respect maar juist niet door die "roeptoeters" die de herdenking verstoren met wat zij goed of fout vinden.
Ja. Sorry voor het misverstand.