Weet nog goed waar hij stond, die oude telefooncel. Eigenlijk in iedere stad of dorp zo’n groene met een blauwe streep met witte letters.
PTT-telefoon
Hij is niet meer nodig want GSM. Zo’n telefooncel roept allerlei herinneringen bij me op. Tijdens militaire dienst in m’n groene kloffie naarstig op zoek naar ’n kwartje. Ik wilde haar bellen om te vertellen, vertellen dat ik haar miste en van haar hield.
Maar geen kwartje. Alleen nog ’n duppie. Naja nog een weekje.
Het had wel iets mijn gevoelens aan haar te vertellen door zo’n bakelieten oude hoorn in een vochtige naar sigaretten stinkende telefooncel.
Nu met de GSM snel even ’n Appje. Dagelijks, terloops, maar de woorden hebben zo hun glans verloren. Echter niet voor mij. Als ik zeg ik houd van jou voel ik nog de vertwijfeling in me als toen ik geen kwartje had.
Als ik zeg ik mis je voel ik weer die dramatische eenzaamheid in die oude muffige telefooncel. Nu zeg je tegen me waarom pak je je GSM nooit op?
Denk ik; ach ik had geen kwartje…
Meer blogs:
Reacties 20
Ja, ik herinner me het al te goed. Telefooncel stond aan de willem bartenszweg op heerlerheide. En nu, nu zitten we allemaal op de mobiele telefoon te bellen, chatten, foto's maken en nog veel meer.
Ja de telefooncel met meertalige gebruiksaanwijzing waaronder het door mij gesproken Esperanto. Wie heeft nog zo'n gebruiks aanwijzing? Jan Snoek
Ja natuurlijk ken ik de telefooncel. Hij stond op het dorpsplein in Soesterberg. Een geliefd object om te verschuilen bij een regenbui. Maar ook tijdens de diensttijd in Ede, Utrecht en Seedorf (D). Alleen was het hier moeilijk met een kwartje te bellen. Gelukkig waren de mobieltjes er eerst vanaf zo’n jaar of eind tachtig/begin 90. Nostalgie puur.
Natuurlijk herinner ik me de telefooncel. Toen ik destijds op kamers ging wonen in Amsterdam, beschikte je niet over een telefoon. Je was aangewezen op een openbare telefoon om naar thuis te bellen. En dat mocht niet te lang duren anders waren je kwartjes op. In de cel lag altijd een beduimelde telefoongids aan de ketting. Je moest ook goed opletten dat er geen andere mensen zich stonden te verbijten voor de celdeur. Het was dan zaak het gesprek snel te beëindigen. Een eigen telefoon was te duur. Een telefoon en een nummer aanvragen kostte (in mijn herinnering) zo'n 300 gulden. Dat was een fortuin als je net begon met werken. Je moest ook erg lang wachten voor er een telefoon werd aangesloten. Overigens kon je niet een eigen toestel kopen, het moest van de officiële PTT zijn. Dat was van de overheid. Thuis hadden we wel telefoon. Het leukste vonden wij kinderen het nummer van de tijd te bellen: "bij de volgende toon is het 5 uur en 3 minuten'...". Ik herinner me dat nummer niet precies, maar het zou 0018 geweest kunnen zijn. Wilma Steverink
000 Aanvragen van interlokale en internationale gesprekken 002 tijdmelding 003 weerbericht 007 storingen 008 inlichtingendienst binnenlandse nrs 009 telegrammen 0010 telexbericht opgeven 0018 inlichtingendienst buitenlandse nrs Met vriendelijke groet, Filip Diepstra
Ik vind het wel eens jammer dat het niet meer bestaat. Zonder mobieltje geeft veel meer rust in het leven.
We gingen in de schoolpauze wel heen om te kijken of er nog geld in zat. Mensen vergaten dat vaak eruit te halen. Kwartjes, guldens, altijd prijs.
In die ik gebruikte zag je door een venstertje de kwartjes over een helling rollen. Na elke klik vier er weer een kwartje. Als meer gesprekken wilde voeren, moest je de hoornhaak kort neerklikken en omhoog. Kreeg je weer de kiestoon en het volgende kwartje gebruiken. Als je klaar was hing je de hoorn op en vielen de gebruikte kwartjes in een bak in de telefoon in een verzamelbak, met veel kabaal. Ongebruikte kwartjes vielen in het vakje waaruit je terug kon nemen. Doordat er altijd kabaal was van vallend geld vergaten mensen soms het geld uit het teruggave bakje te halen.
Groene telefooncellen waren toch echt al modern, toen de cellen groen werden kon je er zelfs met telefoonkaarten in betalen. De telefooncellen die ik me herinner waren grijs, met een blauwe band waar gewoon 'telefoon' stond, en geen 'PTT telecom'.
