Amandelen knippen; een ziekenhuis ervaring begin jaren 60
Kinderafdeling jaren 60
Mijn amandelen moesten eruit. Ik was 6 jaar oud. Mijn moeder bracht mij naar het ziekenhuis. Ik kwam op een zaal met veel kinderen. Naast mij lag een meisje in een gipsbroek. Dat maakte veel indruk. Een non vertelde mij dat we die dag spinazie zouden eten. Ik moest huilen, niet omdat mijn moeder wegging maar omdat ik dacht dat ik spinazie moest eten en dat lustte ik niet.
Spinazie eten hoefde ik gelukkig niet!
Voorbereiding op de ingreep
Ik moet bijna lachen als ik dit opschrijf. Hoezo voorbereiding? Mijn bed werd naar de operatiekamer gereden en dat was het. Er werd niets verteld. Heb jij daar ook herinneringen aan?
De ingreep zelf
Mensen in het wit en een enorme lamp
Een grote gietijzeren witte stoel waar ik op moest plaats nemen. 1 dokter en zusters, een enorme lamp, een groot apparaat met een masker. Iemand zei: “doe je handen maar op je rug”. Ze werden vastgebonden. Ik kreeg een kap op mijn neus en er kwam een vreselijk vieze lucht uit. Daarna tellen 10,9,8… De mensen rond om mij heen verdwenen niet ineens.
Waterijsjes eten, een pijnlijke aangelegenheid
Toen ik wakker werd lag ik, alleen, op een matras in een ruimte. Ik moest overgeven. Er kwam bloed uit mijn mond. Ik had pijn. Een zuster was boos op mij omdat ze zei dat ik gegeten had voor de operatie en daarom moest overgeven. Ik ging weer naar de zaal en kreeg ijsjes te eten. Geen spinazie. Ik houd van ijsjes maar mijn keel deed zo’n zeer. Het voelde als een gemene rotstreek. De hele nacht bleef het licht aan. De volgende dag kwam mijn moeder me halen en mocht ik naar huis.
Mijn ouders vertelden mij dat bij hen vroeger de amandelen waren geknipt helemaal zonder verdoving. Er werd tegen ze gezegd: “doe je mond maar even open”. Wat barbaars! Niks geen tere kinderziel die voorbereid moet worden op een ingreep. Wat raar is dat ik me ook niet kan herinneren dat ik helemaal overstuur was. Het is in deze tijd niet meer voor te stellen dat dit zo ging.
Heb jij ook herinneringen aan ziekenhuisopnames uit die tijd? Ik vraag me nu af, waarom gebeurden deze ingrepen zo zonder oog voor het kind? Wat zegt dat ook over die tijd?
De beste premie voor jouw zorgverzekering
De zorg ging vroeger iets anders. Als er toen iets aan de hand was, zoals een tandartsbezoek of een griep, moest je meteen afrekenen. Dat was vaak onbetaalbaar voor veel mensen. Tegenwoordig is dat een stuk beter geregeld en is er enorm veel keus in zorgverzekeraars. Veel mensen struinen het internet af voor de beste deal. Onze partner Zeker.com biedt jou een hele handige vergelijker waar je meteen de beste deal vindt.
Reacties 287
ja ik weet er alles van,ik was verpleegkundige in die tijd,dinsdag was altijd knipdag,
Mijn amandelen zijn geknipt in 1947. Was (voor zover ik me kan herinneren) het zelfde als op de foto.
Zonder verdoving amandelen knippen. Bij mij is dat inderdaad gebeurd. Mijn moeder bracht mij, samen met de buurvrouw, naar het ziekenhuis. Ze moest een grote handdoek meenemen. Later bleek wel waarom. Ik werd meegenomen naar een ander vertrek en bij een verpleger op schoot gezet. Ik moest mijn mond opendoen en binnen enkele seconden was het gebeurd. Helse pijn en veel bloed. Daar was die handdoek voor. Het instrument waarmee de handeling werd verricht was een langwerpig stuk metaal met aan het eind een haaks erop staand mesje Dat ging mijn keel in, werd achter de amandelen geplaatst en met een rukje kwamen ze naar buiten.
Mijn amandelen zijn 2 of drie keer geknipt, de eerste keer moet eind vijftiger jaren geweest zijn. ik werd bij mijn moeder achterop de fiets gezet. We gingen naar het groene kruisgebouw in Rotterdam Overschie. Een ether kapje werd over mijn neus gezet en....het was gebeurd. De pijn herinner ik me niet meer, maar zal er best geweest zijn. Hoe het is gegaan, kijk naar de amandelknip scene in "Een vlucht Regenwulpen". Bij de tweede keer zal ik een jaar of 9 geweest zijn, dat was in een ziekenhuis met een lachgas verdoving. ik kreeg een vreselijk nare droom, ik begrijp dan ook echt nietwaarom lachgas nu zo'n hype is.
Mijn amandelen werden zo rond 1965 geknipt, ook ijsjes na afloop. Behalve de vervelende pijn is me altijd het moment van de verdoving bijgebleven: ik zag een levensgroot spiraal steeds groter worden en dan weer kleiner, groter en kleiner, duizelingwekkend. Tja en de nonnen vergeet ik ook nooit meer met hun witte kappen op en die doordringende Dettolgeur die altijd in het ziekenhuis hing.
Heel herkenbaar alles. Ik was 4 jaar en ging naar Dorestad nu Wijkbijduurstede. Ik woonde in Amsterdam. Ik werd daar gebracht door mijn moeder met een legerbusje en werd 4 dagen ja jullie lezen het goed 4 dagen later weer opgehaald. In de tijd ertussen heb ik niet mijn ouders gezien want volgens mij hadden ze geen geld voor de reis. Dit was echt het ergste wat je als kind kunt overkomen. Het verhaal van Evert Schotpoort kom ook in mijn beleving voor. Eigenlijk kan ik er niet eens over praten, maar verder gaat het heel goed met mij hoor.
Heel herkenbaar, echt traumatisch. Absoluut niet kind vriendelijk
Ikk was denk bijna 8 jaar, het was op mijn oma haar verjaardag toen mijn amandelen er uit gingen. Ik vergeet het nooit 8 januari 1952. Ik zat op schoot van de zuster, groot schort om, een bak om mijn nek en ik moest ergens aan ruiken, lekkere eau de cologne werd erl.l. gezegd. Ook dat ik nooit meer keel pijn zou krijgen. Ik zg een kruisje ronddraaien en als het middenvoor of -achter was kreeg ik een steek in mijn keel. En voelde dat ik iets uitspuugde en zei oei mijn sokken dadelijk krijg ik van mijn moeder. Toen ik goed bij was gingen we naar huis, nooit in een ziekenhuis hiervoor gelegen
Mijn amandelen zijn geknipt toen ik een jaar of 4 was. Ik moest op een grote stoel met 3 mensen om mij heen en mijn moeder was bij me .. tot het ballonnetje kwam waar ik op moest blazen .. nou dat deed ik dus niet want dat rook heel vies en toen werd mijn moeder weg gestuurd en werd er een kapje op mijn neus gezet. De volgende herinnering was dat ik op een brancard zat met nog 3 andere kindjes .. en die kregen een ijsje, ik niet de zuster was boos op mij. Vind de mensen van vroeger geen kinder vrienden.
Gelukkig bij mij niet geknipt, met als gevolg altijd angina keelontsteking als jong meisje, weet niet wat erger is de pijn van het knippen of angina, zelf denk ik angina keelontsteking ziek zwak en pijn was je ervan
Ik kan mij nog herinneren dat mijn amandelen geknipt werden. Inderdaad werd jou in die tijd niet verteld wat er ging gebeuren. Kapje op je gezicht en tellen.... Achteraf leek het alsof ik alles bewust had meegemaakt. Ik zie nog die tang op mij afkomen! Het ijsje later toen ik thuis was vond ik heerlijk.
Vreselijk.Een kleine ruimte achter een gordijn.Ik werd bij een man met een dik grijs schort op schoot gezet die mij stevig vasthield en tegenover hem nog een nan met zo'n zelfde schort.Die hield in mijn beleving een soort grote ijzeren lepel vast,leek wel zo'n geschakeld slacouvert (sorry hoor,mijn herinnering)maar dan groter.Doodeng als je dat als klein meisje op je af ziet komen.Stil blijven zitten en je mond ooen houden werd er geroepen,want natuurlijk verzette ik me er heftig tegen.Het gebeurde toch.Waarschijnlijk iets fout gegaan want toen ik thuiskwam(weet niet meer of ik moest blijven of gelijk naar huis mocht)kreeg ik een bloedspuging op mijn ouders net nieuwe jabo vloerbedekking en moest ik terug naar het ziekenhuis voor een bloedtransfusie.Ha ha,wat een barbaren...vroeger was echt niet alles beter!!!
ik was vier ( 1955) en ik herinner me nog een hele boze snauwende specialist die leek op onze altijd boze tandarts die mij wel eens een draai om mijn oren had gegeven omdat ik bang was. Hij had ook net zulke kolenschoppen van handen. Doordat hij ook ruig te werk ging bleek dat hij mijn huig en passant maar even mee te hebben geknipt. (Hij bleek later de slager van het RKZ genoemd te worden). Ik lag op een kamer met een even oud jongetje uit hetzelfde dorp, allebei in een groot ledikant. Ouders mochten er niet bij, mochten ons na twee dagen halen. Het jongetje huilde om zijn moeder, terwijl de specialist even kwam kijken en vreselijk te keer tegen hem. Er mocht niet gehuild worden, ik kroop weg in het ledikant en deed alsof ik sliep. Ik ben er heel erg ziek van geweest daarna toen ik thuis was.
Ik heb dezelfde ervaring. Net zoals jij het hier beschrijft. Uit het masker kwam lachgas. Nou, er viel niks te lachen. Vastgebonden, niet zeggen wat ze gingen doen. Van het lachgas kan ik me nog herinneren dat ik zweefde boven een patroon van kleine ronde dopjes. Net zoiets als lego zeg maar. Bizarre ervaring voor een jong kind.
L.S. Bovenstaand verhaal is nog heilig tegen wat ik hen meegemaakt in 1943. Werden in een grote kring geplaatst, jongens en meisjes door elkaar. Handen op de rug, herinner mij niet of ze ook vastgebonden werden, en voeten achterwaarts tussen de stoelsporten. Een arts - in mijn ogen een beer van een vent met handen als kolenschoppen - doet zijn ronde samen met een zuster voor de verdoving. Een lange naald met een venijnige prik achter in je keel en kort daarna begon de verdoving te werken. Je probeerde wat te zeggen maar dat ging niet meer, het was een vreselijk gebrabbel van al die kinderen. Na een zekere tijd doet die arts weer zijn ronde met een zuster die een schaal vast houd met de nodige atributen in hoofdzaak een lange lepelvormige tand om de amandelen eruit te draaien, ik hoor het nog kraken. Op de schaal lagen reeds verschillende balletjes (amandelen van andere kinders) de de mijne werden er bij gekwakt. Nadien werd verteld dat je het bloed moest inslikken en de jongens moesten naar huis en de meisjes mochten een nacht blijven. Een schande!! Ik met mijn moeder met de tram naar huis. In de tram moest ik overgeven, van dat bloed. Toen we uit de tram stapten achter op de fiets verder naar huis. Een week alleen pap gegeten. Ik herinner me nog dat ik op een gegeven moment naar zout snakte. Dat was mijn belevenis van het verwijderen van mijn amandelen, dat was toen “IN” was je vaak verkouden, als kind natuurlijk altijd moesten je amandelen eruit. Tot zover, waar ik op nu 86 jarige leeftijd een trauma heb overgehouden. Tot zover
Ik was 14 jaar (1961) , het enige dat ik nog weet was dat ik uit mijn verdoving kwam,van mijn stoel werd afgeteld en op bed werd gelegd. Ik had verschrikkelijk veel pijn en bloede uit mijn mond. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven.
Ja traumatische ervaring
Ik,was 14 jaar,toen mijn amandelen geknipt werden, ik moest op een zetel gaan zitten ,mijn handen en voeten ,werden vast gebonden ,verder weet ik het niet meer ,mocht,wel met mijn moeder van achter op de fiets naar huis ,
Mijn amandelen werden (in Rotterdam) geknipt toen ik 3 was, zal in 1961 zijn geweest. Is ook mijn alleroudste herinnering. Weet nog dat er een heleboel kinderen rondliepen die blijkbaar als een lopende band achter elkaar geopereerd werden. Van de operatie zelf weet ik niks meer
Ik weet het ook nog goed. Was in canisius, deze stond aan de st. Annastraat. Ik was 4. Mijn moeder bracht me weg. Ik kwam in een zaal met heel veel kinderen en er liepen een paar nonnen rond. Mijn moeder ging weg maar beloofde de hele nacht buiten te wachten. Wij kregen allemaal een vies drankje, ik weet nog precies dat ik tegen de non zei: dat lust ik niet ☺. Inderdaad zo'n kapje op de neus, dat was eng en vies. Meer kan ik me niet me heri. Wel vroeg ik meteen aan mijn moeder: heb je de hele nacht buiten gestaan? Thuis mocht ik ijs eten maar dat wilde ik niet, ik wilde brood. Mijn moeder belde de huisarts, hij zei: als ze brood wil, geef haar lekker brood. Ik kan me verder niks herinneren over pijn, wel over die vieze ziekenhuislucht. Dit is 50 jaar geleden. Wat een trauma............
Mijn moeder bracht me naar het ziekenhuis, ik wist niet waarom. Een grote zuster kwam op ons af, mijn moeder gaf mij over aan haar, ze nam me mee een trapje op. Er zat een zuster op een stoel, die nam mij op schoot, er werd een kapje op mijn mond gedrukt, ik begreep er niets van en mijn moeder was nergens te zien. Ik weet nog goed dat ik, toen ik dat kapje tegen mijn mond kreeg gedrukt voorover viel......weet niet of dat ook echt gebeurde.... toen sliep ik. Ik voelde dat ik werd weggedragen en in een bedje werd gelegd, er lag een meisje naast mij in een bed. Wat vond ik mijn moeder gemeen dat ze zo met me had gedaan!
Kan me herinneren dat poliklinisch als kind mijn amandelen werden geknipt bij de Volharding die volgens mij naast de achterkant van de Haags Courant zat aan de Fluwelen Burgwal. Na het knippen door de beruchte arts Lardinois. In een stoel vast geklemd door drie verpleegkundigen zonder verdoving. Na een uur mocht je met je moeder naar huis. Daarna was ik als de dood voor artsen.
Mijn amandelen zijn in de 60-er jaren geknipt in Almelo. Wat ik me herinner was dat we daarna allemaal op zaal lagen en mijn hemdje was nat want, bleek later, ze hadden het bloed eruit gewassen. Ik moest nog even spugen of er bloed uit m'n keel kwam. Het golvende, stromende warme gevoel achter m'n huig voelde wel fijn. Thuis ging ik eerst naar bed en zou een ijsje krijgen. De buurvrouw kwam op bezoek en begon te gillen want zo had ze een kleinzoon verloren. Snel terug naar het ziekenhuis want mijn (slag)ader was geraakt. Een flinke bloedtransfusie en ik heb het overleefd. Het gevoel van langzaam wegzakken weet ik nog.
Het was begin jaren 50. Ik was ongeveer 4 jaar en moest ook de amandelen laten knippen. Daarna zou ik misschien beter gaan eten, had de wijkzuster aan mijn moeder verteld. Ik weet nog heel goed dat ik (onvoorbereid) op een bed o.i.d. lag en een "kindvriendelijke non" stond naast me en duwde mij opeens een vies stinkend kapje op mijn neus. Het was zó vies dat ik het van mijn neus aftrok. Die "kindvriendelijke non" werd zo kwaad op mij. Ze duwde het kapje een 2e keer met harde hand op mijn neus en drukte het hard aan. Daarna weet ik niets meer alleen dat later de ijsjes thuis lekker waren. Ik heb tot op de dag van vandaag last van claustrofobie. Ik denk nog steeds dat dit een gevolg is van die "zeer kindvriendelijke non" en dat vieze stink kapje. Een trauma????
Oh ja, mijn ouders hadden er speciaal een auto voor gehuurd om mij naar het ziekenhuis in Zwolle te brengen. Een pruttelende DKW. Inderdaad in een lamp kijken, kap over je neus en hoppa weg was je om op zaal weer wakker te worden met een rotgevoel en een uiterst pijnlijke keel. Mijn ouders kwamen netjes op tijd maar alle andere kinderen waren al eerder opgehaald. Heb me zelden nog zó alleen en verlaten gevoeld als op dat moment. Ik was ongeveer 6 jaar oud, verder nooit last van amandelen dat ik me kan herinneren. Maar goed, het was 1964 en de medische wetenschap had beslist dat amandelen een onnodig optie waren die meer problemen gaven dan voordelen dus eruit met die dingen.
Ik heb mijn amandelen nog!
Ik was een jaar of 3 maar kan het nog goed herinneren. Ik werd gebracht door mijn opa en oma met wie ik woonde. `Van de kliniek weet ik niets meer maar was wel veel ijsjes belooft. Ik weet nog dat ik een balloon moest opblazen en dat mijn keel heel erg pijn deed en dat ik geen ijs wilde. Gemene zusters. Mijn opa heeft me dezelfde dag nog opgehaald en de hele weg naar huis gedraagt want het was niet ver weg. Meer ijs maar hoefde niet naar school.
Erg zeg op zo n manier Bij mij ging het gelukkig wat aangenamer in het Holy ziekenhuis in Vlaardingen.
Oh, hoe herkenbaar! Inderdaad, geen enkele voorbereiding, ik werd gewoon door mijn ouders afgeleverd in het ziekenhuis. In mijn herinnering heb ik alleen maar gehuild, heel die dag, heel die nacht. In diezelfde ziekenzaal zat een meisje heel relaxed te kleuren aan een tafeltje. Ik weet nog dat ik dacht "Hoe kun je nou zo rustig daar zitten kleuren?! Je zou ook moeten huilen want het is hier vreselijk!" Bij de zuster op schoot, dat kapje met die vieze lucht, wakker worden met pijn in je keel en allebei je handen ingepakt in washandjes want ik duimde in die periode en je mocht niet duimen want dat kon voor infecties zorgen op de plek waar de keelamandelen gezeten hadden. En op dat moment heeft dan nog steeds niemand uitgelegd wat er eigenlijk met je gebeurd is. Ik zie mijn ouders die volgende ochtend nog de gang in komen lopen om me op te halen. Ik kon niet blij zijn, was zelfs een soort van boos op ze omdat ze me daar zo achtergelaten hadden. Hoe anders gaat het nu met kinderen voorbereiden op bijv. amandelen, trommelvliesbuisjes. Wat ben ik blij dat mijn kinderen (nu 16 en bijna 15) in deze generatie geboren zijn. Geen ziekenhuistrauma's hier.
Ik ben van 1946 en ik ben amandelen geknipt toen ik zo'n 6 of 7 jaar oud was. Precies zo als voorstaand verhaal. Maar....ik werd niet verdoofd en ik schreeuwde het hele ziekenhuis bij elkaar. Mijn oudste zus - van 1937 - werkte in het ziekenhuis en hoorde mij schreeuwen. De operatie voelde aan als beulen. Vooral die grote tang in mijn mond maakte dat ik angstig werd, omdat ik niet meer kon bewegen met mij n mond, mijn slikken. Ik heb nog steeds slik-angst.
Ik was een jaar of 10, denk ik, toen mijn amandelen geknipt moesten worden. Inderdaad weinig info, ging lopen naar de ruimte waar het zou plaats vinden. Moest bij de zuster (non) op schoot gaan zitten, die hield mij vast, had niet voor niets de bijnaam, zuster "Tarzan", zat op schoot en helemaal ingeklemt, kon me niet bewegen. Dan kom je bij met een verschrikkelijke keel pijn, niks geen ijsje en praten lukte ook niet. Fijn dat je de volgende dag al naar huis mocht.
Ik ben Herman van 1940 heb er ook raar ervaring mee bij mij werden de amandelen en de poliepen te gelijk geknipt ,was geen pretjehoe ze dat deden
De verhalen lijken echt veel op elkaar. ik heb het gelukkig niet meegemaakt, mijn jongere zussen wel. De ene vond het allemaal wel leuk, ijsje en op het gras spelen en koprollen maken onder toezicht van de zusters en we zijn ook toen Brinta gaan eten, dat was geweldig zacht voor de keel van mijn zus en wij vonden het ook heerlijk als ontbijt. Mijn jongere zus werd wakker en was nog niet gewassen/verschoond alles zat onder het bloed, daar schrok ze wel veel van over pijn en zo heb ik weinig meegekregen.
Ik kan me er niets van herinneren want ik was nog maar anderhalf jaar, ik had volgens zeggen hele erge oorpijnen dat ze er echt uit moesten.
Bij mij ook 2 maal geknipt. Eerste keer kan ik mij niet meer herinneren, de tweede keer des te meer. Een grote stoel waar ik op moest gaan zitten, handen naar achteren en die werden vastgebonden, hoofd werd met een lederen band aan de bovenkant van de stoel vastgemaakt en tot slot een klem in de mond zodat die open bleef staan. Lachgas werkte niet omdat ik enorm aan het huilen was en denk ik meer weggeblazen heb dan dat er in kwam. Toen kwam de dokter, groot, dik en ging voor mij zitten waarbij ik min of meer opgesloten zat tussen zijn benen. En ja het knippen zelf deed veel pijn. Rk ziekenhuis met nonnen en slachters (voor mijn gevoel). De eerste keer was de helft blijven zitten en de tweede keer (door mijn huilen) de helft van de huig meegenomen. Jaren lang bang geweest voor het ziekenhuis.
Is de eerste foto op de school van sanatorium Sonnevznck in Harderwijk? Ik was daar onderwijzeres in 1967/1968. Mooie tijd, lesgeven aan kindjes die daar een jaar moesten verblijven.
Waarom moest het eigenlijk? Ik wist mij er aan te onttrekken.
Ik heb er een trauma aan over gehouden,weet het nog als de dag van gisteren.Afschuwelijk!Ik was 4 jaar en deed niets anders dan huilen omdat ik zo een heimwee had.Op een gegeven moment zei de zuster als je nou niet ophoud stop ik je in de kast.Wat een angst heb ik gehad.
Ja ik ook met een jaar of 4, iedere keer als ik in een fietsenwinkel kwam, moest ik naar buiten, kon niet tegen die bandenlucht, rook hetzelfde als de narcose, op toen ik 9 jaar was, ook geknipt, weet niet meer of ik daar moest blijven slapen, ik ben van 1948, dus zal in de begin jaren 50 zijn gebeurd
Midden in de zomer kreeg ik winterkleren aan en op mijn vraag waarom kreeg ik een vaag antwoord. Mijn moeder en ik liepen ergens naartoe en kwamen in een ruimte vol kinderen. Ik moest een kamer binnen en werd in een stoel geplant,kreeg een groot rubber schort voor en een masker op. Gillend en doodsbang ging ik ten onder. Mijn moeder droeg mij naar huis en zei dat mijn amandelen waren geknipt.
Ook ik in oude Antonius ziekenhuis in Utrecht
Wie in die tijd werden de amandelen niet verwijderd als je wat vaak verkouden werd. Kan me nog wel herinneren. Je werd met je ouders gebracht. In het ziekenhuis in Weert. Je kwam op een kamer met meerdere lotgenoten. Als het zo ver was werd je met het bed naar de OK gereden .op de operatie kamer op het bed gelegd. Een kapje op waar vieze lucht uit kwam binnen 3 tellen was je weg .Je kwam bij op de kamer en toe idd water ijsjes eten dat deed ontzettend zeer of dat je scheermesjes in slikte. Na een nachtje in het zieken huis mocht weer naar huis waar je de eerste dagen enkel maar ranja naar binnen kreeg.
