In de Nieuwe Kerkstraat in Rotterdam-Noord was een heel klein winkeltje. De tijd leek er te hebben stilgestaan. ‘De Kleine Bijenkorf’. Dat werd gerund door een echtpaar op leeftijd. Hij had altijd een pet op en een dikke hoornen bril. Zij droeg een knotje zoals je van een oudere vrouw in de vijftiger jaren mocht verwachten. Je kon er letterlijk, maar ook figuurlijk, van alles kopen.
Het echtpaar Brandenburg bestierde deze negotie met heel veel plezier en overgave. Altijd hing er wel een bord op het raam met een aanbieding. Als je binnenkwam, rinkelde er ouderwets een belletje en kwam hij, of zij, via een achterdeur in de winkel, uit het woongedeelte naar voren.
Het assortiment van deze wereldzaak omvatte werkelijk van alles. Speelgoed, limonade, huishoudelijke artikelen, schoonmaakspullen en nog heel veel meer. Brandenburg speelde ook altijd in op de speelgoedtrend van het jaargetijde. Of het nu om touwtje springen ging, vliegeren, knikkeren of tollen, Brandenburg had altijd de juiste aanbieding. Ik herinner mij nog, als ik uit school kwam, dat er altijd wel een reclamebord op de stoep stond met een goed gekozen slogan. “Hollen, hollen, Brandenburg heeft weer tollen”, herinner ik mij als de dag van gister.
Later, toen ik mij wat meer in de oude liedjes en rijmelarijen van vroeger ging verdiepen, kwam de winkel van Bram Brandenburg altijd weer op m’n netvlies terug. Vooral bij het lezen van het gedicht ‘Het Snoepwinkeltje’ van Piet Paaltjens (François Haverschmidt, predikant te Schiedam, ca. 1880).
Snoepwinkeltje
In de donkere straat
waar het belletje gaat,
Kletst ‘t deurtje al rinkelend open
Komen in ‘t kamertje klein
Bij ‘t lampenschijn
De kleutertjes binnen geslopen.
En ‘n dappere vent
In zijn knuistje een cent,
Stapt naar voor en blijft grinnikend zwijgen.
Tot de koopvrouw geleerd,
Zijn fortuin inspecteert,
En vertelt wat hij daarvoor kan krijgen.
‘t Is ‘n reep zwarte drop,
Koek met suiker er op
Een kleurbal, een zuurbal, een wafel
Een zoethouten stok
Of ‘n kleurige brok
Ligt alles bijeen op tafel.
Als de kapitalist
Zich wat dikwijls vergist,
De koek en de suiker beduimelt,
scheldt de juffrouw verwoed,
Dat ie ‘t kostlijke goed
Met zijn smerige vingers verkruimelt.
De kleuter verbaasd,
Dat de juffrouw zo raast,
Smoest stiekum wat met zijn kornuiten,
De keus wordt bepaald,
De kleurbal betaalt,
Dan schooien zij slent’rend naar buiten.
In de donkere straat
waar ‘t troepje nu gaat,
Wordt hevig gewikt en gewogen;
Dan zuigen z’ om beurt,
tot de bal is verkleurd,
En hun rijkdom illusie is vervlogen.
Heb jij ook nostalgische gevoelens bij het lezen van oude verzen? En ken je De Kleine Bijenkorf in de Nieuwe Kerkstraat in Rotterdam-Noord toevallig ook? Laat je leukste herinneringen achter in de reacties.
Meer blogs:
Reacties 3
Het enige dat me aan Rotterdam doet denken dat is de herinnering aan ome Henk en tante Nel. Die humor van hen ook! Ze zijn al jaren dood maar als ik 'Rotterdam' hoor dan komen die twee weer boven. Als een duuveltje uit een doosje. Die twee echte Rotterdammers kwamen wel in de winkel waar mijn moeder destijds werkte en zo kregen we ze in de verre-kennissenkring. Er zijn nog foto's van hen. Helaas zijn onze fotoalbums in handen gevallen van iemand die onze familiefoto's voor eigen projecten gebruikt. Ome Henk en tante Nel dus waarschijnlijk ook. "Da's niet fris" zou mijn vader zeggen.
Jazeker, ik ken dat winkeltje nog. Mijn vriendinnetje woonde er schuin tegenover en als ik naar school liep kwam ik er altijd langs.
Wat een leuk gedicht ! Ik zie het nog voor me....als je met een paar kinderen haast geen geld had, dan werd er inderdaad één toverbal gekocht. Als hij rood was, dan mocht je hem tot ie groen was en daarna was de volgende aan de beurt tot de volgende kleur. Kom daar nu maar eens om...kinderen van nu hebben een rijke keuze uit snoepgoed en zuigen geen toverballen meer. Ook de kauwgomballen uit zo'n automaat met draaiknopje weet ik nog....als je bofte kreeg je er een "gelukje"bij. De kleine Bijenkorf ken ik niet , maar weet nog wel de oude Bijenkorf, stond vlakbij de plek in het centrum waar het gebouw is van de Hollandse Bank Unie (eind van de Coolsingel , bij Schiedamse Vest) Daar was altijd een delicatessen afdeling met lekkere buitenlandse dingen. Ze hadden linzen , maar ook plumpudding uit Engeland , mooi ingepakt. In Rotterdam Noord was wel een bijzonder winkeltje, een knopen winkeltje: Grashoff , bij de Provenierssingel. Ze hadden honderden, zo niet duizenden knopen, in platte dozen opgestapeld en voor op de doos zaten de knopen vastgenaaid, zodat de winkelier de juiste knopen pakte en alles was op kleur gesorteerd.Er waren ook veel gespen , haak en oog sluitingen en nog veel meer.Mijn moeder deed veel naaiwerk en ze kon daar alles vinden wat ze zocht. Het winkeltje was een begrip in Rotterdam. Ik was er een laatste keer , achter de toonbank stond de oude man , hij had de pensioenleeftijd al ver achter zich en hij zei dat hij de zaak ging sluiten, er was niemand die het overnam. Wel jammer dat steeds meer van zulke winkeltjes verdwijnen......