Wij hebben prachtige verhalen ontvangen over jullie belevenissen van de eerste schooldag. Deze drie verhalen sprongen er wat ons betreft wel uit! Gefeliciteerd Sylvia, Peter en Anita! Jullie ontvangen allen per e-mail de Storytell giftcard. Veel leesplezier en blijf je verhalen insturen:)
Verhaal van Sylvia
“16 Augustus 1980 was mijn eerste schooldag. Tas vol met zelf gekafte boeken en alle spullen die je de denkt nodig te hebben erin. Je stapt de klas in met allemaal vreemde kinderen, want jouw klasgenoten van de lagere school gingen naar een school in Eindhoven en jij moest in Best naar school.
De begeleidend leraar van jouw klas zit vooraan en je probeert zo onopvallend mogelijk in de klas te zitten om niet de aandacht op jou gevestigd te krijgen. Dat gaat gelukkig goed. De leraar begint alle leerlingen op te noemen om de aanwezigheid en de genoteerde gegevens te controleren. Dan is hij bij jou: “Peter Kuipers, roept hij”. “Ja ik ben aanwezig”. “Geboren 16 augustus 1968. Oh wat leuk, dan ben je vandaag jarig. Kom klas we gaan hiervoor zingen”. En de klas zet in: “Lang zal hij leven, lang zal hij leven…”
Een dag om nooit te vergeten.”
Verhaal van Anita
“1965, Rotterdam. Ik ben twaalf jaar en mijn moeder krijgt een brief van mijn nieuwe school. Omdat mijn vader toen pas was overleden moest mijn moeder alles regelen, ook moeilijke brieven waar zij niet zo handig mee was. De schoolkeuze was snel gemaakt want als enig meisje met nog twee broers moest ik me voorbereiden op een gezin en alles wat daarbij komt kijken. Kon ik de was doen? Koken? Strijken? Nee, dus was de huishoudschool de beste keus.
Maar ik wilde graag verpleegster worden. Gelukkig stond in de brief dat ik witte schorten moest hebben en witte overhemdjes met korte mouwen. (Dat leek voor mij al een mooie start van een uniform.) Maar ook pannenlappen, die met een koord aan elkaar verbonden waren.
De dag kwam in zicht dat we naar mijn nieuwe school gingen. Op de fiets. Mijn moeder wist niet goed wat de bedoeling was van de voorschriften uit de brief en zei mij alles maar gewoon aan te doen. Ook de pannenlappen. Ik vond het wel gek om te fietsen met pannenlappen aan weerszijden van mijn benen, maar ja…
Eenmaal bij de school gekomen zag ik oudere meisjes met groene pukkel tassen wat bij elkaar zitten roken op de stoep en die stoten elkaar aan toen ze mij in vol ornaat met mijn moeder zagen aanbellen. Er werd open gedaan en we hoorden van een verbaasde conciërge dat we een week te vroeg waren en dat mijn outfit pas aan hoefde bij de kooklessen. Ik schrompelde ineen en wist niet hoe snel ik weg moest fietsen, met de pannenlappen om mijn benen heen.