Ik was 16 jaar 1964 in academies Ziekenhuis in Groningen was wel ernstig pijnlijk maar later wel veel beter en geen pijn meer gehad
Wat herkenbaar! Bij mij komen om de zoveel tijd de beelden boven. Begin jaren 60. Mijn handen werden op mijn rug vastgehouden, en dat vreselijk stinkende kapje. Toen ik bijkwam, moest ik idd ook overgeven, in mijn bed. De zuster was boos, ik had moeten roepen. De volgende dag werd ik op de gang gezet, wachten tot mijn moeder me kwam halen. Ik kan niets of niemand vriendelijks herinneren van dit amandelknipgebeuren. Het was erger dan de pijn. Wat een tijd..
Ik was 9 jaar. Mijn opoe bracht mij met de bus naar het ziekenhuis want moeder had drie kleintjes thuis. Ik werd op een brancard gezet met nog een hele stoet andere kinderen. Net een lopende band. Ook het vreselijke ether kapje op mijn neus, waar Ik nog jarenlang nachtmerries van had. Zo benauwd was dat. Volgende morgen mocht Ik naar huis met een taxi. Maar voordat die kwam moest Ik in de gang overgeven, tegelijk met nog een meisje. Ik vond het een vreselijk enge ervaring. Geen ijsje voor mij.
Mijn ouders hadden geen auto dus buurman bracht mij naar het ziekenhuis. Buurman was een boer, altijd druk met zijn koeien en ik was bang dat ze mij zouden vergeten op te halen. Moeder was er ook bij en was een heel beetje emotioneel, ze had moeite om mij daar in dat ziekenhuis achter te laten maar ik vertelde haar dat ze niet mocht huilen en dat ik snel weer naar huis zou komen. Ik ben nu 60 jaar en heb nooit meer in een ziekenhuis gelegen.
Eind 60 jaren begin 70. Was ik een van die zusters. De kinderen werden die dag gebracht en mochten als er geen complicatie was de avond weer naar huis. Wat ik bijzonder naar vond was dat sommige kinderen totaal niet voorbereid waren. Dan hadden de ouders gezegd, je gaat daarbinnen een groot aquarium vinden met heel veel visjes. En dan konden wij het oplossen. Wel dramatisch was dat de kinderen werden vastgebonden wat veel angst veroorzaakte. Hoop dat het tegenwoordig beter aan de kinderen wordt uitgelegd. Er zijn ook leuke boekjes die je voor kan lezen. Aan alle kindjes in Rotterdam van toen.... Ik hoop dat je geen nare gevolgen hebt van deze operatie. Xx
Ik ging met mijn Vader met de tram Mijn vader had een handdoek bij zich Dus ik dacht we gaan zwemmen Ik vroeg aan me vader waar we heen gaan Mijn vader zei niks Dus we gaan zwemmen Bij oude westeinde ziekenhuis Gingen we naar binnen Volgens mijn wat ik zag was er een grote zwarte tent Ik moest met mijn Vader naar binnen Ik zag een zwartebank daar werdt ik erop belegt En ik kreeg een prik in me been En verder weet ik niet Maar ik huilden wel En later ging we met de tram naar huis
Oh, hoe herkenbaar! Inderdaad, geen enkele voorbereiding, ik werd gewoon door mijn ouders afgeleverd in het ziekenhuis. In mijn herinnering heb ik alleen maar gehuild, heel die dag, heel die nacht. In diezelfde ziekenzaal zat een meisje heel relaxed te kleuren aan een tafeltje. Ik weet nog dat ik dacht "Hoe kun je nou zo rustig daar zitten kleuren?! Je zou ook moeten huilen want het is hier vreselijk!" Bij de zuster op schoot, dat kapje met die vieze lucht, wakker worden met pijn in je keel en allebei je handen ingepakt in washandjes want ik duimde in die periode en je mocht niet duimen want dat kon voor infecties zorgen op de plek waar de keelamandelen gezeten hadden. En op dat moment heeft dan nog steeds niemand uitgelegd wat er eigenlijk met je gebeurd is. Ik zie mijn ouders die volgende ochtend nog de gang in komen lopen om me op te halen. Ik kon niet blij zijn, was zelfs een soort van boos op ze dat ze me daar zo achtergelaten hadden. Hoe anders gaat het nu met kinderen voorbereiden op bijv. amandelen, trommelvliesbuisjes. Wat ben ik blij dat mijn kinderen (nu 16 en bijna 15) in deze generatie geboren zijn. Geen ziekenhuistrauma's hier.
Mijn amandelen zijn geknipt in een oorlogsjaar. Ik ben van 1937. Het gebeurde in het Ter Haar ziekenhuis in de Ter Haarstraat, een zijstraat van de Bilderdijkstraat. Nog steeds, na 75 jaar zie ik de arts, als een trauma visioen, op mij afkomen. Een man met een dik wit schort voor. De hele operatie duurde maar een paar uur en ik ben met mijn moeder heen- en terug met de tram van de Admiraal De Ruyterweg naar de Bilderdijkstraat gegaan, er reden nauwelijks nog auto's of taxi's. Wij hadden ook geen kennissen met een auto. Zelfde dag dus weer naar huis en ijs eten. Toch wel een horror affaire die ik nooit meer vergeet.
Ik was nog maar 3 jaar oud toen de amandelen bij mij geknipt zijn. Ik vond het een grote nachtmerrie!! Er werd niets gezegd. Alleen kreeg ik een kap op mijn neus. Toen ik bij kwam een en al bloed en een zere keel. Ik heb geen ijsje gezien. Verschrikkelijk. Een trauma aan over gehouden.
Als ik het zo lees ben ik blij dat het 1988 was voor mij toen ik 6 jaar was.
Oh, ja bij zijn mijn amandelen er ook uit; ze zijn er uitgehaald toen ik 7 jaar oud was dat weet ik omdat er op mijn ziekenhuis pyjama een rode 7 geborduurd stond en moest geloof ik 3 dagen blijven. Ik kreeg een mondkap op en werd zo in slaap gebracht. Ik kreeg ijs te eten dit zou goed zijn voor de keel.
Ik was vier jaar toen mijn amandelen werden geknipt. Ik kan me niet herinneren dat ik er echt op voorbereid werd het moest gewoon gebeuren. Ik zat te wachten tot ik aan de beurt was samen met een ander meisje. Haar ouders vertelden haar steeds dat als zij niet zou huilen ze een mooie pop zou krijgen. Toen ik wakker werd na de operatie was dar meisje heel hard aan het krijsen, maar ze had wel de pop gekregen en dat vond ik zo oneerlijk!
Ja, heel herkenbaar. Ik was een jaar of drie, vier. Ik werd door mijn moeder weg gebracht, maar had in de gaten dat wat er zou gebeuren niet leuk zou zijn, dus zette ik het op een sokken. Nooit vergeet ik die herinnering van die rot non, die me opving aan net eind van den gang, en me belette weg te rennen! Het kapje weet ik ook nog, en de geur, en dat ik moest tellen. De volgende dag kwam mijn vader even tussen de middag, en bracht een klein beertje, en borstplaat. Of ik dat laatste nou kon eten betwijfel, ik maar toch lief!
Ik dacht.. ga niet ademen...(was tweede keer) vastgebonden aan stoel ...trauma...echt ..kan nu nog niets in mijn mond hebben...
Zelf ben ik in Alkmaar geholpen, woonde in Amsterdam en werd met een busje weg gebracht. Was 10 jaar oud. Het was een ervaring waar ik niet graag aan terug denk. Tien dagen moesten we blijven, ijsjes en lammetjes pap! Maar kreeg van mijn ouders een mooi winterboek van Margriet.
Leuk de ervaringen te lezen van mensen waarvan de amandelen geknipt werden.Bij mij,als me goed herinner,in het ziekenhuis,te Heerlen.Met mijn vader op de fiets,achterop,naar het zieken en ik vroeg me af wat gaat er gebeuren.Door de gangen van het ziekenhuis,indrukwekkend,maar ook beangstigend,wist helemaal niet wat ik daar ging doen en wat er ging gebeuren.Plotseling werd ik door een aantal mensen vast gepakt,in een,naar mijn idee toen,grote stoel vast gebonden.Ik was volkomen verlamd en ik kon me niet meer bewegen en volkomen in paniek.In zittende kwamen 2 of drie mensen,grepen mij bij mijn hoofd,drukten mijn kaken van elkaar en ik zag een grote schaar naar binnen schuiven en knip,knip en tot mijn verbazing zag ik 2 glazen knikkers door het schaaltje rollen. Geen overige verzorging of zo,werd snel uit de stoel geplukt en wat ik nog weet een vieze smaak in mijn mond had en ook met de mededeling dat ik niet mocht spugen.En zo weer achter op de fiets,al kokhalzend naar huis.Na een uur later thuis gekomen heb ik huilend staan overgeven en daarbij werd er gezegd"stel je niet aan het is zo over".Het is me tot nu toe altijd bij gebleven en mag het nu even kwijt. Dank daar voor. Huub.
Bij mijn tweelingbroer knipte ze per ongeluk in zijn stemband. Hij heeft daar zijn hele leven lat van gehad. Schore en heese stem. Dat heb ik nu 70 jaar later ook. Tijdens een reanimatie is de beademingsbuis door mijn stemband gestoken.
Ik was vier jaar toen mijn amandelen er uit moesten. Ik heb daar een vreselijke ervaring aan overgehouden en je verhaal komt me dan ook heel bekend voor. Mijn ouders hadden me gebracht. Ik zat bij een groot aantal kinderen, toen moesten we allemaal op zo' n grote brancard op wielen en daarmee werden we ergens gebracht, waar ik beslist niet wilde zijn, want het ging aan de lopende band en ik moest in een stoel zitten en er werd gezegd dat ik een zwarte ballon moest opblazen en toen wilden ze me iets over de neus en mond zetten, ik wilde me los vechten, ik sloeg wild om me heen en toen kwamen er twee mensen die hielden mij vast en toen gingen ze in mijn keel aan het werk. Toen ik later in een of ander bedje in een vertrek zat met wederom veel kinderen trilde ik helemaal, ik kon mijn handen niet stil houden en had een vreselijke keelpijn. Of ik een ijsje heb gehad dat weet ik niet eens meer, wel weet ik dat toen ik werd opgehaald, mijn moeder en vader zo minachtend heb aangekeken (dat vertelde mijn moeder later)dat uit die blik wel bleek zo van Wat heb je me aangedaan. Niks geen voorlichting, niks niet vertellen wat er ging gebeuren. Ik heb altijd een hekel gehouden aan ziekenhuizen, witte jassen en gedoe in mijn mond bij de tandarts. Het is zo belangrijk voor een kind dat het wordt verteld wat er gaat gebeuren ook al zijn ze nog jong en begrijpen ze het misschien nog niet allemaal. Beter teveel informatie als zo maar voor de leeuwen gooien!
Overkwam mij in ?1948..plaats van handeling..ziekenhuis in Tiel
bij mij moesten ze er ook uit, ik herinner mij alleen nog dat ik op een stoel moest zitten en mn handen werden vast gehouden en toen kreeg ik een kapje op met een erg smerige lucht, als ik eraan denk krijg ik de smaak weer in mijn mond bah bah.
Bij mij zijn ook de amandelen geknipt rond de jaren 60 - 64 het jaar tal weet ik niet meer. Maar de herinnering zeker wel.Mijn moeder ging met mij met de taxi naar het ziekenhuis. Ik zat bij haar op schoot en kreeg een kapje met lucht ze noemde het dat ik een ballon moest opblazen en viel daarvan in slaap.Maar toen ik wakker aan het worden was riep in de verte een zuster heel boos van h’e jij daar ga slapen en luister niet alles af als ik aan het praten ben.Echt stom mens ik was gewoon aan het bijkomen van de narcose besef ik achteraf.Daarna kwam mijn moeder met de taxi mij ophalen .Maar mijn zus was er ook bij en plaagde mij meteen dat ik geen stem had .Ze is 6 jaar ouder als ik maar dat heeft ze geweten ik heb haar meteen thuis goed terug gepakt.Dit is zeker al dik 55 jaar geleden maar weet het nog goed
Bij mij zijn de amandelen eind jaren 70 geknipt. Ik was toen een peuter. Ik denk dat het er toen iets kindvriendelijker aan toe ging, maar ik kreeg een nabloeding. Ik herinner mij dat ik bij mij vader op schoot zat met mijn beer en daarna dat ik alleen in een bed lag met mijn handen vastgebonden en een tang in mijn mond. Het jaar erop ben ik geopereerd aan iets anders. Wat ik het meest traumatische vind achteraf is dat je ouders niet de hele tijd bij je mochten zijn. Dat je eigenlijk als een kleine volwassene werd behandeld. Je alleen werd gelaten bij vreemden op je meest kwetsbare moment. Ik moest er veel aan denken afgelopen weken, omdat ik vorige week geopereerd ben en dat ik door die ervaringen uit mijn vroege kindertijd altijd erg bang geweest ben voor een operatie en narcose. Maar gelukkig viel het best mee. Operatie geslaagd!
Bij mijn zusje van 3 moesten de amandelen eruit. Mijn moeder vond het zielig dat ze alleen moest , de huisarts heeft mij meegestuurd, zodat ik op mijn zusje kon passen. Ik was 5. S’nachts klom mijn zusje uit haar ledikantje bij mij in bed. Mijn amandelen werden dus ook gepeld, terwijl het niet nodig was.
Op 5 jarige leeftijd werden mijn keel amandelen geknipt op zo n brute wijze, dat ik heden ten dage er nog van getraumatiseerd ben! Ik moest op de schoot van een man in een witte jas zitten, die zijn benen om mijn beentjes heensloeg en mijn armen op mijn rug vasthield. Ik kon geen kant op. Mond open en een klem herin, licht uit, alleen het lampje en een spiegeltje op het voorhoofd van mijn behandeld arts zag ik en dat alles onder plaatselijke verdoving. De bloedspatten zag ik op zijn witte jas springen. Ik ben nu 67 jaar en ben mijn leven lang claustrofobisch geweest door deze behandeling. Op de vraag aan mijn ouders waarom deze arts, kreeg ik altijd te horen, dat hij zo n kundig man was. Hij was gewoon een beul!!!!
Nog zonder verdoving gehad.. Een ware nachtmerrie Allemaal in de wachtkamermet vader of moeder. Mijn moeder was erbij . Wachten tot je naar binnen moest . Paar onvriendelijke nonnen . Moest op schoot van een non Mijn benen werden klem gezet tussen haar benen en verder werden mijn armen achteruit getrokken . Nadat de 1e amandel eruitwas ,moest de ander nog . Toch Losgekomen Een lieve pater kwam erbij en die zei kom nou Nog maar 1 keer Die hield me sterker vast Moest iemand mijn hoofd vast houden ,anders kreeg ik een klem Grote non in een hoek stond te mopperen op mij Daarna de ander ,ws toch een verkeerde beweging gemaakt ,bleek later dat hij iets te ver geknipt had Na het knippen kwamen we ook in een grotere wachtkamer met lange banken langs de muur en werden de moeder of vader geroepen die had een groot kussen bij zich. En moest je blijven liggen tot je voor controle naar binnen moest en dan eerst koud water drinken en dat was het grote feest met een taxi naar huis Moest veel water of oranje limonade drinken en kreeg een ijsje als de ijsboer in de avond langskwam
Herken het helemaal mij werd verteld dat we naar een speelkamer mochten maar alleen een kantoor met een tafel telefoon en moesten we wachten ff later naar een andere kamer daar stond een hoge kapers stoel en moest ik in gaan zitten en kreeg gelijk een slabber om en aan de leuning mijn armen vást gemaakt daarna dat kapje met dat bedwelming materiaal daarna voelde ik toch nog wat iets in mijn keel maar ik kwam pas bij in het bed nou dat hebben ze geweten ik heb alles onder het bloed gespuugd zo kwaad als ik was van speelkamer di stel leugenaars ik hielt toen al niet van onrecht ben nu 69 jaar dus 60 geleden.
Ook in heb de behandeling begin jaren 60 mee gemaakt en weet nog steeds het brandige gevoel in mn keel en toen dat zaaaalige waterijsje. Geen trauma dus
Ik was jonger dan alle andere in deze reactie s.Ik werd ook door mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht.Een pyama aan en ze vertelde mij dat ze een zakdoek voor mij ging halen.daar lag je dan in het bed,een prik dat je rustig werd.Dan ging op zo n bed liggen onder zo n stinkend zeil,dan werd je naar binnen gereden ,mond open en daar kwam dan die tang,en eruit waren ze.Op de zaal kregen wij dan een glas limonade siroop met ijsblokjes erin.in de middag werd ik in de taxi gezet,en heb een paar keer de auto volgespuugd,tuurlijk met veel bloed,een verbloeding werd er vertelt,ik heb het overleefd,nadien nog de rode hond gehad,dus daar lag ik 4 weken uit te zieken.
Inderdaad een afschuwelijke herinnering , ik werdt op een stoel gezet en beide polsen werden middels riempjes aan de armleuning vast gebonden , ik verzette me hevig, waarna mijn hoofd werdt vastgehouden en de mondkap werdt op mijn gezicht gezet. Dit was is het jaar 1967 in het gemeente ziekenhuis te Dordrecht.
Ook bij mij zijn in 1960 de amandelen geknipt. Wat een bijzondere ervaring. Kap op mijn neus en alles begon te draaien, de dokter en de verpleegsters. Ik wilde nog zeggen "ik ben nog niet verdoofd!!". Ik werd wakker met een ijsje en een Matchbox Rolls Royce speelgoedauto MET VERING!! Geweldig!
Opgehaald en met de taxi naar het ziekenhuis met moeke. In de wachtkamer zaten 9 kinderen met mij erbij dus 10. nr 1 ging naar binnen een hevige gegil en zo ging dat 9 x Toen mocht ik werd door 3 nonnen vast gehouden zonder uitleg. Een doekje tegen mijn neus en er werd in mijn keel gesneden erg pijnlijk. Toen het klaar was meteen weer naar huis met de taxi. De taxi chauffeur heeft voor mijn moeder de deur open gedaan en wenste beterschap. 6 weken heb ik in bed doorgebracht met heel veel pijn. 1959 was dit vergeet je nooit wat een nachtmerrie!!!!
Bij mijn broer Gerrit en ik werd dit gedaan in 1962 in Kampen , ziekenhuis de Engelenberg stichting olv dokter Waning Bolt . Bij aankomst lekker in een grote badkuip gewassen . Daarna in bed .Zonder uitleg werd je naar de operatiezaal gebracht voor de behandeling.Ook bij ons ging het op deze wijze.De dokter nam mij op schoot ,hield me stevig vast , kap over je mond/neus, een erg vieze lucht tot het moment dat je dacht te stikken en dan was je plat.Na de operatie een geweldige verzorging van hele lieve zusters.De nacht over blijven en de andere dag met de taxi weer thuis gebracht. omdat we in de Flevopolder woonden. klaar is Kees en je kon weer gewoon naar school.Jarenlang angst gehad dat ik bij een eventuele operatie weg gemaakt moest worden op zo'n rot manier.Nee je kon nou bepaald niet zegge dat er leuk kinds met je werd omgesprongen.
Ja Helga, als ik jou verhaal lees dan herken ik dat ook weer, En dat aftellen voor het even weg zijn. haha. Maar toen was het ook mijn eerste pijnlijke ervaring. En nog een paar dagen erna last van gehad. Ook die groepsvaccinaties. Nu net weer de groepsvaccinaties Ook de wandeling in klasformatie naar de schooltandarts was een vervelende ervaring. Mooi verhaal joh en doet me weer even terug in de tijd plaatsen. Toch tegelijkertijd een mooie herinnering al was het geen pretje toen.
Het enige wat ik heel erg vervelend vond is dat men mij had verteld, dat ik een ballon op moest blazen en dan in slaap zou vallen. In kreeg echter een kap op mijn neus en mond waardoor ik in slaap viel. Bij de nacontrole heb ik dat ook nog even gezegd tegen de dokter en dat ik daar nog steeds boos over was. Ik kreeg een mooie ballon mee naar huis. Wat me ook altijd bij zal blijven, zijn de vele waterijsje die ik thuis kreeg. Dit alles is gebeurd in de eerste helft van 1966 voordat ik naar de lagere school ging.
Moet rondom 1958 zijn geweest en in het ziekenhuis een nacht. Ik kan me de verdoving als gisteren herinneren: kapje op en inademenen en een zwart blokje verdween spriralend. Het interessante is dat twee maanden geleden bij opnieuw verdoving die herinnering terug kwam en weg was ik. Ik leed als kind vaak aan keelontstekingen en deze operatie hielp wel behalve dat jarenlang het lidteken ook vaak pijnlijk werd bij verkoudheden: alsof niet alle amandelen er uit waren gehaald. Het vanilla ijsje uit kartonnen bekertje is een prettigere herinnering maar vooral het ziekenhuis bezoek van mijn favoriete oom en tante: die waren zo lief waarschijnlijk omdat ze zelf geen kinderen hadden. In grote gezinnen van toen waren kinderen vaker een last dan een vreugde dus vandaar.. Klagen mocht ik niet: mijn oudere broer en zusters moesten onder het mes van de huisarts zonder verdoving In de keuken “op het rode bankje met de bonte keuken handdoek om hun nek”. Wanneer ik die voorwerpen zag kwam dat verhaal altijd weer naar boven maw: Niet klagen en smoel houden want het kan altijd erger “ Nu als psycholoog zeg ik hier in America vaak : “ people always divorce and immigrate for good reasons”
Wat is dit herkenbaar!! Het is mij ook overkomen, nadat ik juist een periode van 6 weken in het ziekenhuis had gelegen in de zandzakken omdat ik me niet mocht bewegen. Ik herinner me dat ik als de dood was wanneer de deur van de zaal open ging en een van de nonnen met een schaaltje binnenkwam waarin een spuit lag. Die was steevast voor mij! Ook heb ik toen een trauma opgelopen voor het eten van warme pap. Ze zetten drie maal per dag een tuitkannetje tegen mijn lippen en begonnen dan te gieten. Voor mij was het dan slikken of stikken. Ik eet nog steeds geen warme pap. Nadat ik thuis was kreeg ik oorontsteking na oorontsteking en dus moesten ook mijn amandelen eraan geloven. Weer het ziekenhuis in dus. Ook ik herinner me dat vieze stinkende kapje. Wat werd je daar misselijk van zeg. toen ik wakker werd lag ik op een vrouwenzaal, niet op de kinderafdeling. Een van de dames, die naar ik nu vermoed dement was, had mijn pop meegenomen. Vreselijk! Ik zou de volgende morgen naar huis mogen, maar de volgende ochtend werd ik wakker omdat iemand steeds een warme washand tegen mijn gezicht aan het duwen was. Wat was er gebeurd? Ik had in mijn slaap een nabloeding gehad en ik zat met mijn gezicht en mijn haar aan het kussen vastgeplakt. ze hebben me van het kussen los moeten weken en ik zat behoorlijk onder het bloed. Ik werd opgepakt en in een bad geplopt waar mijn haren werden gewassen die ook helemaal aan elkaar plakten van het bloed. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en was o zo blij dat ik eindelijk naar huis mocht. Ik was amper thuis toen de onderwijzer van de derde klas waarin ik zat langskwam en me doodleuk vertelde dat ik bleef zitten. Ik moest het jaar over doen en voelde dat als een enorm falen van mijn kant. Wat was ik verdrietig. Gelukkig had ik een vader die me uitlegde dat het niet kwam doordat ik niet mijn best had gedaan, maar doordat ik veel te veel gemist had door al de keren dat ik ziek was geweest. Hij was dus niet boos en dat was een hele geruststelling. Toen bij mijn dochters hun amandelen moesten worden geknipt heb ik hen heel goed voorbereid en gelukkig hebben zij als herinnering dat ze zo veel ijsjes mochten eten als ze wilden.
mijn ervaring: ik was 6 of 7, eerst helft fifties en werd op een stoel geplaatst. Voeten achter een band en armen vast aan de stoel. kapje op mijn neus met ether denk ik want kon later niet tegen de lucht. Ik zag wajang poppen hoewel ik die helemaal niet kende. Ook had ik een klem in mijn mond en kon dus niet zeggen dat ik stikte. Toen stopte het. Later op de kamer lag ik daar met een baby die konstant huilde. Ook kreeg ik om de zoveel tijd een prik. Ik moest daar 2 dagen blijven want dat had te maken met vergoeding van de verzekering. Uiteindelijk had ik een plek van ongeveer een rijksdaalder op mijn been van alle injecties in die twee dagen.
