De Speeldoos

[Bijgewerkt op 15.

[Bijgewerkt op 15.07.2006] Mijn vroegste schoolherinneringen beginnen in het voorjaar van 1967 bij de kleuterschool die bij de Mariaschool hoorde. Nu ik ze opschrijf blijkt pas hoe gedetailleerd ze soms zijn. Helaas beperkt de nieuwe SchoolBANK software de schrijfruimte, zodat ik hier een beknopt verslag moet doen. Gelukkig bestaat er ook een andere schoolpagina op het Nederlandse internet waar nu mijn uitgebreide verhalen te lezen zijn. Het moet voorjaar 1967 zijn geweest. Nieuwsgierig geworden door de verhalen van mijn oudere broertje Arjen wilde ik graag naar school. Het was carnaval en ik ging als nèt-vierjarige als indiaan uitgedost. Het kleuterschoolgebouw bestond in die tijd nog uit twee houten noodvoorzieningen die er uitzagen als gestrande woonboten. Al gauw betrokken we de nieuwbouw die ‘de Speeldoos’ bleek te heten. Het nieuwe gebouw had fantastische voorzieningen: klaslokalen met een zandtafel en zelfs een ronde waterbak erin, een aparte kleutergymzaal, een grote speelplaats met een aparte berging vol groot houten speelgoed (karren, kruiwagens) en een voor mijn gevoel enorme zandbak. Tot zover het decor, nu de spelers voor zover ik die mij nog herinner. In de hoofdrol natuurlijk juffrouw Lutmer (die later zou trouwen met meneer Van der Hende van de derde klas) en juffrouw Douma. Juffrouw Douma is overigens nooit ‘mijn’ juf geweest; juf Lutmer werd het jaar daarop juf van de tweede klas. Ik weet nog dat ik toe al het gevoel had van “Wij zijn nu de grote kinderen!” Met carnaval dat jaar ging ik als schaatskampioen verkleed – het was immers de tijd van “Ard en Keessie, samen kampioen / en als die Ard niet rijden wil zal Keessie het wel doen!”. Maar het probleem was wel dat ik niet de goede schaatsmuts had: Ard Schenk had een blauwe met een rode-witte ‘omgekeerde V’ op het voorhoofd – de Nederlandse vlag – en bij mijn muts was dat blauw-grijs. Dat ik geen stoere noren maar ‘onderschroevers’ aan een veter om mijn nek had hangen vond ik veel minder erg. Van het feest zelf herinner ik mij de confetti en vooral de serpentines waarmee ik leerde gooien. En natturlijk “Mien, waar is mijn feestneus?” zingen! Van de kinderen met wie ik speelde herinner ik mij als eerste Helen Dirks – wie vergeet er immers zijn eerste liefde? Terwijl de jongens druk riddertje en rovertje aan het spelen waren op de plaats, speelde ik in de halfopen ruimte vóór de speelgoedberging de rol van ‘het veulen’ in een overigens totaal onduidelijk scenario dat door Helen en haar vriendinnetjes werd verzonnen. De bijkans intieme sfeer heeft ongetwijfeld bijgedragen aan mijn romantische gevoelens toen, die ik overigens nooit heb uitgesproken. Helen verhuisde bovendien al snel. Mijn eerste verkering had ik met Hester Straatman. Nu wist ik niet wat ‘verkering’ betekende, maar dat wilde ik niet laten merken. Hester wist er meer van en het had iets te maken met gearmd naast elkaar zitten. Verder had ik een stoere Esso ‘tijger in je tank’ sticker van haar gekregen, maar die wilde aan het eind van de dag al niet meer aan mijn trui blijven plakken. Onze verkering heeft geloof ik nog korter geduurd. Met de jongens speelden we vooral dingen na. Zo herinner ik me een vechtscène met Lucky Luke en de Daltons en een episode uit de Thunderbirds waarin de hoofdrolspeler in de brandende zon op een brug stond en niet mocht bewegen omdat die anders zou ontploffen. Ook speelden we "Tjerrietje" (Thierry de Slingeraar). *******************

De Speeldoos, 1967