Na het brugklaskamp was ik uitgekozen om mee te doen aan het schooltoneel. De bonte avond was een soort van auditie-avond geweest en ik was uitgekozen! Apetrots en stik zenuwachtig was ik.
De Van der Waals scholengemeenschap, waar ik naartoe ging, zat in twee gebouwen. De brugklassen en de HAVO zaten op de Polderweg. Het VWO zat op de Mauritskade.
De toneelclub had haar standplaats op de Mauritskade. Dat droeg in niet geringe mate bij aan mijn ontzag. Maar de toneelclub verwaardigde zich af te dalen naar de Polderweg, waar ik en de negen andere uitverkorenen stonden te wachten.
We deden allemaal toneelachtige spelletjes. Een ervan was, dat je heel hard moest gaan lachen. Omdat ik zo enorm zenuwachtig was, lukte me dat uitstekend. Ik was me bewust van de waarderende blikken van de docent en ouderejaars: “nou dat meisje, dat durfde!” Hoewel ik best wel wist dat het meer spanning dan lef was geweest, gaf het me wel zelfvertrouwen. En belangrijker, het gaf me een indicatie wat er van me verwacht werd.
Want ik verzeker je, zelfs in die swingende jaren zestig, was in een kring zitten met allemaal mensen die je niet kent best eng. Tel daarbij op dat voor de dertienjarige, die ik toen was, de zeventien- en achttienjarigen (vaak met baard en in ieder geval met lang haar) enorm indrukwekkend waren. Volwassenen!
We moesten gekke dingen doen, zoals zomaar keihard lachen. Enfin, toen ik doorhad dat overdrijven het toverwoord was, had ik met de volgende opdracht: ga huilen, geen enkele moeite meer. Ik snikte en snotterde naar hartenlust.
Drie keer kwamen we bij elkaar. En toen kwam de toneelclub niet meer. Met een aantal van de negen andere uitverkorenen, sommigen hadden het direct al opgegeven, zaten we braaf te wachten, tot ze op kwamen dagen, maar er gebeurde niks.
Wekenlang zat ik op dinsdagmiddag te wachten, tot ik uiteindelijk als enige was overgebleven. Maar de toneelclub zag ik nooit meer…
Heb jij op in je middelbare schooltijd ook wel eens zo’n desillusie meegemaakt?