Ik was een jaar of zes toen het tijd bleek te zijn dan m'n keelamandelen geknipt werden. Het was destijds in een ziekenhuis in Zutphen. Het enige wat ik me herinner is, dat ik aan handen en voeten gebonden werd aan een stoel en dat de chirurg dreigend op me afstapte met een apparaat om zijn daad tot uitvoer te kunnen brengen. Nooit zo bang geweest en harder gekrijst dan toen!
Het was 1966, ik was bijna vier en mijn broer bijna zes. Bij hem moesten de amandelen eruit, nou dan doen we die kleine ook maar even. Ik kan me herinneren dat ik wakker werd en geen pijn had. Ik lag in een ledikant in een rij en boven mijn hoofd hing een mobiel. Er werd in die tijd erg weinig nagedacht over de gevolgen van het verwijderen van neus en keel amandelen. Ze zitten er natuurlijk niet voor niets, dus als het niet nodig is, afblijven! Ik ontwikkelde in hetzelfde jaar ernstige astma, één van mijn rode draden...
Ik was 5 en ging met mijn vader naar een groot gebouw(mijn moeder durfde dit soort dingen, niet en liet het aan mijn vader over. Ik mocht wat spelen met wat speelgoed met andere kinderen en ineens was mijn vader weg. Wat een ramp. Alle ouders waren trouwens weg zonder afscheid te nemen. We mochten op stoeltjes zitten die achter elkaar stonden in een lange koude gang. Ik rende en zat op stoel 1, ik dacht dat ik gehaald zou worden. Ja ik werd gehaald dat klopte door een strenge vrouw met bloederige plastic schort voor . Ze nam me mee ik zat op haar schoot mijn handjes op de rug vastgebonden en voetjes ook. En toen inademen met de kap op mijn mond kun je tellen tot 10. ja dat kon ik wel en weg was ik. Ik kwam bij in een ijzeren bed op een zaal , veel pijn in mijn keel, we kreeg limonade uit ijzeren koude bekers en moesten plassen op ijzeren po's . Ik vroeg iedere 10 minuten aan een ouder meisje op de afdeling, die daar ook lag, hoe laat het was, terwijl ik nog niks van tijd wist. Het oudere meisje riep ineens hou er eens mee op alsjeblieft. In de middag kwam mijn vader mij weer halen met een hele mooie zwarte auto van en met de buurman . Thuis gekomen werd ik door mijn moeder en broers vol liefde verwend. Maar het was een zeer angstig avontuur. In 1976 was ik 17 en liep stage als kinderverzorgster in hetzelfde ziekenhuis. Ik schrok dat 12 jaar later de opvang van amandelkinderen nog steeds hetzelfde ging Ik ben blij dat ik daar als stage opdracht deze opvang van deze groep kinderen helemaal heb mogen veranderen.
Over 40 jaar denkt men precies hetzelfde over ons dan dat wij nu denken over 40 jaar gelden. Toen was dat het beste wat ze voor ons hadden, net zoals nu, wat waarschijnlijk over 40 jaar ouderwets wordt gevonden.
Wat een herinning zeg... afschuwelijk eigenlijk Helga ! Van mijn iegen amandelen " knippen "weet alleen nog dat ik op een enorme zaal lag.... net als jij met andere kinderen om me heen, geen nare pijn of lamp in mijn geheugen ( gelukkig maar ). Ik ontving een mooie lappen pop.... ik denk van mijn moeder.... daar was ik heel erg blij mee !
Ja zeker, werd bij mij in het wg gedaan ,eerst een kap op je neus en dan een roes ,niets van gemerkt, de zelfde dag naar huis toe waar je vervolgen zoet werd gehouden met waterijsjes tegen de pijn , verschrikkelijk pfffffffffffffff
Oooh ja ik was rond 6 jaar. Misschien ietsje ouder toen ik naar het ziekenhuis moest . Mn amandelen waren ontstoken . Ik kreeg ook een kap op Mn neus . Was best wel bang en wilde de kap eraf halen . Werd helaas vast gehouden . Toen werden de witte jurken een mooie zwanen. Zie die droom nog voor mij . Ineens was het weer weg en deed Mn ogen open . Ik zag in die witte bekkenschaal twee ballen liggen . Brrr mijn amandelen . Werd vervolgens op een zaal gelegd . Weet niet eens of er meerdere kinderen waren . Weet wel dat mn keel erg pijn deed en ik moest huilen en overgeven. De zuster kwam en werd boos , ze zei , stel je niet zo aan . Hou op met huilen. Kreeg toen wel een ijsje. In de auto naar huis moest ik opnieuw overgeven . Dit deed ik in een plastic zak die mijn moeder bij zich had . In een dafje , och wat was ik zielig . 😂
Ik was 7 jaar oud in 1957.Moest een nacht of langer inhet ziekenhuis blijven.s'Morgens werd ik door een zuster helemaal gewassen, of dat ik in weken niet gewassen was.. ik vond het vreselijk.Kan mij van de operatie niet veel herinneren.Er lagen heel zieke kinderen op mijn zaal.Een met een hersenoperatie en naast mij met hartkwalen.Eindelijk kwam mijn vader mij ophalen.Een ijs je heb ik nooit gekregen😣
Ik heb het ook als een trauma ervaren, weet nog dat ik op controle moest bij mijn huisarts met mijn vader, en ik stikte bijna, zoveel pijn had ik, en moest gelijk naar het ziekenhuis in Nijmegen, ik dacht toen echt ik ga dood. Weet nog dat een buurjongen is overleden bij het knippen van zijn amandelen, komt bijna nooit voor maar toch, was een drama destijds, spreek over de jaren "70, zijn vader draaide helemaal door en was ontroostbaar en is nooit meer goed gekomen.
Zo ging het vroeger idd. Ook in Suriname. Ik was toen 11 jaar. Zo klein en alleen, ik miste mijn ouders. Ik kan me nog herinneren dat een baby van 3 maanden in de andere kamer naast mij lag. Was een jongetje. Hij kwam te overlijden. Wat een gehuil en verdriet van zijn moeder. De patiënt naast mij op de zaal was een jongen. Die gaf bloed over. Wat een tijd. De jaren begin 70, heel anders ging het er aan toe.
Mijn ervaring was begin jaren 70 en de verhalen die ik hier lees zijn zeer herkenbaar. Wat is er veel veranderd in de gezondheidszorg sindsdien! Gelukkig hadden mijn ouders uitgelegd wat er zou gaan gebeuren en de meeste zusters waren lief. Ik herinner me een zaal met minstens zes andere kinderen. We moesten allemaal in een groot bad en werden daarna naar de operatiezaal gebracht. Kapje over de mond en ik was weg. Werd wakker met een akelige pijn in mijn keel. Mijn haar en kussen voelde nat. Dat bleek bloed te zijn dat niet wilde stoppen met vloeien. Achteraf gezien heb ik best veel bloed verloren maar ze gaven me geen bloedtransfusie. Ze legden matjes onder me en het bloed bleef maar uit mijn mond stromen. De andere kinderen werden allemaal opgehaald door hun ouders maar ik mocht nog niet naar huis ik was die nacht alleen in de zaal. Dat vond ik heel naar. De hele nacht bleef ik bloeden en in de ochtend werd ik naar een behandelkamer gebracht waar een minder vriendelijke verpleegster mij op schoot nam en mijn benen tussen haar benen klemde, mijn armen strak vasthield en een andere verpleegster hield mijn hoofd vast. Zonder uitleg stak de arts een grote tang in mijn keel met iets dat vreselijk brandde. Dat was erg pijnlijk en traumatisch, voornamelijk om het feit dat ze niet eerst vertelden wat er ging gebeuren en waarom. Het bloeden was eindelijk gestopt. Daarna voelde ik me nog lang erg zwak en dat kwam duidelijk door het bloedverlies. Ik kon weken daarna niet naar school.
Ook ik heb een heldere herinnering aan dit gebeuren. Diaconessenhuis Voorburg, groepje kinderen en om de beurt over de knie bij de zuster. Ik was al acht jaar en schaamde mij vreselijk! Kreeg een standje, dat ik niet zo kinderachtig moest doen....toen op een brancard met een paar kinderen richting behandelkamer en op een rij van drie stoelen, lopende band werk. Armen en benen vast en toen een klem in je mond. Door de prik wat slaperig, maar voldoende 'wakker', om alles mee te maken. Door de mondklem schoot mijn kaakgewricht uit de kom en moest ik langer in het ziekenhuis blijven en heb hier tot op de dag van vandaag nog last van. Eenmaal thuis goed opgevangen door mijn ouders, ijsjes herinner ik mij als pijnlijk.
Ja zo ging dat ik als laatste van alle kinderen in een wachtruimge met zwart witte tegeltjes wist niet wat er ging gebeuren..toenkwam de zuster ..een non in die tijd. Werd mee geno en en kreeg idd ook zon kap op me neus als ik in een fietsenwinkel loop komt altijd deze herinnering terug de stank van rubber in mij beleving...pppffff.I mocht tellen maar ik was zo weg en daarna in een kamer veel spugen bloed wat een elle de ik volede me niet lekker, Wat een nare tijd en dan die nonnen van die tijd ik moest eten erg streng waren ze. Ook een non pakte mij biscuitjes af gekregen van me moeder omdat ik iet wilde eten nooit meer terug gezien.
Mijn moeder vertelde me dat ik 3 was toen mijn amandelen eruit moesten ,maar ik kan me nog precies voor de geest halen,het ziekenhuis,op schoot zitten bij een arts,een fel licht en dat stinkkapje op mijn mond.de zaal met kindjes,moest 1 nachtje blijven omdat ik nog klein was.het bed met spijltjes,de ruwe keel en veel waterijsjes.wat een slechte ervaring .
Ja klopt was niet leuk maar ja
Ik was een jaar of 5. Ik moest 's middags naar de dokter, waarom werd er niet bijgezegd. Het werd gewoon bij de huisarts in de praktijk gedaan. Op een stoel, met een witte schort omgeknoopt. Ik kreeg een zwarte dop over m'n mond en neus, en moest tot 10 tellen. Ik kon me niet meer bewegen, maar hoorde en voelde alles. Ben na de ingreep met mijn moeder mee terug gegaan naar huis, achter op de fiets vermoed ik. Kan ook lopend geweest zijn, maar dat zal toch niet??? Van het moment dat ik bijkwam kan ik me herrinneren dat ik bang, kwaad en verdrietig was. Daarna kan ik me niks meer herinneren. Te traumatisch, denk ik. Heb wel een hele poos keelpijn gehad. Mijn broertje had de operatie in het ziekenhuis toen hij een jaar of 6 was. Vanaf dat moment heeft hij nooit meer normaal kunnen praten, hij stotterde altijd.
ook Ik was geloof ik een jaar of 6,vond het een verschrikking,weet nog dat er een jonge naast mij lag,geloof dat hij tonnie van grindstone heette,kwam uit Uden. Die vond ik wel leuk,dat verzachte toen de pijn,heb hem daarna nooit meer gezien.
Ik was in 1959 4 en herinner me er niet zoveel van: we gingen naar het ziekenhuis en ik moest met de zuster mee, mijn moeder mocht niet mee in de lift. In een kamertje stond een hele grote stoel, en de zuster gaf me een ballonnetje dat ik moest opblazen. Ik werd wakker in de taxi naar huis en kreeg veel ijsjes. Ik heb er geen trauma aan overgehouden, wel een vervelende voedselallergie.
Ik was al 12 in 1960. Ging naar een kliniek in de Goereesestraat. Ik was niet bang, kreeg een kapje en ik was weg. Dat dachten ze dus. Ik was niet diep genoeg in slaap, blijkt achteraf. ( later bij volgende operaties bleek dat ik erg moeilijk onder narcose te brengen ben). Ik heb volgens mijn moeder alles bij elkaar gegild. Ik weet nog dat ik droomde dat er iemand met een ijsstokje in mijn keel aan het steken was. Toen ik wakker werd gemaakt, weigerde ik mijn ogen open te doen, liep in paniek een tafel met instrumenten omver en struikelde over een drempel en kwam terecht in mijn moeders armen. Ik kalmeerde snel, het in een taxi naar huis, vind ik geweldig en onderweg zag ik mijn klasgenootjes naar school gaan en ik mocht lekker een paar dagen thuis blijven. Wij hadden geen koelkast toen en mijn oom kwam een paar keer per dag ijs brengen voor mijn zere keel. Toch was het niet erg traumatisch voor mij, maar veel erger vond ik het toen mijn zoontje in 1972 aan de beurt was. Werden veel vriendelijker ontvangen, maar toen de brancard met alle kindjes terug kwam in de wachtkamer, was mijn kind de enige die van top tot teen onder het bloed zat. Ondanks dat ik ze gewaarschuwd had dat het een duimzuiger was, ( dat moest je van te voren melden), hadden ze niet opgelet, zodat hij was gaan zuigen en zich een nabloeding had gezogen. Moest weer terug in de operatiekamer om de bloeding te stelpen. Ik moest hem nog 48 uur in de gaten houden dat het weer gebeurde, traumatisch voor mijn kind en ik was vreselijk boos.
Ik ben 68. Toen ik 6 jaar was werden mijn amandelen geknipt in het Majella ziekenhuis in Bussum. Een traumatische gebeurtenis. De nonnen waren krengen. Het was een bloederig gedoe op zaal We kregen van die scherpe ranja die als je niet geholpen was als zeer doet aan je keel. We moesten veel drinken en we hadden het hart niet dit te weigeren. Van de operatie herinner ik me nets Gelukkig thuis kreeg ik een ijsje.
Achter op de fiets met mijn vader naar het ziekenhuis. Gelijk naar de ok en vastgebonden. Kap over het gezicht en inderdaad alles gevoeld. Werd wakker op een zaaltje met vreselijke hardhandige nonnen. Volgende dag met taxi naar huis. Vanaf de 2e dag gewoon gegeten. Was niet echt de bedoeling. Ik was 2 maar herinner mij alles nog goed.
Ik was nog erg jong dus veel weet ik er niet meer van. waarschijnlijk zou het in deze tijd ook gedaan zijn omdat ze voortdurend ontstoken waren. Mijn vader bracht me weg naar het ziekenhuis. Daar moest ik op een ballonnetje blazen. Hiermee werd ik onder narcose gebracht. Tjonge wat voelde ik me belazerd toen ik bijkwam. Een pijn in mijn keel van hier tot Tokio en dat allemaal omdat ik op een ballonnetje had geblazen (zoals gezegd was ik nog erg jong en had de pijn in verband gebracht met het blazen op het ballonnetje). Als tweede schuldige heb ik mijn vader aangewezen. Wekenlang ben ik boos op hem geweest. Wel mocht ik geloof ik dezelfde dag naar huis. Daar kreeg ik ijsjes voor mijn keel en een boek "Lach jij maar Pinkeltje"Nou misschien kon Pinkeltje lachen, maar bij mij was het lachen de eerste tijd wel vergaan.
Mijn amandelen knippen was echt een traumatische ervaring mijn vader bracht me smorgens en je kwam op een grote zaal terecht met allemaal kinderen en op een gegeven ogenblik komt zo een non en houd een jas omhoog en vroeg van wie is die jas en dan moest je meegaan en dan werd je op zo een grote stoel gezet en handen en voeten vastgebonden en dan begon de ellende ik zal nooit meer de naam van de specialist vergeten dat was dr Smelt het enige fijne er van was dat je bij thuiskomst veel waterijsjes moest eten
Ik was ook 6 maar heb er niet veel herinneringen aan. De lucht van de verdoving was vreselijk. Daarna erge keelpijn. Ik had ontzettend trek maar kon niets zeggen. Uiteindelijk begreep mijn moeder het en kreeg ik een bakje yoghurt. Natuurlijk ook ijsjes. Was in 1966
Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, maar gebeurde in de vakantietijd om geen les te missen. Was in kleine kliniek in Amsterdam (weet niet meer waar) bestaat denk ik niet meer.(hadden een voiliere aan de achterzijde. Ging met meerdere kinderen in de lift waar we buiten moesten wachten tot we gehaald werden. In stoel - handen vast gebonden en weg was je. op zaal voor volwassenen bij gekomen en gespuwd. Heb er wel enkele dagen gelegen - alles deed pijn. Kreeg rode kool met appeltjes te eten wat ik toendertijd niet lustte. Niet gegeten dus en ook niets anders gekregen (ben nu 68) Was blij dat ik weer thuis was. André
In de Babyleeftijd heb ik een Medische Misser gehad en zou er niet van overleven. Het is toch gebeurd. Ben nu 85 en mijn hele leven val ik overal buiten omdat er geen kennis is over de ziekte. Lymfangitis. Als Baby mocht ik niet gevaccineert worden en amandelen knippen en dergelijke dingen mocht ook niet. Zieke kinderen met Roodvonk etc. kwam bij allemaal en werd nooit ziek. Of al die vaccinaties wel goed zijn???????
Ik weet het ook nog was 4 jaar ik wilde niet stil zitten werd op schoot van een verpleegster gezet en die hielt me stevig vast en toen de kap op mijn neus. En toen ik wakker werd op een matrasje proefde ik alleen maar bloed zal het altijd blijven herineren.
Jouw verhaal lijkt sprekend op mijn ervaring van eenzelfde operatie in 1957. Ik was 4 jaar en mocht een pop meenemen en dat was voor mij een grote troost. Pop Marijke (50cm lang!) Kreeg haar pyamajurkje aan.zij werd in bed gelegd en ik kwam ook meteen op zo'n stoel met een paar zusters om me heen.Een soort hoge kinderstoel waar mijn beentjes in riempjes moesten. Aan mijn handen heb ik geen herinnering. Een rubber kap op je neus en mond en dan moest je diep inademen: o ja, die lucht!! _en was je weg... Daarna weet ik niet er niets meer van.. Of Marijke uit bed was gehaald toen ik er in ging ( moet haast wel :) ik weet het niet meer. Ze gaf mij vast en zeker rust! Ijs kreeg ik pas toen ik weer thuis was. De keelpijn weet ik ook nog goed.Dank voor je verhaal , en de foto!!!
Ja een dergelijk verhaal kan ik ook vertellen. Die vreselijk stinkende en brandende lucht die er uit die kap kwam! Daarvan alleen al moest je overgeven. Veel kinderen die na de ingreep moesten overgeven, iedereen gaf bloed op zag ik. dat was natuurlijk via de slokdarm naar de maag gestroomd tijdens de ingreep. en dat moest er weer uit. De waterijsjes waren dan als troost en om de pijn te verzachten, nou dat deed het niet helaas. Een werkelijk traumatische ervaring.
Ik lag toen in ziekenhuis st.antonius in Sneek met hersenontsteking en passant werden bij alle kinderen op zaal dus ook bij mij de amandelen maar geknipt.
Ik was ongeveer 11 jaar en toen moesten de amandelen er maar eens uit. Omdat ik op 1,5 jarige leeftijd een nier kwijtgeraakt was, moest ik voor de zekerheid maar een weekje blijven (en weer spuiten met penicilline krijgen) van de operatie herinner ik mij dus niets maar van de ziekenhuisopname des te meer, wordt er een jongen met een open beenbreuk binnengebracht die de hele nacht ligt te huilen en te krijsen, en nog meer kinderen allemaal kommer en kwel. Dat leverde mij dus een angst voor spuiten op, hoewel ik gestudeerd heb, en nogal groot ben, val ik bijna flauw als ik bloed moet geven of een spuit zal krijgen. dus uitermate getraumatiseerd.
Hai, ik ben van 1947 Toen ik 5,6 of 7 was moesten de amandelen eruit - RKZ Groningen. Dat gebeurde bij velen, zo was me geloof ik verteld.Ik vond dat stom, een soort van mode, was het er niet mee eens en ben er nog verontwaardigd over Afijn, zitend in een stoel, kapje op m'n neus.Het was klats boem werk. Het knippen deed geen pijn, maar ik heb alles bewust meegemaakt. Als een film zie ik nog alles voor me.Gaan zitten, kapje op m'n neus. een rubberen bak onder de kin, met een soort van ijsscheplepel naar binnen, zag alles eruit komen en was ik weg. Met een pijnlijke keel wakker geworden zei ik tegen de zuster dat ik moest overgeven.Die werd boos en verbood me dat te doen. Kon het niet tegen houden en het bed zat eronder.Dat mens kwaad en ik kroop van ellende in m'n schulp.Toen mijn moeder kwam heb ik haar alles verteld waar de zuster bij zat.Dat mens kreeg de wind van voren en ik mocht toen mee naar huis. Bij het lezen van de reacties denk ik van, hoe.............?
Ik was 4 of 5 jaar toen de amandelen werden geknipt. Van de ingreep zelf weet ik niet veel meer. Maar na die tijd moest ik op een grote zaal liggen met heel veel bedden. En je kreeg zo’n spuugbakje. En je mocht een waterijsje na die tijd. Het was heel pijnlijk.
Ik ben aan mijn amandelen geholpen eind jaren 50. Dat was een regelrechte ramp! Zonder uitleg hup in die kamer. Kan me dat gevoel nog steeds voor de geest halen. Zoals al vaak gemeld is vastgebonden. Boze verpleging. Maar daarna kreeg ik een nabloeding en moest worden opgenomen in het Diaconessenhuis aan de Overtoom in Amsterdam. Ook weer een traumatische ervaring. Daarbij lag een jongetje op de zaal de geelzucht had. Na enige tijd mocht ik weer naar huis. Daarna krijg ik geelzucht inclusief mijn moeder, broer en zus. Mijn vader ontsprong de dans.
Met mijn moeder ging ik naar de Willemsparkweg. Daar kreeg ik een rubberen zwarte bak onder mijn kin. Inderdaad, zonder verdoving werden ze geknipt. Bloedspuwend liep ik met mijn moeder terug naar huis.
Hou toch op met die onzin, amandel knippen moest gewoon gebeuren . Inenting op school, daar werd niet over gesproken. Het gebeurde gewoon zoals vele zaken, zoals met de pen krasjes zetten betreffende tbs. Ik deel sommige reacties totaal niet.
Het is duidelijk traumatisch en dat kinderzielen werden geraakt, jammer dat u het ziet als een vaccinatie.
Het was horror en traumatisch en geen onzin , als je dit leest. En je vergeet het echt niet blijkt uit al deze verhalen en tot in details. Een smet op je kinderziel. Vergelijk het niet met een vaccinatie.
Dit was het enige wat schoolartsen mochten doen: doorverwijzen naar de KNO arts. het ging zelfs zo ver dat de schoolarts begon met een doorverwijzing te geven, zelfs zonder onderzoek. Helaas voor die schoolarts (was het wel een kinderarts???) vertrouwde mijn moeder meer op het oordeel van de huisarts, die amandelen knippen zonder reden onzin vond. De schoolarts bleef doordrammen en kreeg van mijn moeder het advies de kaart maar boven haar bed te hangen.