Hadden er 1 aan de overkant van de straat! Later is deze weggehaald en naar de winkelstraat verhuisd ! Stonk altijd naar pis en sommige boeken waren kapot gemaakt rond oud en nieuw en de ruiten ingeslagen
Bij ons in het dorp Zeelst stonden er meerdere, 1 bij de kerk en 1 bij de speeltuin en zo nog een paar plekken. Na mijn huwelijk ben ik in Heeze gaan wonen en hadden we er zelfs eentje naast ons huis. Ook daar stonden er enkele over het dorp verspreid.
Natuurlijk herinner ik mij die dingen. Maar de foto die jullie plaatsen is van de laatste versie. Oorspronkelijk waren ze grijs eerst met kleine raampje en later met grote. Ook hingen er vele jaren telefoonboeken in die meestal onbruikbaar waren omdat gebruikers van de telefooncellen er pagina's uitscheurden. Ook was heel irritant dat mensen, die er gebruik van wilden maken als jij er in stand, de deur open rukten en begonnen te jeremiëren, dat zij ook wel eens aan de beurt wilden komen. En dat terwijl ze konden zien dat je de kiesschijf (toetsen bestonden nog niet) gebruikte om een verbinding tot stand te brengen. Ook toen al wat wij nu een kort lontje noemen, al moet ik zeggen dat er gebruikers waren die zo'n cel een half uur of meer in gebruik hielden en een hele reek gesprekken afhandelde. Meestal ging ik dan naar een andere, want er waren er best veel
Amsterdam, Spaarndammerbuurt bij "Het Schip" een gebouw in de stijl van de Amsterdamse school daar had je een postkantoor wat nu een museum is daarvoor stond een telefooncel waar je toen nog dubbeltjes in moest gooien. Nou kon je bij het post kantoor ook bellen maar dan moest me moeder wel eerst een formulier in vullen waar je heen ging bellen. Zelf een keer mee gemaakt dat er nog voor zo twee gulden aan dubbeltjes in zat en als kind zijnde vond ik dat toch een leuk zak centje. Ik heb wel eerst gekeken of er nog iemand in de buurt was waar het geld van was maar na zo 10 minuten heb ik het er toch uitlaten betalen.
Ik herinner mij het goed want mijn man moest midden in de nacht op de brommer naar de telefooncel om de dokter te bellen dat ik aan het bevallen was. Verder belde je eigenlijk weinig omdat er nog weinig telefoons waren. Als ik echt naar mijn ouders moest bellen ging dat via de buren van hen die er wel een hadden. Verder was het brieven schrijven ik heb nog brieven bewaard die ik vroeger schreef aan mijn vriend.
jazekers, in Bennekom waar ik opgegroeid ben, stond hij tegenover het postkantoor
Was een paar weken terug op een fietstocht in Schotland en daar vond ik een rode telefoon cel "in the middle of nowhere". Nieuwsgierigheid kreeg de overhand en ben de cel binnen gegaan en heb de hoorn opgenomen.Tot mijn verbazing werd er opgenomen om noodtoestanden in tee bellen.
Ik kan het me nog herinneren
Ik weet ook nog dat er zelfs boeken in hingen, dan kon je een nummer opzoeken. Maar onverlaten scheurden er vaak bladen uit, zo zijn ze van lieverlede verdwenen.
De telefooncel. Ja,kan me ook goed herinneren. Het mooiste herinnering van dit heb ik namelijk een moment die ik nooit zal vergeten. Het was in 1988, ik had verkering met een meisje, en ik pakte mijn fiets en reed naar een telefooncel, want ik wou niet thuis bellen met de huis telefoon, Want ja je had geen privacy. Ik belde haar op en zei dat ik naar haar toe kwam op de fiets helemaal naar het centrum van Haarlem, want daar woonde ze. Ik kwam daar aan belde aan, En ze deed de deur open, Ze zei toen tegen me:Ik kom er zo aan. Toen ze kwam gaf ze me een envelop met een Liefdesbrief er in. En als klap op de vuurpijl gaf ze me ook een klein pasfoto van haar die ook in de envelop zat. Was daar zo blij van. Helaas, We zien elkaar niet meer, al jaren niet. Maar na meer dan 30 jaar heb ik haar pasfoto nog steeds, nooit gedacht dat ik het zolang zou bewaren. Ik zal haar nooit vergeten, En ik hoop dat ik haar ooit weer zal zien.En de mooiste tijd van je Leven is toch de tijd dat je op de Basisschool zit.Ik zou dit echt absoluut opnieuw willen meemaken. En ik denk er vaak aan. Hopelijk komt er ooit een Tijdmachine die je terug kan sturen naar die Mooie Fantastische Tijd. Groetjes.
[…] Herinner jij je de oude telefooncel nog? […]