Ik ook amandelen met de fikse oorontsteking. Beide geopereerd. Lieve nonnen als verpleegsters. Wel streng
Dag helga Ik kan het me ook nog goed herinneren. Achter op de fiets naar een polikliniek in Amsterdam. ik was als eerste aan de beurt dat was natuurlijk niet verkeerd van dat wachten wordt je alleen maar zenuwachtiger. Dan de kap op de mond en neus en tellen. Je was erg snel van de kaart dus van de ingreep niets gevoeld. Maar toen ik bijkwam kreeg in een handdoek om voor mijn mond te houden en zat ik helemaal alleen in een kamer met alleen houten bankjes. De handdoek die natuurlijk helemaal rood werd van het bloed en ik dreigde flauw te vallen. Toen een verpleegster langs kwam werd ik in een donkere kamer op een bed gelegd en mocht ik dezelfde dag achter op de fiets naar huis. Daar kreeg ik wel de ijsjes en heb ik er verder geen vervelende herinnering bij.
Zó herkenbaar! Mijn verhaal; Ik was 3 à 4 jaar, begin jaren 70. Mijn ouders gingen mee naar het ziekenhuis. Daar werd ik gedumpt bij een 10-tal andere kinderen. Een enge stoel met allerlei riemen, een arts op witte klompjes, en dan die vieze, nare lucht(die ik naderhand nog jaren heb geroken). Weer wakker geworden in een soort gang, met weer 10-tal kinderen. Er werd gehuild, overgegeven en allemaal doeken met bloed! Wat een pijn! Thuis mocht ik ijs en mijn moeder maakte warme, gebakken banaan. Jaren geen banaan meer gegeten bah! Toen ik 10 was, mocht ik nog een keer! Ik zat met een lieve verpleegster die mij volledig begeleide. De behandeling was dus wel verandert in 6 à 7 jaar tijd. Nu moest ik een nacht blijven. Op zich niet zo erg maar er was een feestje naast de kamer waar ik met meerdere kinderen lag, waarvan een baby die de hele nacht huilde 😢, en er gingen allemaal lekkere dingen op een kar naar de naastgelegen kamer. Ik kan ook haast niets aan mijn keel hebben dus het was voor mij ook een nare ervaring! En alles kwam weer boven toen onze oudste kids in de jaren 2000 naar de kno moesten en ik daar dezelfde arts tegen kwam als toen, op klompjes 😜
Het was 1975 toen mijn amandelen moesten worden verwijderd. Gelukkig had mijn moeder mij al enigszins voorbereid en het eea uitgelegd. Locatie: het toenmalige Diakonessenziekenhuis in Hilversum. Er waren meer kinderen die voor de amandelknipbeurt kwamen en het bleek te geschieden op leeftijd. Omdat ik als 12-jarige de oudste was, was is dus als laatste aan de beurt. Ik kan mij heel goed herinneren dat ik bij een broeder op schoot moest zitten die mij ongetwijfeld in de houtgreep heeft gehouden. Ook de kap met lachgas zie ik nog duidelijk voor mij, maar het meest wat mij hiervan is bijgebleven is dat de broeder bij het eerste kind nog spierwitte ziekenhuiskleding had. Elk volgend kind liet een gezellig bloedspoor achter. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was, zag de man eruit of hij in een kippenslachterij werkte. Na 1 nachtje ziekenhuis mocht ik de volgende dag naar huis en op een stretcher in de achterkamer liggen. Ik werd lekker verwend door mijn moeder met ijs en andere keelvriendelijke lekkernijen. Mijn meester, meneer Sluis kwam nog even kijken hoe het ging en aan dit avontuur hield ik de zo graag gewenste legerpukkel over, waar ik al maanden over had lopen zeuren. Ik heb hier gelukkig geen naar gevoel aan overgehouden. Ik vind het vreselijk te lezen dat veel mensen dit als traumatisch hebben ervaren. Je hoeft een kind niet zo mega te pamperen wat tegenwoordig veelal gebeurt, maar als de verpleegkundigen, nonnen en artsen maar een beetje empathie hadden getoond had dit bij veel mensen een hoop ellende gescheeld.
hoe herkenbaar! ik was 25 jaar, in het Eudokiaziekenhuis werd ik in de o.k op een soort keukenstoel geplaatst, vastgebonden met armen , zuster stond achter me, ze hield haar handen voor mijn ogen en er werd een naald in mijn mond gestoken, schaar, bakje onder mijn kin, spuug maar uit en weg amandelen. Op bed naar kamer gereden, waar mijn man wachtte. Ik kon niet meer praten maar mijn ogen spraken boekdelen, wat een slagers
Dit ziet er goed uit, beter als dan voorheen!
heel herkenbaar ik heb ook in zo'n stalen bed gelegen , nonnen ijsjes warme melk met een vel erop. Moest ik opdrinken anders mocht ik niet naar huis Met de taxi naar het oude Sint Ignatius ziekenhuis . Helemaal alleen met de nonnen en andere vreemde kinderen. Heb daar geen prettige herinnering aan over gehouden.
Mijn amandelen zijn geknipt in 1948 in Rotterdam-Zuid, ik was toen 5 jaar. verdoving gebeurde met lachgas, ik moest toen nl. lachen. Nadien verging het lachen mij van de hevige pijn. Een nare ervaring als kind zijnde, want iets voor die hevige pijn nadien kreeg je toen niet. Waarom het amandelen knippen systematisch werd gedaan bij bijna ieder kind is me nog altijd niet duidelijk. Tegenwoordig doet men dat toch niet meer? In België (waar ik al 50 woon) deed men dat toentertijd helemaal niet...
Of mijn amandelen ooit zijn geknipt, weet ik eigenlijk niet. Dat ik er velen bij wie het wél was gebeurd, direct na de ingreep, heb zien binnendragen op een zaal van het ziekenhuis, weet ik wél. Het gebeurde allemaal in het Elisabethziekenhuis in Amersfoort. Ik werd daarheen gebracht door mijn ouders. De laatste keren was ik erg kwaad en verdrietig, dat ze me daarnaartoe brachten. Ik wist namelijk wat mij daar te wachten stond. Als kind moest mijn neustussenschot, dat scheef groeide, namelijk een flink aantal keren operatief worden rechtgezet. Dan werd ik op een zaal in een bed gelegd. Voordat ik als allerlaatste aan de beurt was, werden er eerst een heleboel amandelknipklantjes, waarbij de amandelen net geknipt waren, schreeuwend, huilend en bloedend, daar weer teruggebracht. Dat was een hartverscheurend tafereel voor een jong kind, dat ik toen was. Niemand van de dokters en van het verpleegkundig personeel vroeg zichzelf daar in dat ziekenhuis -kennelijk- toen ooit af, hoe zoiets op een kind overkwam, laat staan, dat dit aan mij werd gevraagd. Psychologische begeleiding, die tegenwoordig iedereen krijgt, aan wie ook maar het gerinste, al dan niet vermeende, leed is aangedaan, was nog niet uitgevonden. Ik ben nu 71 jaar en circa 2en 1/2 maand jong, het grootste deel van mijn leven ligt niet meer vóór me, maar achter me. Het leven heeft mij meer tegenslagen gebracht zoals o.m. kanker. De jeugd van nu wens ik meer weerbaarheid toe dan het geringe deel daarvan, waarover ik zo vaak lees. Je kunt ook té vér gaan met pamperen.
Ook ik vond het een drama. Heb mijn hele leven last gehad van neus en keel.En de laatste keer dat ik onlangs aan mijn neus ben geopereerd, zei de dokter dat het een barbaar wasgeweest, die mijn amandelen er uit heeft gerukt. zit helemaal scheef. Bovendien kan ik er niet tegen dat iemand me vasthoud. Heb een trauma opgelopen omdat ik aan handen en voeten vastgebonden werd en kreeg een kapje op mijn neus.
Dit was heel wat anders dan mijn ervaringen in het najaar 1944. In een sombere kamer van het OLVG in Amsterdam met houten lambrisering werd ik in een grote stoel geplaatst. Ik kreeg een rubberen schort voor. Er werd me beloofd dat ik een kapje op zou krijgen en dat ik dan ging slapen. Ik vond het een angstaanjagende omgeving. Toen ik dan ook een soort rubberen puntzakje rond mijn nek kreeg dacht ik dat daar de verlossing door de slaap van moest komen. Wat ik ook snuffelde; ik viel niet in slaap. Toen kwam er een man in een witte jas en zo'n spiegeltje met een gat op zijn voorhoofd. Zonder enige vorm van verdoving werden mijn amandelen weggesneden. Naar huis gingen we in een taxie met houtgenerator waardoor hij zo'n grote ballon op dak had. Het was een traumatische ervaring waardoor mijn vertrouwen in de medische stand een enorme deuk opliep.
Beste Helga, Je verhaal lijkt een kopie van wat ik heb meegemaakt in 1950. Ik was toen 5 jaar en mijn amandelen moesten geknipt omdat ik vaak verkouden was. Mijn moeder bracht me achter op de fiets naar het ziekenhuis. Daarna volgde exact wat jij verteld hebt. Toen ik bijkwam lag ik alleen op een kamer en huilde van pijn en schrik. Ik wist van te voren ook totaal niet wat er allemaal zou gebeuren. Toen de ziekenhuiszuster binnenkwam zei ze: Stel je niet zo aan! Huilen was al niets voor mij, want ik deed het bijna nooit en als ik het deed hoorde niemand wat. Mijn moeder moest zelfs in m'n babytijd in de wieg gaan kijken of ik wakker was, want ze hoorde nooit huilen. Gelukkig werd ik met de taxi naar huis gebracht, want achter op de fiets zou een ramp geweest zijn. Thuis kreeg ik een ijsje, een soort doekje voor het bloeden, want dat deed ik. Ik hoestte alleen maar bloed op en kon een week lang niet slikken. Later bleek dat het knippen van amandelen bij kinderen nauwelijks of geen effect had op verkoudheid of wat dan ook. Ik was net zo vaak verkouden als voorheen. Het enige voordeel wat ik had, was het feit dat ik nooit angina heb gehad en mijn 4 broers en zussen wel. Wat Karin Hogenbirk zegt klopt helemaal. Tegenwoordig worden kinderen juist overdreven geliefkoosd en gepamperd, maar totaal geen empathie zoals het bij mij ging is nog slechter. Een trauma heb ik er niet aan overgehouden, maar wel een hele slechte herinnering. Bedankt voor jouw verhaal.
ik was 4 jaar in ziekenhuis mepel hebben ze het er uit gehaald. we lagen met 2 personen in bed ik keek tegen de voeten van een ander aan. Was wel een vervelende ervaring boel bloed uit mond en maar koud drinken.
Dan kwam je er nog redelijk van af Ik werd niet eens weggemaakt , alleen plaatselijk verdoofd en na de behandeling naar huis lopen met een bebloede zakdoek voor mijn mond en dat in de winter
Op vijfjarige leeftijd viel ik van een klimrek op de kleuterschool. Bij controle van de schoolarts bleek ik na op mijn hand te hebben geblazen dat ik een liesbreuk had. Na de operatie moest ik nog zeven dagen in het ziekenhuis liggen. Het lopen bijna verleerd ging ik met de taxi naar huis. Thuis gekomen was het liefste cadeau een reep chocola die was afgegeven door onze oude achterbuurman. Nota bene dezelfde gulle gever die mijn broer destijds met zijn pijl en boog half blind had geschoten. Hoe vergevingsgezind kan een mens soms zijn.
Ook mijn amandelen zijn gepeld toe ik een jaar 20 was. Wel geheel volgens de richtlijnen gelukkig. Maar toen ik een jaar 3 was moest ik naar het ziekenhuis met een fikse longontsteking. En daar moest ik toen 6 weken lang blijven. Bezoek op onze afdeling was niet mogelijk in verband met een besmettelijke ziekte die toen heerste. Ik heb er ondanks best goede herinneringen aan overgehouden. Ik lag in een bed aan de muur naast de babyafdeling. Dat vond ik prachtig want ik kon vanuit mijn bed zo op het tafeltje achter mijn bed klimmen en daar kon je door een raampje die babyafdeling bekijken. Er zal me heus wel verteld zijn dat dat niet de bedoeling was maar de aantrekkingskracht naar de babyafdeling was te groot. Met het gevolg dat ik zelfs een keer met touwen vastgeknoopt ben om maar in bed blijven. Echter was dat voor mij alleen maar een nieuwe uitdaging. En dus werden door mij alle knopen feilloos ontwaard en was ik weer "vrij". En voor het eerst ben ik daar in de badkuip geweest. De lieve zuster vertelde precies wat er ging gebeuren en dat ben ik nooit vergeten. Ik heb daar best een prima tijd gehad al had ik natuurlijk geen weet van de 6 weken. En omdat er geen familie aan bed mocht herkende ik op het laatst alleen nog mijn vader die niet meer kon doen, als alle andere bezoekers, dan zwaaien door het grote raam van onze kamer. En bij thuiskomst herinner ik me nog dat ik alles zo klein vond.
Er was in die tijd verschil tussen "knippen" en "pellen". Ik kan me herinneren, dat ik bij de KNO-arts thuis geholpen ben, Ik zat bij iemand op schoot en er kwam veel bloed uit mijn neus (of ik een roesje heb gehad weet ik niet meer, dus geen trauma er van overgehouden) en dat liep in een zak, die ik als slab voorhad.Ik ben ook weer meteen mee naar huis gegaan volgens mij (moet wel 75 jaar geleden zijn, denk ik) Ik heb jaren geleden gehoord, dat amandelen reuma kunnen veroorzaken, maar toen ik er onlangs mijn huisarts naar vroeg, zei ze dat tegenwoordig er niets meer aan de amandelen gedaan wordt. Verbaasd was ik dus toen ik afgelopen week hoorde, dat het zoontje van een bekende de volgende dag aan zijn amandelen geholpen zou worden!
Ik vond het ook een vreselijke ervaring. Bij mij zijn ze in 1955verwijderd.Alleen die stoel en die akelige lucht.Echt afschuwelijk.
Mijn amandelen werden geknipt in het Juliana Kinderziekenhuis in Scheveningen toen ik 11 jaar oud (1957) was. Ik ben daar juist heel liefdevol behandeld en de verpleging vertelde mij exact wat er ging gebeuren. Natuurlijk was er de enorme napijn en de bekende ijsjes.
Het is geenszins de bedoeling het amandelverhaal te overtreffen, maar meer om een tijdbeeld te schetsen. 1938/39, plm 6 jaar oud, en geen idee wat boven mijn hoofd hing. Ik werd afgegeven aan een zuster van het St. Catarijnen kinderziekenhuis in Arnhem. Ik weet niet meer of ik in een bed(je) heb gelegen, maar kwam in een stoel terecht waar mij een klem in mijn mond werd gezet zodat ik hem niet kon sluiten, met een ijzeren spuwbakje ervoor. Niks verdoving. Knippen maar. ik zie de rode stukjes nog in dat bakje liggen. Mijn gehuil moet in de binnenstad gehoord zijn. Een traumatische ervaring die ik mijn leven niet ben vergeten. En reken maar uit hoe oud ik nu ben. Hoe klein ik ook was, ik heb mijn ouders volkomen genegeerd toen zij de volgende dag op bezoek kwamen. Ze hadden me een rotstreek geleverd!
Hoe trauma?
Zelfde ervaring.niks geen bed, vanuit de wachtkamer op een hoge stoel gezet armen vastgezet op de stoelleuningen voeten vast aan de stoel kap voor de mond en neus, daarna weet ik het niet meer, werd wakker in een bed op de slaapzaal met veel andere kinderen Wel pijn maar het waterijsje maakte veel goed Eind vd middag weer met moeder in de bus naar huis.
Ik heb een tweeling destijds in 1964 niks opname naar binnen opgehaald door zuster naar behandelruimte .Als moeder buiten in wachtkamer wachten na een korte periode kwamen ze samen naar buiten huilend met de handdoek met beetje bloed om hun nek.Was in het Olvg in Amsterdam.De taxichauffeur heeft ons voetstaps naar huis gereden ,die was heel bezorgd.
ja dat waren niet zulke leuke ervaringen.Er werd toen niet zo zoetsappig met kinderen om gegaan.Maar toen 7 jaar was werd er een breuk bij mij geconstateerd mijn moeder was net overleden.Werd vast gebonden op de operatie tafel en een kap met chloroform op mijn hoofd lekker he.
Amandelen knippen, jeugd trauma. Ook ik kan mij dit herinneren. Ik moest mee met een broeder en werd op een soort tandartsstoel gezet. Handen en voeten werden vast gemaakt en toe het masker op...er was geen ontkomen meer aan. Toen ik wakker werd liep het bloed it mijn mond en de broeder vroeg of hij mij naar mijn moeder moest dragen. Ik zag mijn moeder met tranen staan aan het einde van de gang en ik zei; ik loop wel......Vreselijk......Geen voor bereiding..geen vriendelijk woord.....niets....
Ik was klein toen ik geopereerd werd, 3 of 4 jaar in het Sofia Kinderziekenhuis Rotterdam. Ik kan me herinneren dat we een masker opkregen tegen een muur en dat ik in slaap viel. Daarna dat ik wakker werd en mijn ouders me bezochten. Heel bizar hahhaha.
Ik ben eind jaren 50 denk november 1958 aan mijn neusamandelen geholpen. Weet nog dat ik bij de zuster op schoot zat en lachgas kreeg. Na de operatie ging ik weer gewoon naar huis achterop de fiets bij mijn moeder. Daarna wel behoorlijk koorts gehad. Er is wel veranderd inmiddels.
Nee geen amandel knippen maar wel minder fijne ervaringen bij het nablijven om rechts schrijven te leren met gevolg een ietsje klungelig handschrift terwijl het ontwikkelen van een mooi handschrift geheel naar de achtergrond verdween .
Ik was 6 , nu 72, in het ziekenhuis in Meppel, je werd met meerdere kinderen ineen kamer op een deken gezet en 1 voor 1 naar binnen gehaald en vastgebonden.kapje op neus, afschuwelijk. Je lag na de operatie in houten banken , was normaal een wachtkamer, de kleppen konden omhoog. Kan me. Og hoed herinneren dat ik mijn mooie strik kwijt was met vlinders.
In 1944 was het nodig dat mijn amandelen werden verwijderd. Ik was zes jaar. Wij, mijn ouders en ik gingen op de fiets naar Kampen en vandaar met de trein naar Zwolle. En toen naar het ziekenhuis De Weezenlanden. KNO-arts dokter Nijdam met zijn team wachtte daar op mij. Ik werd vastgebonden op een stoel en kreeg een mapje met lachgas op. De verdoving werkte blijkbaar niet goed: alles draaide wel maar ik was niet buiten westen. Toch werd de knipperij doorgezet: anders liep het schema blijkbaar in de war. Ik moest mijn mond open doen en dokter Nijdam knipte een paar keer en het was gebeurt. Maar het deed mij wel gruwelijk veel pijn!!! Tot de dag van vandaag (nu ik 82 ben) neem ik het dit operatieteam nog kwalijk dat zij een kind van zes jaar half verdoofd dit aan konden doen. Een half jaar later moest ik weer bij dokter Nijdam verschijnen. Nu had ik middenoorontsteking in beide oren. Nu reden de treinen niet meer en werd ik met de laatste taxi (een met een houtgasgenerator) die er nog reed in Kampen naar het Zwolse ziekenhuis gebracht. Ik was panisch toen ik dokter Nijdam zag en brulde het uit. De dokter probeerde mij gerust te stellen met de onvergetelijke woorden: "Ben je niet blij dat je mij ziet!". Mijn reactie: "Ikke niet!!!". Toen werkte het lachgas gelukkig goed en vernam ik niets van de ingreep. Maar nog steeds hebben de hebben de namen Lachgas en Nijdam een bijzonder nare klank voor mij!
ik was nog geen 4 jaar, het was 1959 denk ik. Moest met met oudere zus tegelijk. Kan me alleen nog herinneren dat ik wakker werd en ook kille bedoening brrr. Ik lag steeds te huilen, en een zuster, een non was niet vriendelijk, ze zei als ik niet stil zou zijn dat mijn zus wel naar huis mocht en ik niet. Zo klein en me dat toch kunnen herinneren. Toen we thuis waren kwam de volgende dag de kleuterjuf van mijn zus, en bracht een chocolade beertje voor haar mee. Ze wist niet dat ik ook geweest was, ik zat nog niet op de kleuterschool. Best wel indruk op me gemaakt
als klein kind zijn mijn amandelen geknipt, kan er niets van herinneren, alleen toen ik 15jaar was moest ik weer geknipt worden, ze zijden de eerste keer gepeld en nu geknipt. Was in de tijd dat er brand was in het Gas fabriek. Moest nog een week langer blijven van wege de ontsteking. Blij dat ik naar huis mocht. De nonnen waren erg aardig en goed.
Bij mij zijn ze in 1954 geknipt of gepeld.Dat ging nog weer heel anders. Wat ik mij er nog van herinner dat ik in een stoel zat een bekken moest vasthouden en dat ze geknipt werden. Volgens mij heb ik geen verdoving gehad .Ik heb heel erg gehuild toen ik op een zaaltje lag.Ik stond steeds voor het raam om te zien of mijn ouders er aankwamen. ik mocht diezelfde dag naar huis. Op mijn 33 ste zijn ze wer verwijderd.
Ja ik ook
Nou, ik kan mij het knippen van mijn amandelen zeker nog herinneren. Dat moet begin jaren '60 hebben plaatsgevonden in het Julianakinderziekenhuis in Den Haag. Ik weet dat nog omdat het bij mij 2x is gebeurd omdat mijn amandelen weer waren aangegroeid. Je kreeg na afloop wel lekker ijs!
Antwoord op op de vragen van Helga Walter: 'een tere kinderziel' bestond vroeger simpelweg niet. Dus niemand kwam op het idee van voorlichting voor ingrijpende gebeurtenissen. Gelukkig is er voor de kinderen (en volwassenen) van nu, veel ten goede veranderd. De 'amandelverhalen' komen grotendeels overeen met mijn eigen ervaringen. Als je ouders geen ziekenfondsverzekering hadden, moest je langer in het ziekenhuis blijven. Anders mocht (moest) je na 1 nacht weer vertrekken. Ik heb het over 1954 en was 7jr. Voor mij was het een 'geluk' dat mijn ouders niet bij het ziekenfonds zaten, anders was ik er ook niet meer geweest, denk ik. 3 bloedtransfusies waren nodig om mij in leven te houden. Ik weet nog dat ik niet mocht spugen, daarvoor moest ik een kurk tussen mijn tanden klemmen. Als je mond openstaat onderdruk je het kokhalzen, maar het was bij mij dermate heftig, dat het niet echt lukte . Ik moest goed rechtop in bed blijven zitten, maar omdat ik bewusteloos raakte, ging dat fout. Hoewel ik 'klem' zat tussen de kussensteun en het bedplankje, viel de kurk dan toch weer uit mijn mond, met alle gevolgen van dien. Bij deze spreek ik nog mijn dank uit naar de goedgeefse dokter en zusters uit voormalig Ned.Indië. Zonder hen had ik het niet gered. Ik bleek nl. een Aziatische bloedgroep in mijn witte lijfje te hebben. Dat was wrsch. een bijzonderheid, dat bleek wel uit het feit dat er om beurten gekeken werd hoe het met mij ging. Omdat er in die tijd nog geen bloedbank bestond, werd er een beroep op het ziekenhuispersoneel gedaan om bloed te geven. Tegen een vergoeding van extra salaris of extra vrije tijd. Gelukkig werkten er toen voldoende mensen in dat ziekenhuis die, voor mij, de juiste bloedgroep hadden.
ik was iets ouder maar het blijft mij ook nog altijd bij als een traumatische ervaring ik ben nu 73
Gelukkig bij mij niet
Hai Helma! Leuk amandel verhaal, herkenbaar! Ik maakte de operatie mee in Bandung, (vóór) 1955. Moeder beloofde een kojboj riem met revolver als ik niet huilde! Nou dat maakte veel goed, en ik keek dus bijna al uit naar de dokter. Heb geen pijn gevoeld, wel van binnen... of meer verbazing, en eenzaamheid. Eerst, ja dat aftellen... tot tien, samen met de dokter, kwam ik niet. En toen, allereerst die rode doppen die uit mij kwamen en op een zilveren schaaltje werden uitgestald. Vreemd, maar ach, een rare en wat vieze ervaring weet ik nog. Maar daarna! Bij mijn eerste ontmoeting met mijn moeder kon ik niet praten! Op haar vragen kon ik NIETS zeggen. Ik weet dat ik dit vreselijk vond. Voelde me erg alleen toen. Heeft niemand dit ook ervaren? Heb geen idee of dit normaal was.
Heel anders dan in 1951, niks ziekenhuis of verdoving in klein kantoortje zitten op schoot bij een dokter die zei doe je mond maar even open, trok zo de amandelen uit mijn keel en zei tegen mijn moeder geef hem maar een waterijsje, nooit meer vergeten.
Nouuu.. Amandelen knippen. Dat vergeet je nooit. Bij mij is dat in 1954 gebeurt. Ik moest op de schoot van de verpleegster zitten.. Met een rubberen schort over mij heen.. En niks verdooft. Toen ging de hel loos.. Mond open, volgens ben ik weggezakt want ineens weer het licht er weer. Toen naar zaal. En wat uur weg ik, rijstpap, bah en dan met een zere keel. De volgende dag kwam mijn moeder mij halen. Het eerste wat ik zei, mam ik hoef geen korreltjespap hè.. Ik dermishandeling🤔
Ook ik ben, in 1951, zonder verdoving geknipt. In het ziekenhuis de Volharding in den Haag. Ik ben er nu nog boos over. Mijn moeder had het me wel uitgelegd, maar mocht niet mee naar binnen. Dan kom je met de zuster die behandelzaal binnen en zie je achter die stoel een hele rij kinderen op bankjes zitten. Doodsbleek, huilend en met bebloede lappen om... Ik heb een enorm kabaal gemaakt, ze hebben me in de houdgreep moeten nemen. Ik zie die tang nog komen en het gezicht van de dokter met die spiegel.. Er is maar één amandel geknipt. Ik schijn de dokter gebeten te hebben... Hij klaagde erover tegen mijn moeder. Daar zal ze wel een goede reden voor hebben gehad, zei mijn moeder. Ze heeft een klacht ingediend bij het ziekenhuis nadat ze mij gevraagd had naar mijn ervaringen. Het lijkt wel een slachthuis zei ze. Zo ga je niet met kinderen om. Mijn broertje is geknipt in het Juliana Kinderziekenhuis. Ik heb nooit gehoord dat hij een nare ervaring heeft gehad. Deze ervaring heeft me gevormd. Ik ben er nog veel sterker uitgekomen dan ik al was.
Ik heb dezelfde ervaring . Tot oplate leeftijd angst gehad voor die docters met witte jassen . Verschrikkelijk trauma aan overgehouden bah....
IK ben nooit aan mijn amandelen geholpen. Gelukkig maar als je soms vrienden of vriendinnen zag na zo'n ingreep, en met één van mijn kinderen ook meegemaakt. Ze kijken dan zo zielig, was ook bij mijn vrienden en vriendinnen op school ook zo. Vond het maar niks
Ik was 14 jaar in 1949 en ben dus zonder verdoving geholpen en moest op mijn handen zitten toen de eerste er uit was moest er nog een dat was bijna een worsteling met de dreiging dat ik vast gebonden zou worden en heb veel na pijn gehad. Onze jongste dochter moest in 1970 ook behandeld worden maar ik kon niet mee gaan had echt een trauma mijn vrouw is toen alleen ge weest maar onze dochter kreeg een nabloeding dus zaten wij savonds in het ziekenhuis met mij dochter op schoot maar ik had het niet meer,en dit is alles nog heel compact weer gegeven het was voor mij verschrikkelijk
Op mijn zevende werden ze geknipt, een nachtje blijven, ik had dorst s'nachts en kreeg wat te drinken, stond stijf in bed was het gazeuse met prikkels en de keel was nog zeer pijnlijk, thuis kreeg je ijsblokjes die we gekocht hadden want koelers en vriezers had niemand toen, er weer veel geknipt toen later was er een andere kijk op!!!
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Ik was 5 denk ik, dus vermoedelijk in 1957. Ik zie nog dat zwarte masker met die geribbelde slang op me afkomen. Wat, waarom, hoe.... er werd niets verteld. Het was in het oude Bethel ziekenhuis in Delft. Ik duimde nog met een doekje. Wit met een rood randje. Toen ik bij kwam lag ik een een wit bedje met tralies. Het witte doekje was helemaal rood. Vreselijk! Later gelukkig niet vaak meer in het ziekenhuis verweest. Een keer een niersteen vergruisd, ultrasoon.
Ik was nog geen drie jaar toen mijn keelamandelen eruit moesten. Ik weet dus alleen van horen zeggen dat ik me na de operatie goed vermaakte met auto'tjes. Die hadden we thuis niet. Op een ziekenhuis briefje dat nog bewaard is gebleven staat, dat de ouders 's middags één uur op bezoek mochten komen. Dat is nu niet meer voor te stellen.
heb ook nare herinneringen van het knippen van mijn amandelen; ik was ongeveer 4 jaar(dus operatie rond 1958) en kan me de doktoren die naast me stonden goed herinneren en volgens mijn herinnering ben ik te vroeg uit de narcose gekomen en nadien was ik geheel uit mijn doen alleen al als er een doktor door ons poortje van ons huis liep en dat is ook niet beter geworden nadien ;een bezoek aan een ziekenhuis probeer ik zolang mogelijk ut te stellen en op ziekenbezoek gaan eveneens...
Utrecht 1950 ,het Diaconessenhuis .Op een stoel werden beide handen met een riempje vastgebonden..Ik kreeg wel een roesje:in een masker moest ik blazen en nog eens blazen. Niet veel later lag ik op mijn zij weer in bed mee een spuugbakje naast mijn hoofd. Niet veel pijn gevoeld.volgende ochtend naar huis. Kom ik jaren later weer op die afdeling in hetzelfde vertrek ,wat ik aan de granietenvloer herkende, ditmaal als co-assistent op de KNO afdeling. !! Kreeg weer een naar gevoel, Dr Goetmakers KNO arts opleider , begreep direct mijn emotie. Dit was mijn verhaal.
Dag Helga, leuk verhaal, gedeeltelijk herkenbaar. Ik ben uit 1957 en woonde toen in Voorburg. Ik herinner me vrijwel niets van de gebeurtenis, wel het kapje ter verdoving, geen ziekenhuisovernachting en bij thuiskomst inderdaad vla en ijs. Ach, zo gingen in die tijd de dingen. Vriendelijke groet, Monique
Bij ons als tweeling in de maand december. Ongeveer 6 jaren we. Ik had toen een Sinterklaasboek gehad van het ziekenhuis/ je moest toen 2 dagen blijven.
Ik kan helemaal meevoelen met het bovenstaande verhaal. Bij mij ging het bijna op dezelfde manier. Ook ik was 6 jaar(in 1952) toen mijn amandelen geknipt moesten worden. Ik werd door mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht en voor ik er erg in had was ze weg. Na een poosje werd ik samen met 2 meisjes naar de operatiekamer gebracht, hoewel ik niet eens wist wat dat was. Ik mocht wel bij een zuster op schoot en daarna weet ik eigenlijk niet meer wat er gebeurde tot de dokter mijn naam noemde. Na de "ingreep" werd ik naar een kamer gebracht waar ik direct om mijn moeder ging roepen. Ook mijn keel deed vreselijk zeer en als er een zuster kwam kreeg ik te drinken en ook ijs. Van een belletje wist ik ook niks en daarom riep ik maar als ik zo'n pijn in mijn keel had. Dan kwam de zuster weer en kreeg ik water of ijs. Zo ver ik me kan herinneren heb ik de hele nacht geroepen, ondanks de pijn. De volgende morgen kwam gelukkig mijn moeder me weer halen en als "beloning" kreeg ik thuis ook ijs zoveel als ik wilde en een vlieger. Dat was heel wat! En ik mocht nog een paar dagen thuis blijven. Wat een verschil met nu! En wat een voorbereiding gaat er nu aan het amandelen knippen vooraf. Hoewel ik denk dat de pijn nog even erg zal zijn als ruim 65 jaar geleden! Daarom wens ik alle kinderen die deze ingreep moeten ondergaan heel veel sterkte.
Ik was zestien, toen ik in Den Haag als assisitente polikliniek mocht helpen om de kinderen die toen geknipt moesten worden, bij de concierge op schoot zaten en een kapje op hun mond kregen, tot ze in slaap waren. De amandelen waren geknipt en werden ze in de grote zaal op een stretcher gelegd. Ik mocht ton de kinderen helpen, als ze gingen spugen kregen ze een spuugbakje voor de mond. Daarna kregen ze een waterijsje. 's Middags werden ze weer opgehaald door hun ouders. Zo hadden we op een dag wel 8 à 10 kinderen.
Het kon wel mijn verhaal zijn. Nog nooit nare dingen meegemaakt en dan die traumatische ervaring Ik heb er een wittejassen syndroom aan over gehouden. Er werd niks verteld en het erge was dat je ook niet wist wat er nog ging gebeuren.....Ben er goed mentaal ziek van geweest!
Dat mijn amandelen geknipt moesten worden is mijn eerste duidelijke herinnering. Ik was toen net 3 jaar.
Ik was een jaar of 4 toen mijn keelamandelen werden geknipt in Lidwina ziekenhuis in Den Helder. Het zal 1973/1974 zijn geweest. We werden met een groep kinderen eerst naar een zaal gebracht. Daar kregen we allemaal een ziekenhuishemdje aan en ik meen dat we een prik in onze been kregen. Daarna werden er allemaal platen gedraaid zodat het best leuk was. Een voor een werden de kinderen naar de operatiekamer gebracht. Ik kan mij herinneren dat ik op een stoel moest klimmen en dat mijn handen en voeten aan de stoel vastgebonden werden. Daarna kreeg ik een kapje op. Ik werd wakker op zaal waar nog 3 andere kinderen lagen. Mijn hele bed zat onder het bloed. Ik weet nog dat een van de kinderen de hele tijd heeft liggen huilen. De volgende dag kwamen mijn ouders mij ophalen. Thuis kreeg ik de eerste dagen waterijsjes en koude vla te eten. Het ziekenhuis is allang niet meer in gebruik maar ik kan nog steeds zo de zolderkamer aanwijzen waar ik gelegen heb.
als gisteren!!! in stoel,vastgebonden,kapje met ik denk ether...vreselijk voor een jongetje van 5 jaar
Ja vervelende ervaring in ziekenhuis ik heb 9 weken in ziekenhuis gelegen ik was 4 en mijn been gebroken Door brommer ongeluk en mijn moeder lied mij op mijn benen staan dus school dat bot over elkaar heen . En moest ik geopereerd worden. Er rot ervaring. Die ik me goed herinner.
Ik was al 17jr. dus zeker geen kind meer. omdat ik polio gehad heb, was ik wel het een en ander gewend.Weet wel dat er een meisje op dezelfde kamer lag die het vertikte om te drinken . Mijn vriendje kwam met druiven .Ik heb ze opgegeten .Daar waren ze niet blij mee. maar weinig last gehad .Terwijl het als je ouder was de ingreep ook groter is. Maar ik was al zo vaak onder het mes geweest dat dit niet veel voorstelde denk ik
In 1960 was ik 21 toen mijn amandelen werden geknipt. Ik kreeg ook nog eens een bloeding, waardoor de wond werd dichtgeschroeid. Dezelfde avond werd er een bord bruine bonen soep op mijn kastje gezet, waar een lepel rechtop in kon staan, zo dik. Foutje!!! Heb geloof ik een week in het ziekenhuis gelegen.
Jeetje wat een bloederige verhalen, helaas niet vreemd voor mij. Het moet in het jaar 1958 / 1959 geweest zijn en ik was nog erg klein, ongeveer 3, 3 en een half jaar oud. Hoe ik naar het ziekenhuis gegaan ben weet ik niet meer, maar weet nog wel dat ik zonder enige uitleg daar in dat ziekenhuis te Veghel met mijn moeder in lange kale gang. Later mocht ik met, ik denk een zuster mee, en moeder bleef achter in de gang. Maar toen... ik kwam daarna in een wit betegelde ruimte terecht. Er waren zeker 4 mensen daar, allemaal in het wit. Ik zat ineens op schoot van een zuster die mij vasthield, een grote dokter met een spiegellamp op zijn voorhoofd, en een anderen die waarschijnlijk assisteerden. Er werd een witte ronde emäillebak met een blauwe rand onder mijn kin gehouden. Ik kreeg wat te drinken, waarschijnlijk een soort verdovingsdrankje? De grote dokter zat voor mij en ging met een soort schaar, deze had kromme beugels aan de uiteinden, mijn momd, keel in. Toen zag ik zomaar daarna een krom witgeel ding uit mijn keel komen. Weer dat drankje drinken, weer die tang, weer zo'n dingetje. Ik kan me gelukkig geen pijn herinneren. Maar dit kan ik nog allemaal zo haarscherp vertellen, het zit zo diep in mijn herinnering, dat moet wel zeer angstig geweest zijn voor mij. Zo klein nog, vreemde mensen, die lucht, die ruimte. Het kan goed zijn dat mij verteld was dat ik mocht huilen of wat dan ook, ik onderging het allemaal... Later in een grote slaapzaal met oranje, gele gordijnen die een sfeervol waren. Gek hé dat je dat ook onthoud. Bloed spugen in mijn bed, was wat van slag en voelde me erg alleen. Kan me geen nare of boze zuster herinneren. Volgende dag met een doekje voor mijn mond en keelpijn naar huis, met een auto. Een ijsje heb ik niet gehad, wel veel drinken, wat pijn deed dan natuurlijk. Wat een naar avontuur. Gelukkig heb ik onze zonen later goed begeleid en ben steeds bij ze gebleven in het ziekenhuis, ook de nacht. Geen trauma's voor hun!
Ik heb er ook nare herinneringen aan. Ik moest plassen, dus klom uit het bed, werd door een zuster streng aangesproken dat dat niet mocht.Ik voelde me heel eenzaam Mijn moeder vertelde later dat het iets nieuws was, de amandelen werden verwijderd, terwijl ze ontstoken waren.Een experiment!
Mijn amandelen werden niet geknipt maar gepeld. Ik moest bij de dokter in het ziekenhuis op zijn schoot zitten terwijl het kapje (wat een vieze lucht) op mijn gezicht werd geplaatst en daarna wist ik gauw van niets meer. Nadat de narcose was uitgewerkt kwam ik bij met een ontzettende pijn in mijn keel. Ik moest veel drinken maar dat was erg pijnlijk. Ik heb ook een paar dagen niet kunnen praten want dat was ook pijnlijk. Dit was een behandeling uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Ik heb er geen trauma aan over gehouden. We stonden allemaal wat steviger in de schoenen i.v.m tegenwoordig.
mijn amandelen zijn geknipt toen ik een jaar of 13 was, in 1960. ik weet nog dat ik bij een zuster op schoot mocht zitten en wakker werd met ontzettende keelpijn. Na een paar uurtjes mocht ik weer naar huis. Wat ik mij nog herinner was dat met een taxi, zo'n groot Amerikaans slagschip met van die vleugels aan de achterkant, hetgeen ik toen geweldig vond. Thuis gelijk naar bed en ijsjes, ijsjes, ijsjes. Gelukkig heb ik er geen trauma van overgehouden.
Wat je vertelt op die ijzeren stoel zitten en vast gebonden worden een apart voor me waar dat die ballon waar ik op moest blazen zat zeiden ze en toen weg .erna mocht ik gelukkig mee naar huis en veel ijsjes eten.
Ja zo ging dat. Het erge vond ik dat ik werd vastgebonden aan mijn enkels en handen. Ik had gelijk heimwee naar huis. Ik was blij dat mijn moeder mij weer kwam ophalen. En ook wat ik zo erg vond dat ik met heel veel kinderen tegelijk onder de douche moest. Vond dat erg traumatisch Gelukkig nu andere tijden.
In 1960 was ik 21 jaar en moesten mijn amandelen eruit. Ik kreeg een injectie in mijn keel, moest een bakje vasthouden en toen hoorde ik schuren. Daarna vielen de amandelen in het bakje. Na afloop stond ik op de gang bij de OK, want ik had een bloeding gekregen. Die wond werd dichtgeschroeid en ik mocht naar zaal. 's Avonds kreeg ik (foutje!!) een bord bruinebonen soep, waar de lepel rechtop in kon staan, zo dik was de soep. Mijn bezoek bracht gelukkig een waterijsje mee. Heb een aantal dagen in het oude Westeinde Ziekenhuis gelegen.
ik weet nog het binne ziekenhuis ,,,, ik was achteraf gezien 1 jaar mijn moeder snapt niet hoe ik het nog herinner ,, maar indd,,, trauma ,,,, ook die stoel ,,, ik voelde dat ze in me mond bezig waren ,,, en dat ik tegenstribbelde ,,,, en dat ik braken moest,, allemaal bloed ,,,, en die bak was van da gemeleerde steen ,, toen ik op de kamer lag ,,, rek van me bed omhoog ,,, de slaapzaal had bogen ,,,, en dat me doekje onder bloed zat dat bij me hoofd lag ,,, het ijsje kan ik me niet meer herinneren ,,, en ik ben naar huis gegaan met met mijn moeder in een taxi ,,, met me hoofd op haar schoot ,,,,, en wat ik nog wel weet ,,, dat ik flikkerende kleuren zag toen ze met me bezig waren ,,,,,, ik vond het iets heeel verschrikkelijks toen ,,,,,
Jaren 40 Geen verdoving Gelijk naar huis Butchers
Nou. Mijn amandelen zijn er 2 jaar terug uitgehaald!! Ik was toen 55. 3 dgn ziekenhuis en hoppa mocht naar huis. Weinig last gehad. Werd heel goed begeleid. Mijn jongere broer en zus hebben hun amandelen wel op jeugdige leeftijd laten knippen!!
Ik heb ook een rare ervaring met neus en keelamandelen knippen. Ik werd naar her ziekenhuis gebracht en we kregen allemaal witte kieltjes aan en zaten op een brancard en een voor een werden we meegenomen naar de behandelruimte. Toen ik aan de beurt was ging ik zitten op een koude ijzeren stoel en mijn armen werden vastgebonden aan de leuningen van de stoel. Ik kreeg een kapje maar ik weet precies wat er gebeurde. Er werd een instrument in mijn mond gedaan en daarna kwam een soort boon uit mijn mond en daarna werd ik naar de kinderafdeling gebracht en had een zere keel. Ik kreeg geprakte appelmoes met aardappelen te eten. Ik had het nog nooit gehad in deze vorm. Andere kinderen mochten de dag erna naar huis en ik moest er drie dagen blijven. Waarom dat was geen idee. Wat tere kinderziel? Het gebeurde gewoon en daarmee af. Ik heb gelukkig geen ernstige trauma aan overgehouden maar wel aan de combinatie geprakte appelmoes met aardappelen.
Ik ben in 1946 aan mijn amandelen geholpen. Ik was toen 4 á 5 jaar. We gingen met de tram naar het ziekenhuis. We kwamen in een grote wachtkamer met allemaal moeders en kinderen. Om de beurt werden we geroepen, het duurde voor mij veel te lang, dus vroeg ik aan de zuster wanneer ben ik nou aan de beurt? Eindelijk was het zover. Ik ging met de zuster meer en moest bij haar op schoot zitten. Ik werd niet verdoofd en kreeg een halve bal voor mijn mond de dokter stak een lange tang in mijn mond en rits ras daar kwamen de amandelen met veel bloed naar buiten. Vervolgens moest ik in een andere ruimte op een brancard gaan zitten met meerdere kinderen. Na een bepaalde tijd kwam de zuster mij halen en mocht ik naar mijn moeder. Ik heb niet gehuild. We zijn toen met een taxi naar huis gegaan. Op de Prinsengracht was een taxi verhuur bedrijf. Dit alles speelde zich af in Den Haag. Thuis kreeg ik regelmatig een ijsje om de keel te verzachten.
Bij mij gebeurde dit in 1974, 10 jaar oud. Armen werden gebonden aan de stoel, ijzeren beugel over de benen. Gemeen dat die verpleegster met dat masker achter de stoel ging staan, om daarna het masker over mond en neus te duwen. Kan me de eter-lucht nog steeds herinneren, verschrikkelijk. En de stemmen die zo gek klonken bij het aftellen. Ijs smaakte niet lekker als het zo pijn doet. Dag daarna bleek dat er nog een velletje in mijn keel te hangen. Hupla met de tang eruit getrokken zonder verdoving…. Mijn dochter deed het 10 jaar geleden met laser. Wijnig pijn en direct naar huis. Wat zijn de tijden veranderd!
ANGINA Ik moet nog weleens denken aan het 50-jarige huwelijk van mijn opa en oma in 1956, waar ik niet mee naar toe mocht omdat ik angina had. Mijn twee zusjes en al mijn neefjes en nichtjes waren er wel. Angina zou besmettelijk zijn, maar ik moest wel gaan logeren bij Greetje, mijn hartsvriendinnetje?! En omdat ik al vaker angina had gehad, moesten mijn amandelen eruit. Gepeld dus. Het gebeurde poliklinisch, ik zie mij nog lopen met mijn moeder in het Oosterpark, waar we met lijn 9 naar toe waren gekomen, op weg naar het Onze Lieve Vrouwe gasthuis. Ik weet ook nog dat ik een turquoise jurk met paarse figuren erop droeg. Van de operatie herinner ik me alleen dat mijn armen op de stoelleuningen vastgebonden werden en ik een kap op mijn neus kreeg, en van tien naar nul moest tellen. Het was een claustrofobische ervaring, waarbij ik na een paar tellen een groen fluoriserend mannetje ronddraaiende groene balletjes zag weg tikken. Nadat ik bij was gekomen uit de narcose mocht ik met mijn moeder met de taxi naar huis. Ik had verschrikkelijke keelpijn en wilde niets eten of drinken, omdat het bij iedere hap of slok zo pijnlijk schuurde. Maar na een paar dagen bleek er iets niet goed te gaan, ik moest steeds vocht weg slikken en er kwam bloed uit mijn neus. De huisarts brandde het via mijn neus dicht. Het bleek toch niet de oplossing te zijn, het moeten slikken bleef. Ik voelde me niet goed en moest overgeven. Er kwam een lading gestold bloed uit mijn maag, het leek alsof ik bloedzuigers braakte. Het was halfelf ‘s avonds toen ik op een brancard de trap af werd gedragen en naar het ziekenhuis werd gebracht. Daar kreeg ik een bloedtransfusie, want ik had in die dagen heel wat bloed verloren. Na een week werd ik uit het ziekenhuis ontslagen. Het meest traumatische aan dit verhaal was de narcose, waar ik tot nu toe bij iedere operatie tegen opzie, maar het ergste was wel dat ik niet bij het feest van mijn grootouders kon zijn.
ik heb mijn amandelen nog steeds
Wees blij
Alles kwam onmiddellijk weer bovendrijven toen ik de passage in 'Een vlucht regenwulpen' van Maarten 't Hart las; veel duidelijker dan tijdens het zien van de scene in de gelijknamige film. Ik doel op de passage waarin de jonge Maarten verlost werd van zijn amandelen. Ik was een jaar of tien en, met de vanzelfsprekendheid waarmee rond hun veertiende jaar jongens de baard in de keel krijgen en meisjes ongesteld worden, had ik dus de leeftijd bereikt waarop van mij verwacht werd verder maar zonder keelamandelen door het leven te moeten gaan. Op mijn derde jaar was ik al bevallen van mijn enige neusamandel, maar daar had ik alleen wat vage, niet al te negatieve, herinneringen aan. Ik liet me dan ook welgemoed naar het ziekenhuis brengen: Ik vond het eigenlijk wel interessant. In het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik op een 3-persoons kamer het middelste bed toegewezen. Rechts van me zat een jongen van mijn leeftijd vrolijk met zijn moeder te kletsen. Links was het iets stiller: Ik zag alleen een blonde haardos boven de dekens uitkomen; vanónder de dekens kwam af en toe een geluid dat ik onmiddellijk associeerde met de varkensstal van boer Cor Beije. Achteraf gezien had dit natuurlijk een aanwijzing moeten zijn, maar wat wil je: Indrukwekkende entourage, aardige zusters, vrolijke buurman, kortom een omgeving waarin weinig plaats is voor vage onlustgevoelens die de kop dreigen op te steken. Nadat moeder vertrokken was werd ik toch wat ongeruster, mijn rechterbuurman leek ook plotseling de humor van de situatie niet meer geheel in te zien en aan de linkerkant klonk het geknor nu wel erg onheilspellend. De zuster kwam binnen, stroopte mijn pyjamabroek naar beneden, dreef een grote injectiespuit in mijn bovenbeen en spoot hem in één keer leeg: Jezus, dát hadden we niet afgesproken: Het moet wel een beetje leuk blijven. "Zo", zei de zuster, "daar worden we een beetje suf van." Nou, zíj wel misschien, maar ìk was nog klaarwakker. Ik moest de boel ten slotte een beetje in de gaten houden: Er gebeurden nu toch wel erg onverwachte dingen met me. Mijn, niet meer zo erg vrolijke, buurman werd al snel weggereden en ik bleef, eenzaam maar niet alleen, achter met zo langzamerhand wel erg bange voorgevoelens. Na een tijdje kwam de zuster weer terug met assistentie en ik werd, nog steeds klaarwakker, op een brancard gehesen, met een sneltreinvaart een paar gangen doorgereden, lift in, lift uit, weer een paar gangen door, tenslotte voor een grote deur geparkeerd en verder aan mijn lot overgelaten. Ineens klonk vanachter de deur een afgrijselijke gil, gevolgd door klagelijk gehuil en een brommende mannenstem. Dat werd me wat al te dol en net voor ik de brancard kon afspringen, op weg naar veiliger oorden, zwaaide de deur open en zag ik in een flits mijn rechterbuurman langskomen, op zijn brancard. Ik zie nog zijn gezicht voor me: Ónder het bloed, lijkwit, en met een blik in zijn ogen of hij zojuist de duivel in eigen persoon had gezien. Nu was het dus mijn beurt. Ik werd een soort badkamer van tien bij tien meter en zeker vier meter hoog binnengereden, alle wanden witbetegeld en felbelicht door tientallen TL-buizen. In een hoek zat een verpleegster achter een bureautje. Midden in de zaal stond een eenvoudige metalen stoel met zitting en leuningen van gelakt triplex. Waar die leren riemen toe dienden die slap neerhingen aan de rug- en armleuningen en aan de voorpoten was me op dat moment nog niet duidelijk. Ook de betekenis van de wit-geëmailleerde emmer met blauw randje die voor de stoel stond ontging me volledig. Ernaast stond een klein tafeltje waarop een aantal voorwerpen aan het oog onttrokken werden door een witte doek. Het deed me even denken aan Sinterklaas: Bij ons thuis werden de nog gelovende kinderen op de ochtend van 6 december altijd verrast met een uitgetrokken tafel vol cadeautjes die, om de spanning wat te verhogen, verborgen lagen onder een 2-persoons laken. Als iedereen óp was trok vader met een simsalabim-gebaar het laken weg, waarna iedereen zich op zijn eigen cadeautjes stortte. Zelfs ìk had wel in de gaten dat een dergelijke voorstelling in deze omgeving niet te verwachten viel. De ruimte was verder leeg op de dokter na die zijn handen waste aan een wasbak in een verre hoek. Ik werd van de brancard getild en op de stoel neergezet. Voor ik het goed en wel in de gaten had zat ik met hoofd, armen en benen stevig vastgesnoerd. Ik kreeg een lang bruinleren schort voorgeknoopt dat uiteindelijk uitmondde in de emaille emmer. Alles ging zo vanzelfsprekend en efficiënt alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wat me vooral is bijgebleven is de zwijgzaamheid waarmee alles gepaard ging. Ik kan me niet herinneren dat iemand ook maar één geruststellende of opbeurende opmerking maakte. De dokter kwam eraan. Ook hij had zo'n bruinleren schort voor, vast niet uit solidariteit. Inmiddels had de verpleegster het laken van de tafel verwijderd waarbij een indrukwekkend instrumentarium tevoorschijn kwam: Tangen, scharen, messen en spuiten, in elke vorm en maat. Zo langzamerhand begon ik enig verband te leggen met de fysieke toestand van mijn voorganger, ontsnappen was echter nu zeker niet meer mogelijk. De dokter pakte met een resoluut gebaar een buitenmodel injectiespuit van tafel, voerde wat onduidelijke handelingen uit en hield hem, met de naald naar boven, voor mijn neus: "Zo jongen, doe je mond maar eens open". Ik klemde mijn kaken dus stijf op elkaar, niet van plan ze ooit nog van elkaar te halen. Hij had blijkbaar meer met dat bijltje gehakt want, zonder stemverheffing sprak hij de volgende, gedenkwaardige woorden: "Jochie, als je nú je mond niet open doet dan krijg je een klap voor je bek". Nou, daar had ik niet van terug in mijn weerloze toestand. Mijn kiezen gingen, als vanzelf, van elkaar en de naald verdween ergens achter in mijn keel, een smerige, bittere smaak achterlatend. Toen pakte hij de grootste tang die hij maar kon vinden. De voorzijde deed me denken aan zo'n schep waarmee, in vrolijker tijden, bolletjes-ijs op een hoorntje van een dubbeltje werd geplaatst. Ik weet echt niet meer of ik nu langzamerhand toch onder invloed kwam van de verdoving, of dat ik geheel verlamd was door de bizarre situatie, in ieder geval deed ik mijn mond weer braaf open en liet de tang gewillig toe. Merkwaardig genoeg voelde ik niets maar ik hoorde, ergens achterin, een geluid alsof er een noot werd gekraakt ("vandaar amandelen", bedacht ik later). De tang kwam weer tevoorschijn en er hing een bloederig stuk vlees aan dat de dokter achteloos in een niervormig bakje deponeerde. Tegelijkertijd kreeg ik een smaak in mijn keel die me deed denken aan 'tand door lip' en 'bloedneus'. Ik had niet veel tijd om me daar druk over te maken want hij kwam er al weer aan met zijn tang en het hele ritueel herhaalde zich binnen een mum van tijd. Toen begreep ik ineens de betekenis van de emmer tussen mijn voeten want, zonder erg, had deze zich, naar mijn herinnering tot de rand, gevuld met bloed dat wel van mij afkomstig móest zijn. Ik werd verlost van mijn boeien en mijn schort en mocht weer op de gereedstaande brancard klimmen. Terwijl ik de deur werd uitgereden ontmoetten mijn ogen die van het volgende slachtoffer. De verbijstering en het ongeloof op zijn gezicht staan nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ik werd teruggereden naar de zaal en voegde me bij het kermende koor van mijn beide buren, waarvan alleen de kruintjes boven de dekens uit te zien waren. Na een kwartiertje voelde ik iets in mijn maag en ik ging rechtop zitten. Plotseling kwamen een paar boeren en hikken gelijktijdig naar boven en, voor ik het wist, kotste ik een ferme straal bloed over het bed en over mijn pyjama. Ik wilde om hulp roepen maar het leek of, tegelijkertijd met mijn amandelen, ook mijn stem was weggesneden, want ik kwam niet veel verder dan een hees gefluister. Hulpeloos keek ik om mij heen, besloot uiteindelijk om zelf maar op zoek te gaan naar hulp en stapte mijn bed uit. Op dat moment kwam er net een verpleegster binnen. Je zou toch zeggen dat ze een meelijwekkend schouwspel aantrof: Een bibberend jochie, op blote voeten naast het bed, waarschijnlijk lijkwit, ónder het bloed en wat hulpeloze, schorre kreetjes slakend. In plaats van enige troostende woorden kreeg ik te horen: "Wat een bende, moet je zien: Alles onder het bloed. Had je je bakkie niet kunnen gebruiken?" en ze wees naar een niervormig schaaltje op het nachtkastje dat ik nu voor het eerst zag. Mijn fysieke en psychische gesteldheid in aanmerking genomen zal het geen verbazing wekken dat ik niet goed in staat was om haar te overtuigen van de onrechtvaardigheid van haar gedrag. Mijn bed werd snel verschoond. Blijkbaar had mijn moeder deze situatie ook niet geheel voorzien want ik kreeg een reserve-pyjama van een van mijn buurjongens aangemeten. Een uur later begon ik behoorlijke dorst te krijgen en ik drukte op het knopje, waarvan de betekenis mij na het voorgaande incident was duidelijk gemaakt. De verpleegster kwam en ik vroeg om water. Ik sloeg haar waarschuwing in de wind en nam een flinke slok uit het aan mij uitgereikte glas. Zelden heb ik me zo genómen gevoeld door een glaasje water: Ik had het gevoel of er gestampt glas doorheen was gemengd, zo sneed het door mijn keel. Dat was het laatste wat ik in het ziekenhuis heb genuttigd. Hoe iedereen mij er ook van probeerde te overtuigen dat ik veel moest drinken ("Des te eerder ben je beter", "denk erom anders mag je niet naar huis" en "het gaat ontsteken en dan moet je weer geopereerd worden"), niets kon mij bewegen om nog één hap of slok naar binnen te werken. Tegelijkertijd met mijn rechterbuurman mocht ik na twee dagen toch naar huis. Van mijn thuiskomst kan ik me niet veel herinneren. Een van de verhalen die moeder op latere leeftijd regelmatig vertelde was deze: "Peter lag in het ziekenhuis voor zijn amandelen. Na de operatie belde ik naar het ziekenhuis om te vragen hoe het ging. Ik kreeg als antwoord: -Hij zit lachend in zijn bed naar de radio te luisteren-. Toen ik Peter dit bij thuiskomst vertelde zei-ie met een schorre stem: -Ik heb geen radio gezien en ik heb de hele dag gejankt-". Dat geeft hopelijk mijn stemming aardig weer. Ik heb nog weken lang op zachtgekookte eieren geleefd; volgens overlevering het enige wat uiteindelijk naar binnen ging. Of de operatie datgene heeft opgeleverd wat oorspronkelijk de bedoeling was, kan misschien het beste worden geïllustreerd met de woorden van diverse doktoren die bij keuringen of onderzoeken mijn keel moeten bekijken: "Wat hebben ze met úw keel uitgevreten!!!"
Heel humoristisch geschreven en erg herkenbaar! Ben in de lach geschoten bij verschillende beschrijvingen...
Inderdaad je werd op een stoel gezet, je polsen en enkels werden vast geboden..... Daarna een een kapje met verdoving.....en even later werd ik op de bank in de gang gezet tot mijn vader mij kwam halen, vreselijk misselijk en overgeven. De grootste pech was dat ik een infectie kreeg in mijn keelwonden met hoge koorts en weken in bed gelegen...... In één woord VRESELIJK......
Ik kan het me ook herinneren. Vooral dat je op die stoel moest zitten. Dat kan je je niet meer voorstellen.
Mijn herinnering aan die tijd zijn ook zeker niet goed,1963, ik was 5,amandelen knippen in het Anthonius ziekenhuis in IJmuiden. Het ziekenhuis werd gerund door de nonnen, nou die waren niet bepaald kindvriendelijk. Na het knippen had ik veel keelpijn, en wilde daardoor niet eten,een van de nonnen ging aan mijn bed zitten met een kom yoghurt, en dwong mij te eten, hierdoor moest ik braken,er kwam geronnen bloed naar buiten. Wat deed deze lieve dame, ze roerde het bloed door de yoghurt, en ging door met de dwangvoeding. Dit is mij M,n hele leven bijgebleven.
Mijn herinnering Het is 1954, en ik was 9 jaar oud. Mijn ouderen Zus van (14) moest mee . ( moeder was 1 jaar eerder overleden ) Dus met de Bus naar Den Bosch ( half uur ) Nu nog 1 km lopen, en we zijn er . Ik weet er niet veel meer van , Maaaaar die man had een heel groten Tang of zoiets, na afloop een ijsje . KLAAR !!!! De andere dag naar huis, heel lang moeten wachten Ik dacht nog, ze zijn me vergeten. Mijn Zus had de Bus gemist, toen ze daar aankwam dacht ik, he’ he’ eigenlijk. Dus weer een half uur lopen naar het busstation, Een uur wachten op de volgende bus. Nu een halfuur in de bus naar huis, Nu nog een kwartiertje lopen, en eigenlijk Thuis. Ik had als klein manneke haar hand vast gepakt. Maaaaar ze zij , niet flauw doen, het is nu voorbij (klaar.) Ik miste toen toch wel > heel erg mijn Moeder.< Ik ben nu 75 jaar, en heb haar stiekem veel gemist Maar vroeger zeiden ze thuis ,niet zeuren Manneke. Lopen he’ he’ thuis
Ik spreek over 70 jaar geleden. Ik moest ook geknipt worden, met 4 zussen tegelijk voor het gemak, Ik was een eigenwijs kind en ik deed er niet aan mee , ik vond het onzin! Thuis heb ik mijn zusjes verzorgd.
Ook ik weet het nog goed.Blijft je altijd bij.Ik was 9 jaar toen de amandelen eruit moesten.Met de bus naar de Stad Groningen Katholieke Ziekenhuis.Ik moest bij iemand op schoot gaan zitten en kreeg een kapje op.Halverwege werd ik wakker en voelde het knippen.Dus half verdoofd roep je au. Daarna een nachtje blijven op een slaapzaal met alle kinderen ik was een van de oudsten toen.De zuster zag 'savonds op een stoel achter de tafel te breien.Had overzicht over alle bedden.af en toe kwam ze vragen hoe het ging.Niet slapen allesdoet zeer.Nachtzuster komt kijken hield me slapende.Volgende dag naar huis met mijn moeder in de taxi was een buurman .alleen maar geslapen de hele dag door.Had altijd en nog angst mocht ik geopereerd dat ik tijdens operatie wakker zou worden Toen ik dus,eens geopereerd ben heb ik dat ook aangegeven Dat blijft dus wel zo. Dit is mijn verhaal Thuis kreeg ik een barbie pop .
heb er een spraak gebrek aan over gehouden kan het nog heel goed herinneren nu ongeveer 66 jaar geleden zie me zo nog liggen met 10 en op de kamer de een schreeuwde nog harder dan de ander
De eerste ervaring in het Elisabeth gasthuis in Arnhem. Ik zat nog op de kleuterschool. Op een grote zaal met ongerveer 20 kinderen waren wij in afwachting van de amandeloperatie. De nonnen van top tot teen in het wit. De verpleegsters waren iets minder wit. Allemaal erg aardig. Op het moment suprême moest ik bij een zuster op schoot gaan zitten. Ik kan me nog goed herinneren dat ik mocht kiezen waarover ik wilde dromen. Ik heb waarschijnlijk het geduld aardig op de proef gesteld want ik kon geen keuze maken. Ik keek op de klok, kreeg een kap op mijn neus en werd vervolgens op de zaal weer wakker met pijn in de keel. We moesten een nachtje slapen. Kregen een waterijsje en dat was fantastisch. Op de zaal lag Bennie, een jongen ook van mijn kleuterschool die had complicaties. Ik weet nog wel dat hij in de nacht een aantal keren wakker werd gemaakt voor alweer een prikje.
Geboren in 1957 moest ik samen met mijn twee jaar jongere broertje naar het ziekenhuis om de Amandelen te laten knippen. Wat ik voelde toen we naar het ziekenhuis moest weet ik niet meer. Achteraf heb ik een klinische waarneming naar wat er is gebeurd. In een kamer zat ik met andere kinderen om mij heen op een tafel. Toen er een zuster binnenkwam, vroeg die aan de groep wie er als eerste wilde, geen idee wat er precies ging gebeuren. Ik schoof wat onrustig heen het weer waarop ze mij er op aanzag dat ik als eerste wilde. Ik werd meegenomen en op een stoel gezet waarna een kapje op mijn gezicht werd geplaatst. Wat daarna gebeurde heb ik niet bewust meegemaakt totdat ik wakker werd op een patiëntenzaal. Het grappige was dat mijn broertje en ik niet op een kinderafdeling lagen maar op een vrouwenzaal. Ik herinner me bloed onder mijn hoofd op mijn onderlaken. Een pijnlijke keel, maar zover ik me herinnerde niet één keer gehuild. Mijn broertje huilde niet. Dat zijn de herinneringen aan de nacht, waar ik me niet zoveel van herinner. Wat me nog heel goed bij staat is, dat wij door de vrouwelijke patiënten op deze zaal werden verzorgd. Ook 's ochtends door hen gewassen en netjes in de kleren gezet. Van enige aanwezigheid van mijn moeder herinner me ik niets. Het was in die tijd de gewoonte dat ouders niet aanwezig zijn. Het schijnt dat één van mijn oudere broers ooit eens een week in het ziekenhuis heeft gelegen en dat mijn ouders niet op bezoek mochten komen. Dit omdat het kind dan alleen maar mee naar huis zou willen en het beter was dat er geen bezoek kwam. Kun je je tegenwoordig toch niet meer voorstellen.
Jawel hoor. Zo heeft het altijd gewerkt en zo gaat het nog steeds. Toen mijn zus ernstig ziek werd mochten mijn ouders pas na weken bij haar op bezoek. Dat was beter voor mijn zus werd gezegd. Een kennis van me wordt ook overal buiten gehouden terwijl haar kind opgenomen is. En zo ken ik nog wel een paar gevallen.
Op mijn 6e jaar werden mijn tonsillen verwijderd op een manier die mij op m'n 84e jaar nog bijstaan als de dag van gisteren. Mijn armen en handen werden vast gebonden aan de armleuningen, ik kreeg een riem strak om mijn lichaam aan de rugleuning, mijn benen aan de stoelpoten vast gebonden en mijn hoofd vast in de hoofdsteunen tevens een klem in m'n mond zodat ik niet m'n mond dicht kon doen. Voor zover ik weet was er geen sprake van een verdoving want ik verrekte van de pijn, ik heb geschreeuwd als een varken met als gevolg dat het bloed in de luchtpijp kwam. Ik hoestte het bloed in het gezicht van die slager, verschrikkelijk heb ik het gevonden. En dat allemaal vlak voor Sint Nicolaas...............
Angstaanjagend.
Ik woonde in Amsterdam West, in de buurt van het Mercatorplein. Mijn mandelen werden ambulant in het Julianaziekenhuis in de Ter Haarstraat geknipt. Ik was bang voor de dokter, in zijn witte jas. De ingreep was zo gebeurd, geen idee of ik plaatselijk verdoofd werd. Het zal wel pijn gedaan hebben, ik heb geen foto's uit die tijd. Het is zo'n jaar of 70 geleden!!!
I remember it well. 1962, I was 6 years old. Amsterdam West. My little brother who was one year younger also had to come along. That is easier, the doctor told my mother, both at the same time. We had to report to the hospital on a Wednesday afternoon, I think around 4 o’clock or so. There must have been at least 12 kids in the room, maybe more. Half the beds on one side of the room, the other half across the room at the other side. At 6 o’clock they fed us dinner. After dinner, all the parents came to visit. We were all very excited and jumped from bed to bed. After the parents left, the nurses had a toug( time to get us to calm down and go to sleep. Nurse, I can’t sleep, I need a sleeping pill, we all wanted sleeping pills. The next day, starting at 7 o’clock in the morning they started. They went by age, and me, at age 6 was the second oldest kid. They rolled us with bed and all to the operating room where they put a cap over our mo7th and nose. 10, 9, 8 and I was gone. As I came to in the room, I saw them rolling in the last few of the kids, all still sedated and most of them crying and whimpering. At night our parents came to visit again, but this time the scene was quite different. Instead of jumping around from bed to bed we all laid in our beds, whimpering and crying. The next day we went home, and the next three weeks we ate ice cream, applesauce and soup. The aftermath of the procedure was very painful. That is why I still remember it as if it was yesterday.
ik heb de amandelen2x gepeld,en de laatste keer,toen was ik al 40 jr en had altijd agina,,de oplosing was amandelen knippen
ik was 6 jaar toen we naar ziekenhuis gingen ik herrinner me dat er een rij stoelen stond voor een grote spiegel je kreeg een vieze rubberen kap op met vieze lucht de andere dag mocht ik naar huis mijn bed stond in de kamer om daar te slapen ik moest veel ijsjes eten en rustig doen maar van de pijn moest je huilen dus dat was niet echt rustig vond het allemaal maar niks
Wat een rotdag na vaak ziek te zijn werden as we uitgehaalt eether op een mondkap.dacht dat in dood ging .mijn moeder vetelden me later dat ik erg aan het vloeken was . En dat ze deed of ze me niet kon .en daarna ijs en vla . Ik was 10
Herkenbare verhalen: had gelukkig in Majella te Bussum (1959) aardige verpleegkundigen en dokter (m+v). Kap over je gezicht en tellen. Daarna wel effe schrik en pijn. Ijs eten terwijl je te beroerd was.. heel lieve verpleegkundigen en geweldige ouders van kindje (wie?) met wie ik in een glazen bak lag.
Bij mij was het nog veel erger Ik kwam bij een herenhuis met mijn moeder in Rotterdam met meerdere kinderen in de wachtkamer, toen ik aan de beurt was, moest ik op een stoel zitten, handen en voeten vastgebonden aan de stoel , mond open, klem erop en bij volle bewustzijn werd er geknipt, ik heb van schrik in mijn broek geplast, heb er een trauma van overgehouden, ik weet niet of 1 van jullie wel eens de film een vlucht regenwulpen gezien heeft, nou daar ging het net zo, toen ik die film voor het eerst zag, was ik weer helemaal overstuur
Ik weet niet precies hoe oud ik was 4,5 of 6 jaar. Een rij met kinderen in een zaal. In het rkz in Groningen. Ik moest bij iemand op schoot gaan zitten en kreeg toen een kapje met verdoving. Van het knippen heb ik niets gemerkt. Na het wakker worden kreeg ik een ijsje met daarop een koekje die ik van de verpleegsters absoluut niet op mocht eten. Ik moest een nachtje blijven en kreeg een beker yoghurt. Ik moest deze opdrinken en daar hield ik niet van. Sindsdien en dus nu al 50 jaar later lust ik absoluut geen yoghurt. Aan de reuk ervan heb ik genoeg
Tineke. Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Het RKZ in Groningen. In 1958 (ik was 11 jaar) Ik moest ook bij een dokter op schoot zitten die mij met beide handen vast hield, doe maar net of je gaat slapen werd er gezegd, verder was er nog een zuster en een dokter die met rare tang of een soort schaar klaar stond. Kapje op met verdoving en later werd ik huilend wakker. Veel pijn en het nodige bloed spugen, bahh, tegen de avond weer naar huis. Daarna nog ruim 2 week ziek geweest. vanwege een infectie. Nare herinnering.
Ja heel herkenbare verhalen allemaal. Ik was ook telkens ziek en amandelen knippen was dan de oplossing. Ik was 6 jaar oud in 1952. Nou in de polikliniek van het ziekenhuis in Vlaardingen zou het gaan gebeuren. Stik zenuwachtig niet voorbereid ineens de een donkere behandelkamer op een stoel en een paar zusters die me vastklemden om stil te zitten. De felle lamp verblinde enigszins de arts die uit het niets opdook en zonder verdoving de beide eruit knipte met een klem in de mond om open te houden. Verschrikkelijke ervaring ik kon gelijk naar huis toe geen opvang verder achter op de fiets geen auto. Het ijs wat genoemd wordt waren ijsklontjes die niet beschikbaar waren geen koelkast. een Jamin ijsje gekocht bijzonder want luxe artikel en als gevolg van dat doorslikken met het nodige bloed erbij ging ik kotsen uiteraard. Een drama en dat blijft de rest van je leven voor angsten zorgen voor artsen en tandartsen bijvoorbeeld. Of het echt geholpen heeft nou ik geloof van niet.
YouTube gemaakt door Roelf Backus: Voordelen van keelamandelpellen https://youtu.be/WTEuyet9v9A
Correcte: YouTube gemaakt door Roelf Backus: Voordelen van keelamandelpellen https://youtu.be/FzER0vWyUHA
Correctie YouTube gemaakt door Roelf Backus: Voordelen van keelamandelpellen https://youtu.be/FzER0vWyUHA
Wat veel verhalen, en wat een ellende. Op korte tijd gepubliceerd, dus het zit heel hoog. Leest als terror romans en dito films. Spannend. Ik moest in ca 1947, 6 jaar oud. En ik zal al die verhalen wel voorvoeld hebben. Wij lagen in een zaal, ik heb een raam opengedaan, en ben weggevlucht!!!!!
van miljoenen kinderen de amandelen moesten eruit, wat een rotstreek eigenlijk he? ouders laten geloven dat de amandelen van je kinderen eruit moeten! en nu komen de zogenaamde wetenschppers er op terug en wel, dat de amandelen wel nut hebben, best schandalig dit!
Wat een horror verhalen hier , echt gruwelijk hoe vroeger met kinderen werd omgegaan, wat een sadisten lijkt wel!
1952 Ik was vier jaar. Niet voorbereid, ziekenhuis, een hele grote, hoge, houten stoel. Benen, armen, hoofd vastgesnoerd met brede, gore, bruine riemen, stinkende kap over mijn hoofd, klem in mijn mond, iets kouds diep in mijn keel ...... toen ben ik in het niets verdwenen. Een kortstondige intense marteling. Op elf jarige leeftijd een herbeleving van de stoel door misbruik van een leraar. Een dodemans stoel zoals die in die usa wordt gebruikt.
Ja, dit is één van mijn vroegste jeugdherinneringen. :-( Hoe je bij je armpjes, beentjes en hoofd in de stoel werd vastgezet om dan dat stinkende masker op je gezicht gedrukt te krijgen ...... om dan even later wakker te worden in een ruimte met allemaal huilende en bloed spugende kindjes.
bij mij was het volgend wij ik werd opgenomen en ook op een kinderafdeling gelegd daarna moeten we allemaal mee met zusters ieder zuster had een kindje op haar schoot in het midden stond een zwart grote groot rond apparaat het het zag er anstig uit zetter 7 kinderen in een cirkel rond het zwarts ding daarna met aller slangen zwart en een mondstuk er aan er werd gezegt dat je in het mondstuk moet blazen en een ballon moet opblazen ik was als laaste aan de buurt en voor een met veel geweld moest dat daarna lag je weer in bed met keelpijn en werd de temparatuur op gemeten in je billen ook al wil je dit niet als je dit tegen houd krijg je een tik op je hand in de morgen krijg je een ijs je ook het lich was de hele nach aan dat was mijn verhaal in oude ziekenhuis in venlo
Ja, ik ben in 1968 amandelen geknipt, ik was toen 24 jaar en moest 5 dagen in het ziekenhuis blijven. Als moeder van 2 kleine kinderen viel dat niet mee, de kinderen moesten naar familie en ook zij hadden daar moeite mee. Thuis gekomen mocht ik 2 weken niet tillen om een bloeding te voorkomen. Gelukkig is alles goed gekomen en ben ik er erg van opgeknapt, geen keelontstekingen meer.
Amandelen knippen was niet leuk. 's Morgens door mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht. Daar kwam ik in een groep andere kinderen terecht. Ouders erbij? echt niet dus. Eén voor een werd je gehaald door een zuster. Ik kwam in een kamer terecht waar een grote stoel in stond. Op die stoel zat een tweede zuster met een groot schort aan. Ik moest bij die zuster op schoot gaan zitten en kreeg een soort jasje om, van rubber of plastic, met de sluiting aan de achterkant. Gewoon over mijn kleren heen. Alles best eng. Opeens kreeg ik een kap op mijn neus en mond gedrukt en moest een hele vieze lucht inademen, daarna werd alles zwart voor mijn ogen. Toen ik wakker werd lag ik in een bed en had keelpijn. Nog steeds met dat nare jasje aan. Ik moest bloed overgeven en kreeg ijsjes te eten.
Het doet me heel goed te lezen, hoe traumatisch deze amandeloperatie bij andere ervaren is. Ik woon nu 46 jaar in Duitsland en daar gelooft me geen mens, wat Nederlandse kleine kinderen meegemaakt hebben. Daarna volgde voor mij direkt de tandarts. Dezelfde traumatische ervaring. Hij leefde gelukkig niet lang meer en kreeg daarna een hele lieve jonge gevoelige tandarts, maar het blijft je je hele leven bij. In Duitsland heb ik jammer genoeg ook verschrikkelijke ervaringen met artsen moeten maken. Mijn dochter heb ik er gelukkig voor weten te beschermen. Ook haar wilden ze, net als bij mij, zonder enige reden de amandelen knippen. Ik werd zelfs beschuldigd een slechte moeder te zijn, omdat ik weigerde. Mijn dochter is nu 44 jaar, heeft haar amandelen nog en is nooit ziek.
Ik sta er versteld van hoe jullie dit allemaal tot de kleinste bijzonderheden kunnen herrineren, mijne zjn eruit gehaald toen ik ongeveer 3 jaar oud was en ik herrinner me er helemaal niets van.
Ik was 7 jaar toen mijn moeder overleed....ik was 8 of 9 jaar oud toen ik met mijn vader naar het ZH ging ergens in Rotterdam. Ik moest meelopen naar de behandelkamer en werd op een stoel gezet, mijn polsen en enkels werden vastgebonden aan die stoel. Kreeg een kapje op mijn neus met en vieze -geur, werd wakker op een brandcard op de gang en was misselijk en moest bloed overgeven en véél pijn in mij keel....géén ijsje dus. Ging meteen naar huis en kreeg de pech dat mijn keel een fikse ontsteking kreeg met hoge koorts én wekenlang alleen op bed gelegen zónder moeder en niemand die mij kon verzorgen, ik was heel eenzaam....want mijn vader moest werken en deze gebeurtenis heeft mij héél diep geraakt !!! Kannen vol bessensap gedronken, dat ik op de dag van vandaag géén bessensap lust !! Dit vergeet ik mijn leven niet meer.....Blij dat ik bij mijn eigen kinderen wél aanwezig was !
Ik weet niet meer precies hoe oud ik was toen ik aan mijn amandelen ben geopereerd. Ik zat op de lagere school, het zal ergens begin jaren '50 geweest zijn, in Amsterdam. De ingreep werd poliklinisch gedaan, na afloop bracht mijn moeder me weer naar huis. Wat ik me nog herinner is die stoel, met riemen om je vast te binden (waar is dat nou voor nodig? dacht ik, als ik onder narcose geopereerd word kan ik toch niet weglopen?). Een zuster zei tegen me dat ik even ging slapen. Wat een kinderachtige onzin, dacht ik, waarom zegt ze niet gewoon dat ik een narcose krijg? Toen kwam dat kapje, mijn hemel, wat rook dat walgelijk, ik werd er beroerd van en de tranen sprongen me in de ogen. Ik moest blazen en toen werd alles wazig, een visioen van Oma Duck die zat te breien: tik tik tik gingen de breinaalden. Mogelijk geluid afkomstig van apparatuur in de operatiekamer? Toen ik bijkwam bracht een zuster me weer naar mijn moeder. Echt traumatisch is het voor mij niet geweest, alleen die afschuwelijke lucht van dat kapje, maar dat duurde ook maar een paar seconden. Ik kan me niet herinneren dat ik veel pijn gehad heb, hoogstens een gevoelige keel en moeite met slikken. Ook is de smaak van bloed me bijgebleven. Thuis kreeg ik regelmatig limonade met ijsblokjes, dat vond ik wel een traktatie, want zoiets kreeg je anders alleen op verjaardagen e.d. Als ik hier al die gruwelverhalen lees, denk ik dat ik het toen nog niet zo slecht getroffen heb. Maar of het echt nodig is geweest?
Ik was 7 jr oud toen mijn moeder was overleden. 9 jaar oud toen ik met mijn vader naar een ZH in Rotterdam ging. Ik werd naar een behandelkamer gebracht en moest op een stoel zitten, mijn polsen en enkels werden vastgebonden!!! Kreeg een mondkapje op met vieze geur.... werd op een brancard op de gang wakker en moest meteen overgeven van het bloed en vreselijk veel pijn in mijn keel. Ik kreeg daarna een fikse ontsteking met hoge koorts. Ik lag alleen en eenzaam op mijn slaapkamer en miste mijn moeder héél erg.... gezien mijn vader hele dagen moest werken. Met flesjes bessensap en kannen water naast mijn bed moest mezelf vermaken. Dit heeft bij mij een geweldige impact nagelaten en zal dan ook nooit vergeten😢😢😢 I
Ja,ik weet het ook nog,was 4 of vijf jaar, (1966,67)vaak verkouden,een traumatische ervaring inderdaad. Vastgebonden in een oude martelstoel,een vieze rode kap op,rare geluiden en stukjes rood vlees zien liggen. Daarna veel bloed in een handdoek naar huis in de auto en keelpijn. Waterijsjes krijgen,waar je dan niet echt trek in hebt.
Ik was een jaar of 5, denk ik, toen ik samen met mijn oudste broer van 7 naar het ziekenhuis De Lichtenberg in Amersfoort werd meegenomen door onze moeder om onze amandelen te laten knippen. Mijn jongste broertje van 3 had deze ingreep al ondergaan en na de operatie kreeg hij cadeautjes. Dus ik wilde ook graag “geknipt” worden. Met andere kinderen zaten we bij elkaar in een soort speelkamer en toen kwam een verpleegster binnen die vroeg wie als eerste wilde. Ik was dol enthousiast, dus ik riep “ikke, ikke”! Maar daar had ik al gauw spijt van. Ik werd op een stoel geplaatst, waarna mij werd gevraagd zo hard mogelijk op een ballonnetje te blazen. Dat deed ik, maar werd al gauw erg misselijk en benauwd. Ik dacht dat ik stikte! Later werd ik wakker en lag in bed, terwijl mijn kussen rood zag van het bloed. Ik ben nog nooit zó hard geschrokken! Ook had ik keelpijn. De verpleegster zei dat ik veel water moest drinken, maar dat wilde ik niet. Ook kreeg ik ijsjes, maar door de pijn durfde ik die niet te eten. Mijn broer genoot van al die ijsjes. Eenmaal thuis was ik nog lang ziek, maar kreeg wel leuke cadeautjes. Al met al was het een vreselijke ervaring die ik nooit zal vergeten.
Nou Helga ik woon aan ijsselmeer,half u van afsluitdijk in Friesland,nou weet nog idd dat ma mij achterliet in die kamer op die soort van tandartsstoel,ik huilen waarna ik kapje opkreeg en dus verdoving was,verder weet ik er niks meer van,maar ja zal ook jaar of 5-6 geweest zijn in 1965 of 66
Tja... ik weet nog dat mijn amandelen werden geknipt... je kreeg een vaag masker op met een nare lucht.. Ik kan me herinneren dat ik toen vanuit een woonkamer een tuin vol bloemen zag. Daarna werd ik wakker op een groene brits... zo'n camping achtig bed met veel keelpijn en er kwam bloed uit mijn mond. Mocht geloof ik wel meteen weer naar huis... en daarna ijs eten... Nare herinnering die na al die jaren nog in mijn geheugen is geprent.
Ik was ongeveer 8 toen mijn amandelen eruit "moesten"; ik wist niet waarom en weet dat eigenlijk nu nog steeds niet. Ik herinner me dat ik in een stoel achterover moest leunen en niet meer kon bewegen doordat een paar zusters zowat op mijn armen zaten om het schort, eigenlijk een zeil, wat me was voorgebonden op z'n plaats te houden. Ik kreeg een dik masker op en een van de zusters zei dat ik flink moest inademen. Na een paar tellen zag ik dat haar duim zwart werd en in het niets verdween. Opeens werd ik wakker, liggend op mijn buik, met een vreselijke keelpijn die nog wat werd aangescherpt door de stevige hand van de zuster die hard op mijn nek drukte. Met moeite kon ik haar duidelijk maken dat dit nu niet bepaald was waar ik op lag te wachten. Het koude glas ranja wat op mijn tafeltje stond maakte de marteling compleet, want ik kon het niet drinken vanwege de keelpijn. Omdat ik het toch wel erg graag wilde drinken en verging van de dorst probeerde ik het telkens weer en heb er de halve nacht over gedaan. Ik ben nu 66 maar een aantal associaties in mijn verdere leven hebben duidelijk met deze gebeurtenis te maken. Afijn, er zijn ergere dingen en ik neem aan dat het allemaal met de beste bedoelingen gedaan werd.
Bij mij was het in 1953, niks traumatisch: feest! Voor het eerst in een auto (taxi) en een ijsje buiten het seizoen. Zo heeft ieder zijn of haar eigen perceptie.
Ja zeg dat wel, Paul van Aken!
André Kluijtmans 24 dec 2020 Behalve een beetje keelpijn heb ik er een mooie herinnering aan . Ik was ongeveer 4 jaar. Mijn moeder bracht mij naar het ziekenhuis in Deurne. De zusters waren nonnen. Toen ik in bed lag moest ik plassen. Een non zette me op de po in bed.Ik duwde mijn plasser omlaag om niet over de rand te plassen. Maar daar mocht ik van haar niet aankomen. Dus piste ik het hele bed nat.
Het zal rond 1975 geweest zijn. Ik was een jaar of 8. Met mijn moeder 's ochtends vroeg naar het ziekenhuis. We moesten samen wachten in een ruimte met meer kinderen. "Ja bent de oudste, dan mag jij het eerst", zei de verpleegster die ons kwam halen. "Dan geef jij het goede voorbeeld". Ik keek nog een keertje om naar mijn moeder en daar ging ik de lange gangen door. Ik moest in een grote stoel plaatsnemen en kreeg een groot masker over mijn mond. In mijn herinnering werd het hoofd van de verpleegster die over mee heen gebogen stond groter en groter. En alles verdween in een grote draaikolk. Heel griezelig. Toen ik wakker werd moest ik lopend naar de zaal. Omdat ik altijd verkouden was (vanwege ontstoken amandelen) moest ik hoesten. De arts riep me achterna dat ik daar onmiddellijk mee moest stoppen. Op zaal was het bed te kort, dus daar moest nog van alles aan gebeuren. Er was geen kussen om op te liggen. Omdat ik in de stad woonde was me verteld dat mijn moeder me aan het eind van de middag weer zou ophalen om naar huis te gaan. Maar het bloeden wilde maar niet stoppen. Dus na een bezoekje van een team van artsen en verpleegkundigen werd me verteld dat ik een nachtje moest blijven en dat mijn moeder niet zou komen. Mijn moeder die me kwam ophalen werd verteld dat het beter was dat ze me niet zou bezoeken. Dat zou alleen maar tranen opleveren... Weer thuis kon ik niet goed praten en eten. Het bleek dat mijn kaak uit de kom getrokken was.
Ongeveer 1947-48, voordat ik zes was. Van de operatie zelf slechts een akelige herinnering aan het zien van een schaaltje met een bloederige massa onder mijn kin. Geen naziorg. Was het nou echt nodig en op die manier? Direct erna achter op de fiets van mijn moeder door het centrum van Enschede waar ze besloot met de bus verder te gaan omdat ik dreigde flauw van de fiets te vallen. Dan wachten op de bus daar waar de littekens van het gebombardeerde centrum nog te zien waren.
Ik zou graag ziekenhuiservaringen willen delen uit jaren 60 . Ben zelf geboren in 1961 als schipperskind met een botaandoening waarbij mijn botten gauw breken Dit betekende veel ziekenhuis opnames . Met name bij de nonnen de rooms katholieke ziekenhuizen . En ik kan je zeggen dat deze (harde) vrouwen nog nooit van een teer kinderzieltje hadden gehoord ! De galmende klanken door de lange gangen met de hoge plafonds . Knerpende deuren , rammelende karren met enge dingen daarop . Het swiepende van de klapdeuren . waren de enigste geluiden hol . leeg en koud . Niet praten niet huilen! Werd regelmatig geisoleert . Hup bed van de rem en naar beneden waar ik in een inpandige ruimte werd gezet . Pik donker .... uren ! Ze vergaten me gewoon . Wat een angst verdriet en heimwee heb ik gehad . Kan wel een boek vullen met dergelijke gebeurtenissen . Zou het graag willen delen met iemand . Wie herkend zich in mijn verhaal ?
Hoi Gea, Ik herken je verhaal. Alleen achter gelaten worden in een kamer. Er werd je niets verteld. Plotseling werd je voor onderzoek gehaald. Behandelingen zonder verdoving. Angst en nog eens angst. Ik heb er een trauma van over gehouden. Nog steeds angst voor de witte jassen. Al ben je jaren verder, het blijft altij bij je.
Hallo Gea, ik heb gelukkig geen nare ervaringen met priesters en nonnen, maar ik woon in Duitsland en was al, door mijn ouders dmv. De doop katholiek gemaakt en vanaf ik hier woonde, moest ik 9% van de loonbelasting aan kerkenbelasting betalen. Ik weet al ongeveer 40 jaar over de schandalige toestanden in weeshuizen hier en ook al jaren wat priesters deden met kinderen, toch zijn we, mijn man en ik, pas begin deze maand uitgetreden, uit angst uitgestoten te worden.
Hallo Gea, Ik herken veel uit jouw verhaal. Ik ben zelf in 1949 geboren met een hazelip. Zodoende lag ik in de jaren 50 en 60 vaak in het Sophia kinderziekenhuis aan de Gordelweg in Rotterdam. Het gaat mij te ver om hier een heel verhaal over te vertellen hoe ik dat als kind beleefde maar met mijn kinderzieltje heb ik daar zeker geen goede herinneringen aan over gegouden. Alleen geloof ik niet dat de "zusters" hard waren. Het ging er gewoon anders aan toe dan tegenwoordig. Was ik maar 50 jaar later geboren denk ik dan. Maar ja, ik had ook 50 jaar eerder geboren kunnen worden. Wat er dan van mij terecht was gekomen is slecht gissen.
Ik ben geboren begin 1955. Ik werd in mijn keel geknipt op 30 september 1964. Mijn moeder kon niet mee, omdat zij hoogzwanger was. Mijn tante ging met mij mee. Wij moesten 's-morgens om half acht in het ziekenhuis zijn. Of we lang moesten wachten weet ik niet meer. Ik ging met een zuster mee naar de operatiekamer. Daar moest ik bij een zuster op haar schoot zitten en kreeg een masker op waaruit een vieze lucht kwam. Ik moest hard koekoek roepen. Na twee of drie keer koekoek geroepen te hebben was ik onder zeil. Ik kan me nog herinneren dat alles wazig werd en dat ik een dokter zijn handen zag wassen. Het zal rond kwart over acht zijn geweest dat ik bijkwam uit de narcose. Mijn tante zat naast mijn bed en liet mij uit het raam kijken waar haar zoon voorbijliep die naar school ging. Ik had wel erge keelpijn. Ik weet niet of ik daar iets gedronken heb. Ik kan me ook niet herinneren hoe we naar huis zijn gegaan. Dat was overigens niet ver weg. Wat ik nog wel weet dat mijn moeder mij een stripboek had beloofd wanneer ik thuis kwam. Hoezeer ik ook nog last had van de narcose, ik moest eerst het stripboek lezen. Dat lukte natuurlijk voor geen meter. Ik ben in slaap gevallen en toen ik wakker werd zat mijn Oma naast mijn bed. Ik kan me niets herinneren van nazorg.
Ook ik naar het ziekenhuis om mijn amandelen eruit te halen. Moest dit? Met mijn vader naar Clara Ziekenhuis in Rotterdam. Moest een kamertje in met huilende kinderen. Ik natuurlijk niet maar ik wilde toch met mijn vader terug naar huis. Mijn vader ging weg en later naar de operatiekamer. Kreeg een kapje om en tellen maar. Uiteindelijk wakker geworden en bloed gespuugd. Later heeft mijn moeder mij opgehaald. Kinderen weer huilen maar mijn moeder zei niet huilen je bent een flinke jongen en niet gehuild. Uiteindelijk naar huis in bed met een warme kruik. Dat was in de jaren 60. Om het verhaal kort te maken wij hadden koude winters en kolen voor de potkachel. Vandaag de dag hebben ze allemaal een eigen kamer met centrale verwarming en een iphone. Moet je tegenwoordig zien sommige lopen bij een psychiater omdat ze het leven niet aankunnen. Softies sommigen. Van mij mag militaire dienst er weer komen. Aanpakken! Zo moest eruit. Ben van 1960:)
Grote jongen, dat je niet gehuild hebt. Je komt echter wel een beetje gefrustreerd over. De trage jaren 60 zijn niet te vergelijken met verwachtingen en eisen in de huidige tijd. (Ben trouwens van 1962)
Ik was een jaar of 5. 6, het was 1957 of 58 en mijn amandelen moesten geknipt worden in het Emma Kinderziekenhuis in Amsterdam-Centrum. De heenreis was al een belevenis, wij woonden in Amsterdam-Noord en gingen via het Nieuwendammer bootje over het IJ naar het centraal, daarna met de kortste busreis van begin tot eindpunte om het CS heen en daar een tram genomen. Onderweg zag ik dat een Zwarte Citroën, met van die mooie brede treeplanken, uit het water van een gracht werd getakeld. Eénmaal in het ziekenhuis werd ik uitgekleed door een verpleegster en kreeg een cape om en werd ik naar een zaaltje gebracht waar meer kinderen zaten die blijkaar aan hetzelfde geholpen moesten worden en in dat zaaltje stond een hoge kinderstoel waar we allemaal naar keken. Om de beurt moest er een kind opzitten en dan kreeg je een "portemonnee" op je mond en weg was je, en dan werd je in de arm van een zuster weggebracht naar de operatiekamer. Toen ik bij kwam moest ik wel flink overgeven. Wat ik mij ook nog herinnerde was dat ik een beetje ijs kreeg en later gepelde druiven.
Willy. Ik was 21 toen mijn amandelen eruit moesten. Ik moest in een soort tandartsenstoel gaan zitten; een bak onder mijn kin vasthouden. Toen kwam de eerste prik en daarna hoorde ik een soort snij-geluid. Mijn amandelen lagen toen in de bak. Toen het klaar was werd ik op de gang gezet en blijkbaar waren ze mi vergeten want ik heb daar heel lang gezeten of gelegen. Later moest ik weer terug naar de o.k. want ik had een nabloeding gekregen. Eenmaal op zaal kreeg ik een bord bruine bonen soep (!) waar je een lepel rechtop in kon zetten. Was blijkbaar niet voor mij bestemd. Niet opgegeten dus., Kreeg later een waterijsje. Heb een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen (dag voor Kerst tot Oud en Nieuw). Was echt geen pretje deze operatie.
Ik was 4 jaar, in 1964, toen bij mij de amandelen werden geknipt in het kinderziekenhuis in Rotterdam waar wij toen woonden. Dit is een van mijn vroegste afschuwelijke herinneringen. Alleen op een houten stoeltje in de hoek van een gigantische ruimte die verder leeg was. Ik moest een aluminium schaaltje zelf vasthouden onder mijn kin en kan me herinneren dat mijn moerder schande sprak van de behandeling en de begeleiding. Daarna thuis getroost met lego... Carel van de Bunt
Was 5 jaar, woonde toen in Tubbergen, moest daarvoor naar het Elisabeth-Ziekenhuis in Almelo, het huidige Preston Palace. Vond het een pijnlijk, angstig avontuur maar dat moest inderdaad in die tijd zo. Tegenwoordig is het verwijderen van de tonsillen een simpele pijnloze routine en gebeurt alleen als het echt moet.
Elisabeth zieken huis is geen preston palace maar het Irene ziekenhuis is nu preston palace en het Elisabeth zieken huis is nu voor verpleeghuis en appartementen.
Was ongeveer 5 jaar en mijn amandelen moesten gepeld worden. Woonde in Amsterdam maar werd opgenomen in Purmerend. Mijn vader bracht mij daar naar toe. Met een aantal kinderen moesten wij op de gang wachten en om de beurt werd je dan binnengeroepen. Ik hoorde tot een van de laatsten. Moest plaatsnemen en kreeg een kap op mijn gezicht. Toen ik wakker werd lag ik in een bed op een zaal met meer kinderen. Wij werden daar niet bezig gehouden dus moest je jezelf maar vermaken. Van een katoenen zakdoek werd een bal gemaakt die wij naar elkaar overgooiden. Dat ging natuurlijk heel vaak mis. Stiekem je bed uit om de bal weer te pakken. Voor mijn gevoel moesten wij daar een aantal dagen blijven want ik weet nog dat mij ouders daar op bezoek kwamen en te horen kregen dat ik uit mijn bed was gekomen. (Vertelde mijn moeder mij jaren later). Het waren daar allemaal Amsterdamse kinderen en werden op dezelfde dag naar huis gebracht door een grote zit-ambulance. Wij woonden toen 3-hoog en werd door de broeder naar boven gedragen. Tot zover deze herinnering.
Ik was ongeveer 5 jaar toen mijn amandelen geknipt moesten worden. Ik mocht met oma en mijn moeder mee naar de stad Groningen. Dat ze me mee namen naar het RK Ziekenhuis wist ik niet en wist ook niet wat er zou gaan gebeuren. Ze hebben me daarover helemaal niets verteld. Ik zat met oma en moeder in een wachtkamer. Toen we daar een poosje zaten zei mijn moeder dat ze even weg zou gaan en ook terug zou komen. Maar dat gebeurde niet. Ik voelde wel dat ze bang was. Ik bleef met mijn oma in de wachtkamer. Toen kwam er een non aan. Ik liep met mijn oma naar de non. Ik moest met de non meelopen door een lange gang en mijn oma mocht niet mee. Ik keek nog achterom en zag mijn oma ook snel weggaan. Ik was heel bang. Ik kan me ver niet meer herinner dan alleen dat ik even wakker werd en merkte dat een dokter met me bezig was. toen ze dat merken kreeg ik een kap op mijn neus en mond gedrukt. zag er uit als een halve voetbal. Voor mij heel vaag in die ruimt maar sliep kennelijk snel weer in. Ik werd in de ochtend wakker. Ik kan me herinner dat ik in een zaal lag met meerder kinderen. Ik lag bij het raam aan de Herenweg kant. Mijn keel deed zeer. Ik merkte dat mijn lakens nat waren. Had kennelijk in mijn bed geplast. Door de angst? Toen de non dat merkte was ze heel boos op mij. Ze schold op me. Ze bracht me toen naar een aparte kamer waar ik alleen lag. Helemaal allen. Bij mij kwam dat over al straf. In de deur was een klein vierkant raampje op nonshoogte, waar de non af en toe met een strenge blik doorheen keek. Later mocht ik weer naar de zaal. Ik zat in mijn bed vergeld met een ander kind. Haar bed moet opgemaakt worden en daarom zat ze tegenover me in mijn bed of meer een grote ledikant. We kregen een ijsje. Later heeft mijn moeder me gehaald. Dit was voor mij een vreselijke ervaring wat me altijd is bijgebleven. Waarom heeft mijn moeder en mijn oma me niets verteld. Waarom heeft een non me niest verteld wat er zou gebeuren. Hoe kan het dat ik me niet meer kan herinneren kort nadat ik met de non over de gaan meeliep. Voelt een beetje alsof ze me toen al direct verdoofd hadden. Of dat ik het gewoon vergeten ben. Dit is mijn herinner van het RK Ziekenhuis aan de Herenweg in Groningen.
Hallo allemaal, Ik was ook 5 jaar bijna 6 toen ik begin Augustus 1963 toen president Kennedy nog alom vertegenwoordigd was, mijn amandelen moest laten knippen. Vooraf gingen wij op vakantie waarbij mijn moeder aankondigde dat na de vakantie mijn amandelen werden geknipt. Dat gaf nu niet bepaald een geruststellend gevoel. Maar goed. zo belandde ik na de vakantie in het welgelegen Jan van Gooijen kliniek in Amsterdam Zuid. Vanuit mijn bed aan het raam had ik uitzicht op de achterzijde van het Hilton hotel. Wij hadden ook een bezoekuurtje. Naast mij lag een vervelend meisje dat de hele tijd huilde. Haar ouders kamen haar bezoeken waarna nog meer gehuil en gingen na ongeveer een uur weer weg. Nadat alle ouders weg waren kwamen mijn ouders eindelijk binnen met een Fix en fox album, een glazen met water gevulde bal met sneeuw en een plastic tv . Het moet ook voor hen een emotionele gebeurtenis zijn geweest. Want zoveel cadeaus was ik helemaal niet gewend. Maar goed buiten hoorde je 's avonds kinderen spelen en ik begon serieus ontsnapping pogingen voor te bereiden. Ik hoefde alleen maar de kamer uit te lopen de trap en de deur uit. Maar ja, hoe moest ik vervolgens in mijn pyama de Jan van Gooyen Kade aflopen en via de Pieter Lastman kade en de Hendrik Jacobsz straat de hoek om naar huis te wandelen? Omdat het op de zaal verder vrij rustig was, .besloot ik van mijn plannen af te zien en verdere gebeurtenissen af te wachten. Er werden voortdurend kinderen binnengedragen met een bloedrode handdoek vol bloed die een reutelend voortbrachten. Dat stelde allemaal niet echt gerust. Uiteindelijk was ik zelf aan de beurt en mocht meelopen met een verpleegster die een opgeruimde indruk maakte. Ik moest ook in een tandartsstoel gaan zitten en herinner mij een grote fles met blauwe vloeistof, Daarop volgde een soort leegte en even later werd ik wakker in bed met een oijnlijke keel en kreeg een ijsje. Het was als ik er op terug kijk best wel relaxed. Ik begon zelfs het vervelende meisje te missen die een dag eerder dan ik met haar ouders naar huis was vertrokken.. Een dag later was ik ook weer thuis en mocht nog een dag in bed 'uitzieken' zoals dat toen heette. Als ik de verhalen van mijn lotgenoten zo lees die in enge streekziekenhuizen door sinistere nonnen zonder verdoving van hun amandelen werden afgeholpen dan vind ik dat ik het eigenlijk zo slecht nog niet had. Je kunt je overigens afvragen wat het nut was van een dergelijke behandeling, temeer daar de hygiënische omstandigheden op school en de luchtkwaliteit in de steden zacht gezegd verre van optimaal waren. Daar had men dan beter iets aan kunnen doen in plaats van kleine kinderen massaal met een traumatische ervaring op te zadelen!
Ik heb ook alleen maar nare herinneringen aan het knippen van mijn amandelen, het gebeurde in het Gemeente Ziekenhuis aan de Frans Halsstraat in Zaandam. Ik moest in een stoel liggen en er kwam een soort kapje over mijn neus en mond daar werd volgens mij Ether op gedruppeld waardoor je bewusteloos werd.. Het was achteraf erg pijnlijk en ik herinner mij nog dat ik met mijn oma naar de controle moest en op het terrein vh Ziekenhuis er van door ging…
In 1949 zijn mijn amandelen geknipt in ziekenhuis Leiden. Moest er met de bus naar toe en terug. Uitleg kreeg ik niet dus wist niet wat mij te wachten stond. In wachtkamer gezeten en kinderen kwamen daar weer door terug hevig bloedend. Dat was schrikken. Aan de beurt ging ik naar bi)nnen en moest op schoot van arts zitten en een andere arts zei , mond open ,keel een een apparaat in mijn keel en vreselijke pijn en ik kreeg een prop watten mee en terug naar huis met de bus. Nadien nog flink bloeden maar mijn moeder had badhanddoeken bij zich. Heel beroerd en ik weet alles nog tot in detail. Afschuwelijk.
Mijn amandelen zijn meerdere keren geknipt/gepeld. Ik herinner me nog dat we als we het glaasje limonade hadden opgedronken dat we dan naar huis mochten. Ik zat alle andere kindertjes op te stoken de limonade gauw op te drinken. Dat was begin jaren 50. In 1956 moest ik een ooroperatie ondergaan. Dat gebeurde precies op mijn 8ste verjaardag. Ik weet nog dat ik in de operatiekamer tegen de arts zei dat hij me eerst moest feliciteren, omdat ik jarig was. En dat ik niet begreep waarom ik geen onderbroek aan mocht, want daar had hij niets te zoeken.......
Mijn amandelen zijn geknipt toen ik denk ik 9 jaar was. Dat moet in 1956 geweest zijn. Mijn zusje die vijf jaar geweest moet zijn ook. Ik kan me herinneren dat ik op schoot moest zitten bij een hele aardige zuster. Mijn schoenen werden uitgedaan. Dat was tegen het schoppen en ik kreeg iets op mijn neus. Toen ik bij kwam deed mijn keel heel zeer. Mijn moeder is met ons twee met een taxi naar huis gegaan en daar lagen we allebei in bed. Ik kreeg water en sap en ijs. Dat laatste was natuurlijk leuk. Over deze gang van zaken heb ik niet te klagen, maar het was wel een tijd waarin je streng werd opgevoed en er zo weinig nagedacht werd hoe je met een kind om moet gaan. Je moest alles maar ondergaan en tegenspraak werd zeker niet geduld. Mijn broertje stierf op vier jarige leeftijd aan een hersen tumor. Het kind lag eerst in Wassenaar en daarna in Rotterdam in het ziekenhuis. Gelukkig hadden mijn ouders een auto maar hij lag toch in het ziekenhuis en mijn ouders waren er niet. Godzijdank hebben we nu Ronald Mac Donald huizen. Een kind dat zo ziek is, wil toch zijn ouders dicht in de buurt hebben!
Toch een onethische/onwetende praktijk - bij de meerderheid van kinderen hoefden die amandelen helemaal niet geknipt te worden.
Wat een nare verhalen allemaal. Ik heb mijn amandelen nooit weg laten halen. Hoefde niet toen ik klein was, hoewel mijn jongere broer het wel gedaan kreeg. Hij was 4 dacht ik. Al mijn schooljaren had ik vaak keelontsteking, maar de amandelen werden niet aangeraakt. Toen ik bijna 20 was en weer keelontsteking had dacht de dokter dat het misschien gedaan moest worden. Ik naar specialist. Die keek in mijn keel en zei dat die amandelen van al de infecties zo geschrompen waren dat er niets meer weg te halen was. Inderdaad sindsdien weinig keelontsteking gehad. Wel sinus infecties, maar daar nemen we nu pillen voor. De medische kennis is heel wat verbeterd sinds onze jeugd.
Helaas was het bij mij ook kommer en kwel. Ik was 10 in 1970 toen ze geknipt werden en woonde in Breda. Was mij voorgehouden dat ik tussen de kinderen zou liggen en dat er speelgoed zou zijn. Had dus pyjama en een boekje bij me wat ik al wel 20 keer gelezen had (ik heet Klaartje en het boek heet Klaartje op vakantie). Jammer dan ik was te lang voor de kinderbedden en moest naar de volwassenenafdeling, daar lag ik in het ziekenhuis tussen de volwassenen, de mevrouw van 30 was haar keel dichtgebrand, die kon niet praten en ik kon nog een beetje praten met haar visite en verder lag er een oude mevrouw die doofstom was en alleen maar lag te schreeuwen. Wel lag ik aan de raamkant, kon ik "leuk kijken naar de kermis" die op dat moment bij het chasseeveld was. Al mijn klasgenootjes konden naar de kermis en ik niet. Maar goed operatie gehad en ik kon praten en voelde mij helemaal niet slecht, totdat de zuster kwam dat ik lekker roomijs moest eten. Dat wilde ik niet, maar de zuster bleef volhouden dat ik dat op moest eten. Ik houd niet van roomijs en dat werd er niet beter op, er was geen waterijs zei ze. Kortom ijs wat ik tegen mijn zin in moest opeten, mijn stem deed het niet meer daarna en ik had daarna dus wel last van mijn keel. Heb de 20 jaar daarna nooit meer roomijs gegeten en heb nog steeds liever waterijs. Mijn ouders kwamen daarna op visite met Punica en een schrijfset voor mij. Hartstikke leuk maar ik kon niet met ze praten en ook niet vertellen dat er geen speelgoed was en dat ik mij hartstikke alleen en zielig vond. Ik was dan ook zielsblij dat ik na 3 dagen naar huis mocht. Want ook dat was mij niet verteld op de kinderafdeling was het maar 1 nachtje, helaas als je te groot bent voor die bedden en dus op de volwassen afdeling komt worden dat 3 dagen, dus 2 nachten. Thuis weer helemaal opgeknapt, lekker met mijn speelgoed gespeeld en vertroeteld door mijn moeder.
Ik weet er niet zo veel van .ik weet alleen dat ik in het ziekenhuis tot 10 moest tellen wat niet lukte. Ik kon na de operatie binnen een paar uur naar huis.ik zal toen ongeveer 6 jaar geweest zijn in 1970. Na die operatie werdt ik niet meer zo gauw ziek . ik nam voor die operatie op school alle kinderziektes mee naar huis. Sinds die tijd ben ik bijna nooit meer ziek geweest
De keel e neusamandelen van mijn dochter moesten geknipt worden. Dat was 50 jaar geleden. Ik kreeg haar meteen weer mee naar huis, huilend en bloedend. Afschuwelijk. Ze wist wel wat er zou gebeuren. We gingen in de auto van mijn vriend. Thuis legde ik haar in haar bedje en ze kreeg meteen koorts.
Ik was 7 toen ze geknipt zouden worden eind jaren '60. In het ziekenhuis werd eerst gecheckt of alles wel goed was. Dat was bij mij niet zo. Ik had koorts en bleek longontsteking te hebben. Kon dus onverrichter zake weer naar huis. Ben toen 3 maanden thuis geweest. Later zijn mijn amandelen alsnog geknipt. Ik weet nog dat je in een ballonnetje moest ademen voor de narcose. Je moest toen nog een nacht in het ziekenhuis blijven.
Inderdaad, een grote gietijzeren witte stoel waar ik op moest plaats nemen. 1 dokter en 2 nonnen. Het gebeurde in de Maria Stichting in Haarlem. Je moest achterom in een houten aanbouw. Een enorme lamp. Een groot apparaat met een masker. Mijn handen werden vastgebonden Ik kreeg een kap op mijn neus en er kwam een vreselijk vieze lucht uit. Daarna tellen 10,9,8… De mensen rond om mij heen verdwenen heel langzaam. Toen ik wakker werd zat ik in een stoel en kreeg ik ijs. Er kwam bloed uit mijn mond ik had pijn. Ik mocht meteen met mijn moeder naar huis. Het is jaren geleden maar ik zie het zo voor mij.
Omdat ik erg veel ziek en verkouden was, heb ik deze herinneringen ook, heb er zover ik weet niets aan overgehouden, en ben nog steeds vaak verkouden haha
Ook bij mij zijn de amandelen geknipt en wel 2x. Ik kan mij maar denk ik 1x herinneren. We woonden in die tijd in het later teruggegeven stukje Duitsland van Nederland. En dan kom je in het ziekenhuis, allemaal vreemd naar een kleine kamer met een stoel met riemen, daar moest ik in gaan zitten en werden mijn benen, armen en hoofd vastgebonden omdat ik te veel bewoog. Ik kan mij nog herinneren dat ik helemaal overstuur was en enorm aan het huilen was, daar was de arts niet blij mee want dat maakte dat ik bewoog en dat ging niet helpen met als gevolg dat de eerste keer er een stuk amandel was blijven zitten en de tweede keer werd er een stukje verhemelte werd meegenomen waardoor mijn huig nu scheef hangt. Het verblijf op de ziekenzaal was ook geen succes, je kreeg een soort stoffen luier waar je de hele tijd het bloed in moest spuwen. Er was een zuster bezig wasgoed in de kast aan het leggen en opeens draait ze zich om naar een bedje en zegt, jij hebt bloed doorgeslikt en het kind werd met bedje en al weggereden. Het zal ongetwijfeld anders gegaan zijn, maar zo heb ik het onthouden. Het heeft er voor gezorgd dat ik jaren bang ben geweest om naar een ziekenhuis te gaan. Gelukkig werd ik in de middag met het ziekenvervoer naar huis gebracht.
In 1955 werden ook bij mij mijn amandelen geknipt omdat mijn eten in mijn keel bleef hangen.Ik heb een kapje op mijn neus gehad voor de verdoving.Ik heb van de behandeling niets gemerkt maar daarna uiteraard wel. Veel ijsjes gehad en het slikken deed een paar dagen zeer.Zoals ik me nu kan herinneren was het gewoon serie werk voor de dokter want we lagen met denk ik 10 kinderen te wachten.Ik ben daarna flink opgeknapt en was haast nooit meer verkouden. Als je opgeknapt bent dan ben je het snel vergeten als kind zijnde.
Bij mij zijn ze nooit geknipt. Amandelstenen/tonsil stones had ik vroeger. Goor verhaal. Ik zal het jullie besparen hier.
geen uitgebreide herinneringen
misschien ijsjes
Begin jaren 60 zijn mijn keelamandelen geknipt. Ik was te klein om het me nog goed te herinneren. Ik weet nog dat ik met mijn moeder met de bus naar het ziekenhuis ging . Ik herinner me aan het kapje dat ik voor mijn gezicht kreeg en aan de nare geur die ik op moest snuiven. Heel gek...ik zag een gebraden kippetje voorbij vliegen?? Dat ik aftellen moest herinner ik me niet meer. Van pijn weet ik ook niets meer maar op de terugweg, dit keer in een taxi, weet ik nog dat ik een bakje onder mijn kin moest vasthouden en er viel bloed in. Mijn moeder maakte alles weer goed door mij een ijsje te beloven als we weer thuis waren en dat was uiteraard een beloning én traktatie voor mij. Het maakte alles weer goed!
herkenbare antwoorden
Nee ik heb mijn amandelen nog, mijn vriendjes moesten allemaal wel, maar onze huisarts was er tegen. hij was van mening dat die dingen daar niet voor niets zaten en een functie hadden. Ik denk gezien het feit dat het tegenwoordig haast niet meer wordt gedaan hij gelijk heeft gehad. Ik heb echter wel een vraag, ik lees alleen maar over het knippen, maar indertijd had men het ook over amandelen pellen en daar lees ik niets over.
Ik weet niet waarom ze het deden maar ik ben er aan ontsnapt, mijn moeder vond net als ik dat die dingen er niet voor niets zaten. Tegen alle onnodige ingrepen ook zoals besnijdenis van genitaliën. Dit zijn niet nodige lichamelijke verminkingen. Op deze leeftijd hadden we alleen wel eens gehoord dat dit bij Joden gebeurde en ook bij andere godsdiensten, dus heb ik en mijn vrienden meteen besloten nooit een godsdienst aan te gaan.
ook bij mij alleen geknipt
Ik was al 19 toen mijn amandelen geknipt weren, op mijn moeder's verjaardag. De dokter was ertegen toen ik nog klein was. Maar ik kreeg 3 keer een keel ontsteking, en had veel hoofdpijn, dus de dokter zei: amandelen eruit. Ik werd op een houten, verveloos stoeltje vastgebonden en kreeg een prik in mijn been, toen een kapje en toen dat niet hielp weer een prik. toen ik bij kwam was ik duizelig en moest naar bed op de zaal. De hele middag, avond en nacht kreeg ik niets te drinken als ik er om vroeg. Aan de ontbijt tafel zat een meisje met 2 tampons in haar neus en daar zat bloed aan. Neus amandelen, zei ze. Vieze pap kregen we. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en nog een week in huis, net voor mijn verloving! Het was winter.
In net Emma Kinderziekenhuis zijn mijn amandelen in 1957 gepeld, niet geknipt. Merkwaardig, want nu lees ik dat amandelen pas gepeld werden bij kinderen vanaf 10 jaar en ik was net 6. De stoel herinner ik me en ook de kap. Een mevrouw in het wit (narcotiseur?) had de kap in haar ene hand en een flesje in de andere. Ze zei dat ze een toverdrank in de kap ging druppelen en vroeg mij van tien tot nul te tellen en zij beloofde dat ik vóór nul zou slapen. Ik twijfelde eraan maar ze had gelijk. Toen ik bijkwam lag ik op een kinderzaal en had hoofdpijn en een ontzettende dorst. Nu zou ik het beschrijven als een stevige kater. Een verpleegster gaf me een paar druppels water te drinken vanuit een eetlepel. Géén ijsje gezien! Op het bezoekuur kwamen alle ouders hun kinderen bezoeken. Ook ik keek verlangend naar de deur. Maar voor mij kwam er niemand. Pas de volgende dag kwamen mijn ouders. Waarom niet de dag ervóór? Dat mocht niet van het ziekenhuis. Men was daar bang dat ik zou gaan huilen als mijn ouders weer weggingen. Waarschijnlijk goed bedoeld van het Emma Kinderziekenuis. Maar dat ik het 65 jaar later nóg weet, inclusief de emoties die het bij mij teweegbracht dat iedereen bezoek kreeg maar ik niet, bewijst welk een impact dit besluit had op dat kleine jongetje.
mijn amandelen zijn geknipt toen ik 5 jaar was in 1947. Ik moest naar Leiden academisch ziekenhuis. Met de bus er heen. Er was niets verteld wat ik moest. De wachtkamer zat vol met huilende kinderen en toen ik aan de beurt was moest ik op de schoot van een arts zitten en een andere arts vroeg of ik mijn mond wilde open doen .De pijn was ongelofelijk maar het ging snel gelukkig. Veel bloed en ijsjes waren er toen niet en gewoon met de bus weer naar huis en veel napijn gehad. Het was een echt trauma en je moest het ondergaan , alles zonder verdoving. Onmenselijk eigenlijk. Krijg nu nog de rillingen al ben ik nu 81.
Ben in 1956 geholpen in het Juliana kinderziekenhuis was was toen 6 jaar de dag ervoor moest ik komen en kreeg een heel groot tablet om in te nemen mocht gelukkig wel in 4 stukjes,de volgende dag terug en ja op een stoel kap op je gezicht en tot 10 terug tellen .daarna naar huis gewoon met het openbaar vervoer,Thuis s.nachts een nabloeding gehad,en kwam de nachtdokter ,vond het geen fijne ervaring,tegenwoordig gelukkig heel anders .
Ik ben geholpen in 1953 in het Julianakinderziekenhuis. Ik moest op schoot bij een zuster. Kreeg een kapje op en de dokter zei , als ik die witte ballon met mijn neus op kon blazen. Dan kreeg ik hem ! Je raad het al denk ik. Ik kom bij , maar geen witte ballon! Dus ik heb het op een schreeuwen gezet , net zolang tot ze er één kwamen brengen. Mijn moeder was woedend! Ze zei , hoe kan je nu zoiets beloven. Dit vergeten kinderen niet ! Naar een uurtje en een ijsje, mocht ik weer met mijn moeder mee. Met de bus mee naar huis. Ik denk dat ze nog lang, een beetje doofig zijn geweest! 🤣